توضیح : در سابق یعنی در سوره آل عمران آنجا که سخن از داستان عیسی (علیه‏السلام) بود گفتیم که یهودیان اختلاف کرده‏اند در اینکه عیسی (علیه‏السلام) را به چه شکلی کشتند، آیا او را به دار آویختند؟ و یا کشتند و به دار نزدند؟ شاید اینکه در آیه مورد بحث اول فرموده که گفتند: ما او را کشتیم و سپس از کشتن و به دار زدن او سخن گفته و فرموده: نه او را کشتند و نه به دارش زدند، برای این بوده که چون مقام، مقام رد دعوی آنان بوده، خواسته همه اقسام دعوی آنان را رد کند، بطوری که دیگر هیچ تردیدی نماند.
آری از آنجا که دار زدن نوع خاصی از شکنجه دادن به مجرمین بوده و در همه موارد ملازم با قتل نبوده، لذا اگر این کلمه بیان نداشته باشد کشتن به ذهن تبادر نمی‏کند بلکه شنونده احتمال می‏دهد که او را زنده به دار زده و زنده هم پائین آورده باشند و چون خود یهودیان در کیفیت کشتن عیسی (علیه‏السلام) اختلاف کرده‏اند، لذا در آیه شریفه کافی نبود بفرماید: او را نکشتند، چون ممکن بود یهودیان این کلام خدا را تاویل نموده، بگویند: بله او را بطور عادی نکشتیم بلکه به دارش آویختیم، به همین جهت خدای سبحان بعد از آنکه فرمود: او را نکشتند اضافه کرد که: و به دارش نیاویختند تا کلام حق صراحت را اداء کرده باشد و بطور نص صریح فهمانده باشد که عیسی به دست یهودیان از دنیا نرفته، نه به کشتن و نه به دار آویخته شدن، بلکه امر بر یهود مشتبه شد و غیر مسیح را به خیال اینکه مسیح است گرفتند و کشتند و یا به دار زدند و این واقعه خیلی هم بعید نیست بلکه امری عادی است، چون در جوامع وحشی و همجی و مخصوصا در موقعی که اجتماع هجوم می‏آورند تا شخص مورد نظرشان را به قتل برسانند بسیار می‏شود که در اثر غوغا مجرم حقیقی گم می‏شود و غیر مجرم به جای مجرم کشته می‏شود و اتفاقا در داستان عیسی (علیه‏السلام) مباشرین قتل اطرافیان آن جناب نبودند تا او را به خوبی بشناسند بلکه لشگریان روم مباشر این عمل شده‏اند و معلوم است که رومیان معرفتی کامل به حال و وضع آن جناب نداشته‏اند پس ممکن است که شخص دیگری را دستگیر کرده و به قتل رسانده باشند و با این حال در روایات آمده که خدای تعالی قیافه و شکل مسیح (علیه‏السلام) را بر شخص دیگر انداخت و این باعث شد که او را بگیرند و به جای عیسی (علیه‏السلام) به قتل برسانند.
و بسا از محققین تاریخ گفته‏اند: داستانهای تاریخی که در این مساله ضبط شده و حوادثی که با دعوت آن جناب ارتباط داشته و داستانهائی که تاریخ از حکام و داعیان معاصر عیسی (علیه‏السلام) ضبط کرده، همه با دو تن انطباق دارند که نام هر دو مسیح بوده و بین آن دو بیش از پانصد سال فاصله بوده است، مسیح اول مسیح حقیقی و پیامبر خدا بوده که کشته نشده و مسیح دوم مردی باطل گو بوده که به دار آویخته شده و از نظر این محقق به همین دلیل تاریخ میلادی که فعلا در بین مسیحیان معروف است، مورد تردید و شک قرار گرفته.
و بنا بر این نظریه پس آنچه قرآن کریم در این باره فرموده یعنی مساله تشبیه، منظور از آن، تشبیه مسیح بن مریم با مسیح مصلوب و به دار آویخته شده است -و خدا داناتر است-. [ بستن توضیحات ]

توضیح : و چه بسا بعضی از مفسرین که گفته‏اند: ضمیر در جمله: «ما قتلوه» به علم بر می‏گردد و معنای جمله این است که "آنان علم را یقینا نکشتند" و کشتن علم در لغت به معنای خالص کردن آن از شک و تردید است. و چه بسا بعضی دیگر گفته‏اند: ضمیر مزبور به کلمه «ظن» بر می‏گردد و معنای جمله این است که یهودیان غیر از ظن، دلیلی بر عقیده خود ندارند، آن هم ظنی ناخالص که نمی‏توانند به پای آن بایستند و این معنا به فرضی که از نظر لغت، معنای ثابتی باشد، معنائی غریب است که لفظ قرآن را نمی‏توان بر مثل آن حمل کرد، زیرا استعمال کلمات غیر مانوس از هیچ فصیحی پسندیده نیست، تا چه رسد به قرآن کریم که فصیح‏ترین کلام است. [ بستن توضیحات ]