منظور از کلمه (هوى ) هواى نفس و راءى و خواسته آن است ، و جمله (ما ینطق ) هر چند مطلق است ، و در آن نطق به طور مطلق نفى شده ، و مقتضاى این اطلاق آن است که هواى نفس از مـطـلق سـخـنـان پـیـغـمـبـر نـفـى شـده بـاشـد (حـتـى در آن سـخـنـان روزمـره اى کـه در داخـل خـانه اش دارد)، و لیکن از آنجایى که در این آیات خطاب (صاحبتان ) به مشرکین اسـت ، مـشـرکـیـنـى کـه دعـوت او را و قـرآنـى را کـه بـرایـشـان مـى خـوانـد دروغ و تـقـوّل و افـتـراى بـر خـدا مـى پـنداشتند، لذا باید به خاطر این قرینه مقامى بگوییم : منظور این است که آن جناب در آنچه که شما مشرکین را به سوى آن مى خواند، و آنچه که از قـرآن بـرایـتـان تـلاوت مـى کـنـد، سخنانش ناشى از هواى نفس نیست ، و به راءى خود چـیزى نمى گوید، بلکه هر چه در این باب مى گوید وحیى است که خداى تعالى به او مى کند.
[ نظرات / امتیازها ]