خداوند به ذات خود ستوده شده وبی نیاز از ستایش است .حمد وستایش ما قرار گرفتن ما در مسیر طبیعی خلقت است . با پرستش او ما نیز در مسیر صحیح خلقت قرار می گیریم و آمرزیده میشویم. حمد او برای راهیابی ما به مسیر است . حمد او نیاز ماست نه او

دوستى به حدى که باعث کشش روحى بین مسلمین و اهل کتاب شود و در نتیجه اخلاق اهل کتاب در بین مسلمین راه یابد چون چنین دوستى سرانجام سیره دینى جامعه مسلمان را که اساس آن پیروى از حق و سعادت انسانها است ، دگرگون ساخته ، سیره کفر در بین آنان جریان مى یابد که اساسش پیروى از هواى نفس و پرستش شیطان و خروج از راه فطرى زندگى است

در امر تربیت وهدایت تنها از یک روش نباید استفاده کرد .همانگونه که در این آیه شریفه اشاره به استفاده از هر گونه مثلی شده ، در هدایت و تربیت شیوه ها و ابزارهای متفاوت را باید به کار بست

کلمه جند به معنای جمع انبوهی از مردم است که غرضی واحد آنان را دور هم جمع کرده باشد و به همین جهت به لشکری که میخواهند یک ماموریت انجام دهند جند گفته میشود

در این آیه به صراحت به خلقت یکسان زن ومرد اشاره شده و این استدلال خرافی که آفرینش زن را پست تر از آفرینش مرد تلقی می کند در قرآن جایگاهی ندارد واز آیین بهود برگرفته شده

مصائب بر دو گونه است : مصائبى که با طبیعت زندگى انسان سرشته شده ,و اراده بشر کمترین تاثیرى در آن ندارد, مانند مرگ و میر و قسمتى از حوادث دردناک طبیعى .
دوم مصائبى که انسان به نحوى در آن نقشى داشته باشد.
قـرآن دربـاره دسته اول مى گوید, همه به اذن خدا روى مى دهد; و درباره قسم دوم مى گوید: به خـاطـر اعمال خودتان دامانتان را مى گیرد

جرا اکمال دین و تاکید بر امر امامت وولایت بین دو بخش قرار گرفته که در خصوص حلال و حرام دامها و حیوانات صحبت می کند؟ چرا خود به شکل مستقل مطرح نشده ( با توجه با اهمیت امر ولایت در اسلام.)

آیا کتاب زبور در این زمان موجود است یا از بین رفته؟

بشارت به عذاب الهی چه معنایی دارد ؟ آیا جنبه ی سخره گرفتن منافقان را میرساند یا معنایی وسیعتر را شامل میشود»

پس از [شهادت] وى هیچ سپاهى از آسمان بر قومش فرود نیاوردیم و [پیش از این هم] فروفرستنده نبودیم

و چون به انسان آسیبى رسد پروردگارش را در حالى که به سوى او بازگشت‏کننده است مى‏خواند سپس چون او را از جانب خود نعمتى عطا کند آن [مصیبتى] را که در رفع آن پیشتر به درگاه او دعا مى‏کرد فراموش مى‏نماید و براى خدا همتایانى قرار مى‏دهد تا [خود و دیگران را] از راه او گمراه گرداند بگو به کفرت اندکى برخوردار شو که تو از اهل آتشى

گر کفر ورزید خدا از شما سخت بى‏نیاز است و براى بندگانش کفران را خوش نمى‏دارد و اگر سپاس دارید آن را براى شما مى‏پسندد و هیچ بردارنده‏اى بار [گناه] دیگرى را برنمى‏دارد آنگاه بازگشت‏شما به سوى پروردگارتان است و شما را به آنچه مى‏کردید خبر خواهد داد که او به راز دلها داناست

اى اهل محشر، نامه اعمال مرا بخوانید! در تفسیر آیات گذشته گفته شد که «نفخ صور» دو بار رخ مى‏دهد و چنانکه گفتیم آیات آغاز سوره از نفخه اول خبر مى‏دهد، و آیات بعد از نفخه دوم.
در ادامه همین مطلب در اینجا مى‏فرماید: «در آن روز همگى به پیشگاه خدا عرضه مى‏شوید و چیزى از کارهاى شما پنهان نمى‏ماند» (یومئذ تعرضون لا تخفى منکم خافیة).
البته، انسانها و غیر انسانها در این دنیا نیز دائما در محضر خدا هستند، ولى این مطلب در قیامت ظهور و بروز بیشترى دارد.
نه تنها اعمال مخفیانه انسانها که صفات و روحیات و خلقیات و نیتها همه بر ملا مى‏گردد، و این حادثه‏اى است عظیم، و به گفته بعضى از مفسران عظیمتر از متلاشى شدن کوهها و شکافتن کرات آسمان! روز رسوائى بزرگ بدکاران و سر بلندى بى‏نظیر مؤمنان

سر انجام اشاره کوتاهى به سرنوشت قوم نوح و مجازات دردناک آنها کرده، مى‏گوید: «و هنگامى که آب طغیان کرد ما شما را بر کشتى سوار کردیم» (انا لما طغى الماء حملناکم فى الجاریة).
طغیان آب چنین بود که ابرهاى تیره و تار آسمان را پوشانید، و چنان بارانى نازل شد که گوئى سیلاب از آسمان فرو مى‏ریزد، چشمه‏ها نیز از زمین جوشیدن گرفت، و این هر دو آب دست به دست هم دادند، و همه چیز زیر آب فرو رفت، تنها گروهى که نجات یافتند مؤمنانى بودند که همراه نوح سوار بر کشتى شدند.
تعبیر به «حملناکم» (شما را حمل کردیم) کنایه از اسلاف و نیاکان ماست چرا که اگر آنها نجات نیافته بودند ما نیز امروز وجود نداشتیم.

کجاست گوشهاى شنوا؟
بعد از ذکر گوشه‏اى از سرگذشت قوم عاد و ثمود به سراغ اقوام دیگرى همچون قوم «نوح» و قوم «لوط» مى‏رود تا از زندگى آنها درس عبرت دیگرى به افراد بیدار دل دهد.
مى‏فرماید: «و فرعون و کسانى که پیش از او بودند و همچنین اهل شهرهاى زیر و رو شده [- قوم لوط] مرتکب گناهان بزرگ شدند» (و جاء فرعون و من قبله و المؤتفکات بالخاطئة).
«خاطئة» به معنى خطا است (هر دو معنى مصدرى دارد) و مراد از خطا در اینجا شرک و کفر و ظلم و فساد و انواع گناهان است.
«مؤتفکات» جمع «مؤتفکه» از ماده «أ أتفاک» به معنى انقلاب و زیر و رو شدن است، و در اینجا اشاره به شهرهاى قوم لوط است که با زلزله شدیدى زیر و رو گردید.
منظور از «مَنْ قَبْلَهُ» اقوامى است که قبل از فرعون بودند، مانند قوم «شعیب» و گردنکشانى همچون نمرود.

تمنون : wish-desire

صابران : patient

حسبتم : thought

«والذین» مبتداست و خبر آن «انّالانضیع اجر المصلحین» است و ضمیر رابط به جهت معلوم بودن حذف شد به تقدیر «المصلحین منهم

«صرفت» فعل مجهول از صَرَف یصرِف.

« تِلْکَ الْقُرَیا » : واژه ( تِلْکَ ) می‌تواند مبتدا و ( الْقُرَی ) خبر اوّل ، و جمله ( نَقُصُّ عَلَیْکَ مِنْ أَنبَآئِهَا ) خبر دوم باشد . یا این که ( تِلْکَ ) مبتدا و ( الْقُرَیا ) بَدَل ، و جمله بعدی خبر بشمار آید