توضیح : آیه شریفه زیر از وجود چنین آیاتى در کتابهاى تورات و انجیل خبر داده و می فرماید: «الَّذِینَ یَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِیَّ الْأُمِّیَّ الَّذِی یَجِدُونَهُ مَکْتُوباً عِنْدَهُمْ فِی التَّوْراةِ وَ الْإِنْجِیلِ» (اعراف/157) و نیز می فرماید: «مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ الَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْکُفَّارِ رُحَماءُ بَیْنَهُمْ ... ذلِکَ مَثَلُهُمْ فِی التَّوْراةِ، وَ مَثَلُهُمْ فِی الْإِنْجِیلِ ...» (فتح/29). نیز آیاتى از تورات و انجیل است که ملّایان یهودى و نصارا از در لجبازى در مقابل حق مضمون آن را از مردم پنهان کردند، مانند آیاتى که حکم رجم و سنگسار کردن را بیان‏ می کند و آیه «وَ لا یَحْزُنْکَ الَّذِینَ یُسارِعُونَ فِی الْکُفْرِ ...» (آل عمران/176)، به بیانى که خواهد آمد به آن اشاره می کند و این حکم یعنى حکم رجم همین الان نیز در توراتى که در دست یهودیان است در اصحاح بیست و دوم از سفر تثنیه موجود است. [ بستن توضیحات ]

توضیح : 1- خداى تعالى در چند جا از کلام مجیدش قرآن را نور خوانده، از آن جمله فرموده: «وَ اتَّبَعُوا النُّورَ الَّذِی أُنْزِلَ مَعَهُ» (اعراف/157)، و نیز فرموده: «فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ النُّورِ الَّذِی أَنْزَلْنا» (تغابن/8)، و نیز فرموده: «وَ أَنْزَلْنا إِلَیْکُمْ نُوراً مُبِیناً» (نسا/174).

2- این مبنى بر استفاده اى است که چه بسا از صدر آیه بشود، چون روشن کردن چیزهایى که علماى یهود و نصارا آن را پنهان کرده بودند خود یکى از آثار نور بودن رسول مورد بحث است، علاوه بر اینکه در آیه اى دیگر آن جناب را صریحا نور نامیده، و فرموده: «وَ سِراجاً مُنِیراً» (احزاب/46). [ بستن توضیحات ]

توضیح : حرف (با) در کلمه (به) به اصطلاح علم نحو، باى آلت است و ضمیر در آن کلمه به (کتاب) و یا به (نور) بر می گردد، حال چه اینکه مراد از نور، رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) باشد و یا قرآن، براى اینکه اگر هم رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) باشد باز آلت بودن با معنا دارد زیرا رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) نیز مانند کتاب آلت و وسیله اى ظاهرى است براى مرحله هدایت و اینکه گفتیم وسیله اى ظاهرى براى این است که حقیقت هدایت قائم به خداى تعالى است، هم چنان که خودش در جاى دیگر کتاب مجیدش فرموده: «إِنَّکَ لا تَهْدِی مَنْ أَحْبَبْتَ وَ لکِنَّ اللَّهَ یَهْدِی مَنْ یَشاءُ» (قصص/56)، و نیز فرموده: «وَ کَذلِکَ أَوْحَیْنا إِلَیْکَ رُوحاً مِنْ أَمْرِنا ما کُنْتَ تَدْرِی مَا الْکِتابُ وَ لَا الْإِیمانُ، وَ لکِنْ جَعَلْناهُ نُوراً نَهْدِی بِهِ مَنْ نَشاءُ مِنْ عِبادِنا وَ إِنَّکَ لَتَهْدِی إِلى‏ صِراطٍ مُسْتَقِیمٍ، صِراطِ اللَّهِ الَّذِی لَهُ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ، أَلا إِلَى اللَّهِ تَصِیرُ الْأُمُورُ» (شوری/53)، و این آیات بطورى که ملاحظه می کنید هدایت را در عین اینکه به قرآن و به رسول نسبت می دهد در عین حال برگشت آن را به خداى سبحان می داند، پس هادى حقیقى او است، و غیر او سبب‏هاى ظاهرى است که خداى تعالى آن را براى احیاى امر هدایت، مسخر فرموده است. [ بستن توضیحات ]

توضیح : این روایت را الدر المنثور (ج 2 ص 269) از ابن ضریس و نسایى و ابن جریر و ابن ابى حاتم و حاکم که وى سند حدیث را صحیح دانسته- از ابن عباس روایت کرده است. [ بستن توضیحات ]

توضیح : این روایت را جامع البیان (ج 6 ص 104- 103) از عکرمه روایت کرده است. [ بستن توضیحات ]