توضیح : خلاصه کلمه خشیت به معناى حالت و امرى است قلبى، و کلمه خوف به معناى امرى است عملى، و به همین جهت خوف را به انبیاء هم مى‏توان نسبت داد. ولى خشیت از غیر خدا را نمى‏توان به ایشان نسبت داد، در قرآن هم مى‏بینیم با اینکه خشیت از غیر خدا را از ایشان نفى کرده، نسبت خوف را به ایشان داده، مثلا از موسى (علیه‌السلام) نقل فرموده که گفت: «فَفَرَرْتُ مِنْکُمْ لَمَّا خِفْتُکُمْ» (شعرا/21) و در خصوص رسول خدا (صل‍ی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) فرموده: «وَ إِمَّا تَخافَنَّ مِنْ قَوْمٍ خِیانَةً» (انفال/58) البته این معنایى که براى دو کلمه خوف و خشیت گفتیم، معناى اصلى این دو کلمه است، و منافات ندارد که گاهى ببینیم با آن دو معامله مترادف کنند، و هر دو را به یک معنا استعمال نمایند.

از آنچه گذشت روشن شد که خشیت بطور کلى از انبیاء نفى شده، هر چند که از ظاهر سیاق بر مى‏آید که تنها در تبلیغ رسالت دچار خشیت از غیر خدا نمى‏شوند، علاوه بر اینکه تمام افعال انبیاء مانند اقوالشان، جنبه تبلیغ را دارد، و فعل آنان عینا مانند قولشان براى مردم حجت، و بیانگر وظائف خدایى است، پس اگر ظاهر سیاق مى‏رساند که در مقام تبلیغ رسالت از غیر خدا خشیت ندارند، تمامى حرکات و سکنات و اقوال ایشان را شامل مى‏شود. [ بستن توضیحات ]