(الذین یبلغون رسالات الله ویخشونه ولا یخشون احدا الا الله وکفی بالله حسیبا): (کسانیکه رسالتهای خدا را ابلاغ می کنند و از او خشیت دارند و از هیچ کس جز او نمی ترسند، خدا برای حسابرسی کفایت می کند) این جمله شرح جمله (الذین خلوا من قبل ) در آیه قبلی است و (خشیت ) به معنای تأثر مخصوص قلبی است که ازبرخورد با دشواریها و مکاره حاصل می شود.می فرماید: انبیائی که رسالات الهی را ابلاغ می کنند از عظمت پروردگارشان خشیت دارند (و یا از امور ناخوشایندی که ممکن است در نتیجه توجه به غیر خدا برایشان حادث شود در هراسند) اگر چه این نوع خشیت در مورد انبیاء منتفی است چون آنها به غیر خدا توجهی ندارند و فقط از خدا می ترسند نه از غیر خدا، زیرا در نظر آنان هیچ مؤثری غیر خدا در عالم نیست .البته از سیاق استفاده می شود که مراد از عدم خشیت از غیر خدا، در مورد انبیاءهراس نداشتن در امر تبلیغ است اما در معنای وسیعتر، آنها در هیچ موردی از غیر خدانمی هراسند و خداوند برای به حساب آوردن اعمال کوچک و بزرگ کفایت می کند،پس واجب است که انسان همچون انبیاء فقط از خدا خشیت داشته باشد و از غیر اونهراسد. [ نظرات / امتیازها ]

الَّذِینَ یُبَلِّغُونَ رِسالاتِ اللَّهِ وَ یَخْشَوْنَهُ وَ لا یَخْشَوْنَ أَحَداً إِلاَّ اللَّهَ وَ کَفى‌ بِاللَّهِ حَسِیباً (39)
بعد از آن وصف انبیاء فرماید:
الَّذِینَ یُبَلِّغُونَ رِسالاتِ اللَّهِ‌: آنانکه گذشته‌اند کسانى بودند که مى‌رساندند پیغامهاى خدا را به امتان بدون کتمان و ترس از مردمان، وَ یَخْشَوْنَهُ‌:
و مى‌ترسیدند خدا را، وَ لا یَخْشَوْنَ أَحَداً إِلَّا اللَّهَ‌: و نمى‌ترسیدند هیچکس را مگر خداى تعالى.
نکته: در انوار و کشّاف گوید: این تعریض است بعد از تصریح در کریمه‌ (وَ تَخْشَى النَّاسَ وَ اللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشاهُ) ... «1».
وَ کَفى‌ بِاللَّهِ حَسِیباً: و پسندیده و بس است خدا کفایت کننده مقاصد ترسندگان از او، یا حافظ اعمال بندگان و جزا دهنده آنان؛ و چون کفایت و حساب با او باشد، پس باید از ذات یگانه او ترسید نه غیر او.
تنبیه: آیه شریفه دال است بر آنکه انبیاء را جایز نیست تقیّه در تبلیغ رسالت، زیرا لازمه آن فرمان سبحانى و منافات با مقام رسالت است و لذا با نهایت جدیت اقدام به تبلیغات خود نمودند، حتى به شتم و زجر و شدت سختى و قتل هم کوتاهى در وظیفه ننمودند، چنانچه گزارشات احوالات آنها این مطلب را محقق سازد. و فرمایش‌ (وَ تَخْشَى النَّاسَ) متضمن تقیه نیست، زیرا مراد تقیه در تبلیغ است نه مطلقا، و خوف حضرت در آن قضیه به جهت مقاله قبیحه بود که منافقان گویند؛ و عاقل چنانچه احتراز نماید از مضارّ، همچنین محترز مى‌شود از اسائت ظن و قول قبیح، و هیچکدام متعلق تکلیف نیست. [ نظرات / امتیازها ]