(هو الذی خلق السموات و الارض فی سته ایام ثم استوی علی العرش یعلم ما یلج فی الارض و ما یخرج منها و ما ینزل من السماء و ما یعرج فیها و هو معکم این ما کنتم و الله بما تعملون بصیر):(اوست آنکه آسمانها و زمین را در شش روزآفرید و سپس بر عرش مستولی گشت و به تدبیر عالم پرداخت ، او می داند که چه چیزی در زمین فرو می رود و چه چیزی از آن بیرون می آید و چه چیز از آسمان بر زمین نازل شده و چه چیزی از آن به بالا رفته و او با شماست ، هر جا که باشید و خدا به آنچه می کنید بیناست ).در مورد(سته ایام ) در سوره اعراف و یونس و هود و ... صحبت کردیم ، امافی الجمله خداوند آسمانها و زمین ، یعنی کلیه عالم مشهود را در شش برهه زمانی آفریدو مراحل تشکیل آنها شش دوره به طول انجامیده و پس از آفرینش ، خداوند بر مقام صدور اوامر و تدبیر عالم وجود، مستولی گشت و به تدبیر آنها پرداخت و از لوازم تدبیر،علم مطلق به همه جزئیات احوال موجودات آسمانی و زمینی است ، لذا بدنبال آن می فرماید: او می داند چه چیزی در زمین نفوذ می کند (ازقبیل آب باران و بذر گیاهان و...) و می داند آنچه را که از زمین سر بر می آورد،( از قبیل نباتات و حیوانات و آب چشمه ها) ومی داند آنچه را که به زمین نازل می شود،(از قبیل باران و برف و اشعه اجرام نورانی و ملائکه و ...)و می داند آنچه را که از زمین بسوی آسمان بالا می رود،( ماننددودها و بخارات و ملائکه و اعمال بندگان و ...)، در ادامه می فرماید:او با شماست ، درهر جا که باشید(36)،چون خدا به همه چیز احاطه دارد، لذا در هیچ مکان و پوششی نمی توان ازاو غایب بود و احاطه خداوند،احاطه وجودی ، علمی و قدرتی و ... است ،یعنی خدای متعال از هر جهت بر بندگان خود محیط است و همه اشیاء در ذوات و آثارخود قائم به او هستند.در آخر می فرماید:(و خدا به آنچه انجام می دهید بیناست )،یعنی حضور همیشگی وقیومیت و علم مطلق او اقتضاء می کند که او بینای به اعمال بندگان خود باشد و ظاهراعمالشان را ببیند و از باطن و نیات و مقاصد درونی آنها با خبر باشد. [ نظرات / امتیازها ]

او همیشه بر تخت قدرت است! به دنبال اوصاف یازده‏گانه‏اى که در آیات قبل در باره ذات پاک پروردگار ذکر شد در اینجا اوصاف دیگرى بیان شده.
نخست از مسأله خالقیت سخن مى‏گوید و مى‏فرماید: «او کسى است که آسمانها و زمین را در شش روز [- شش دوران‏] آفرید» (هُوَ الَّذِی خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ).
مسأله «خلقت در شش روز» هفت مرتبه در قرآن مجید ذکر شده است که نخستین مرتبه در آیه 54 سوره اعراف، و آخرین مورد آن همین آیه مى‏باشد.
منظور از «یوم» (روز) در این آیات روز معمولى نیست، بلکه منظور از آن «دوران» است خواه این دوران کوتاه باشد، و یا طولانى هر چند میلیونها سال به طول انجامد.
بعد به مسأله حکومت و تدبیر جهان پرداخته، مى‏افزاید: «سپس (بر تخت قدرت قرار گرفت» و به تدبیر جهان پرداخت (ثُمَّ اسْتَوى‏ عَلَى الْعَرْشِ).
بدون شک خداوند نه جسم است و نه «عرش» به معنى «تخت سلطنت» مى‏باشد، بلکه این تعبیر کنایه‏اى است لطیف از حاکمیت مطلقه خداوند و نفوذ تدبیر او در عالم هستى و موجودات بطورى که اگر یک لحظه نظر لطف از آنها برگیرد، و فیضش را قطع کند «فرو ریزند قالبها»! سپس شاخه دیگرى از علم بى‏پایانش را بیان کرده، مى‏افزاید: «آنچه را در زمین فرو مى‏رود مى‏داند و از آن خارج مى‏شود، و آنچه از آسمان نازل مى‏گردد، و آنچه به آسمان بالا مى‏رود» همه را مى‏داند (یَعْلَمُ ما یَلِجُ فِی الْأَرْضِ وَ ما یَخْرُجُ برگزیده تفسیر نمونه، ج‏5، ص: 95
مِنْها وَ ما یَنْزِلُ مِنَ السَّماءِ وَ ما یَعْرُجُ فِیها)
.
و بالاخره در چهارمین و پنجمین توصیف روى نقطه حساسى تکیه کرده، مى‏فرماید: «و هر جا باشید او با شماست» (وَ هُوَ مَعَکُمْ أَیْنَ ما کُنْتُمْ).
«و خداوند به آنچه انجام مى‏دهید بیناست» (وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ).
چگونه او با شما نباشد در حالى که ما نه تنها در وجود که در بقاء خود لحظه به لحظه به او متکى هستیم و از وى مدد مى‏گیریم، او روح عالم هستى است، او جان جهان است، بلکه او برتر از این و آن است! راستى این احساس که او همه جا با ماست از یکسو به انسان عظمت و شکوه مى‏بخشد و از سوى دیگر اطمینان و اعتماد به نفس مى‏دهد و شجاعت و شهامت در او مى‏آفریند، و از سوى سوم احساس مسؤولیت شدید مى‏بخشد، چرا که او همه جا حاضر و ناظر و مراقب است. آرى! این اعتقاد ریشه اصلى تقوا و پاکى و درستکارى انسان است. [ نظرات / امتیازها ]

....درمنظومه شمسی ما خورشید و به ترتیب سیاره های تیر زهره زمین مریخ ومشتری و زحل و اورانوس ونپتون شناخته شده اند گردش این سیارات به دور خود موجب پیدایش روز و شب و گردش انها به دورخورشید سبب پیدایش سال میشود طول روز و شب و سال دراین سیارات یکسان نیست بدیهی است منظور از یوم وایام درایه چهار سوره مبارکه حدید وایات مشابه غیر از ان چیزی هست که تحت عنوان روز بین ما شناخته شده است ... قبل از اینکه خلقتی نمودارشود و زمین و اسمان وخورشیدی و... ظاهر شوند وروز و شب و سال و...که ما می شناسیم معنی پیداکند چون اراده باریتعالی بر ظهور و بروز خلقت قرارگرفت دراولین روز منسوب به عالم ذات احدیت حق جل وعلا نور غیب متمرکز ذات خودرا در عالمی مادون عالم احدیت به عالم لاهوت متنزل و متجلی ساخت واین تنزل و تجلی طی شش روز موجب ظهور و بروز عالم عقول - عالم ملکوت اعلی - عالم مثال مطلق - عالم مادی طبیعی گردید
هفت اسمان و هفت زمین وانچه دران وبران وتحت ان است دنیای دنی وعالم خاکی و اخرین مرتبه این تنزل و تجلی است عالمی که هم اکنون ما در ذره غباری معلق در پایین ترین زمین واسمان ان حضور داریم وزیست می کنیم ... به عبارتی نور جمال جمیل ذات احدیت ازپس هفت بار حجاب ومحجوب شدن سبب ظهور و بروز سموات والارض عالم مادی وطبیعت شد ...این سموات والارض ومافیهن و مابینهن و ما تحتهن درهر یک ارعوالم هفتگانه وجود دارد ... سَمَاءُ اللَّهِ‏ و أَرْضُ‏ اللَّه‏ ... ارض‏ الملکوت‏ وسماء ان ... وغیره ... باید متذکر شد که انچه در ادبیات خاکیان وساکنان ثقیل ترین و محجوب ترین نور وجود حق تحت عناوین عوالم دوگانه و ششگانه و هفت گانه و هزار و اند گانه و... و هفت شهر عشق واقالیم هفت گانه ... اسفار اربعه ... لطایف سبعه ...حجاب های نورانی و ظلمانی و حجاب های هفتگانه ... ومنازل هفتگانه و... مطرح است همه وهمه به این شش روز و اتفاقات بس عظیمی که دراین روزها رخ داده است برمیگردد ...این حادثه عظیم را میتوان بطوراجمالی اینگونه بیان نمودکه
غیب مطلق ظاهر شد از پس حجاب های هفتگانه وعشق وعاشقی درجریده عالم رقم خورد وفراق معنی پیداکرد و عشق خلق و خلقت به رجوع به مبداء خلایق را به تکاپو انداخت همه از هجر و فراق نالیدند و سراع خانه معشوق گرفتند سیر و سلوک الی الله و تلاش برای وصال دوباره و حرکت بسوی مبداء خواست همگانی شد محجوبان دورافتاده از اصل و منبع خود به هرچه نگاه کردند دل به او بستند و گمشده خود را دران جستند ولی چندی نگذشت که برگشتند و دل به دیگری بستند به هرچه رسیدند ارام و قرارنگرفتند که هیچ تشنگی و عطششان بیشتر شد .... انبیاء و اولیاء واوصیاء الهی علیهم السلام مامورشدند که راه وصول دوباره به مبداء ومقصد را به مشتاقان ان بنمایانند... کوه طور و جبل فاران و ساعیر و بئر شیع ومسجد خیف و غارحراء راه وصل را نشان دادند و... و ... و تا اینکه درکربلا ودر روز عاشورا حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام انچنان کاری عظیم کرد که سجده بر تربتش هفت حجاب را کنار زند و عاشق را دوباره به معشوقش به وطنش به مبداء و اغازش به مقصدش باز رساند واین اکسیر داروی درمان و شفای سوزدل وغم هجران همه اولیاء و اوصیاء علیهم السلام شد .... [ نظرات / امتیازها ]