به دنبال بحثهایى که با مشرکان به عمل آمد، اینک خداوند خودش را معرفى مى‏کند و بعضى از اوصاف خود را تذکر مى‏دهد؛ هم قدرت‏نمایى خود را در خلقت آسمانها و زمین و جهان آفرینش بیان مى‏کند و هم از فرمانروایى خود در روز قیامت سخن مى‏گوید و مطلب را با بیان سه صفت از اوصاف خود به پایان مى‏برد.
در مورد قدرت خدا در آفرینش جهان مى‏فرماید: او کسى است که آسمانها و زمین را به حق و راست و درست آفرید. سپس اظهار مى‏دارد که خداوند با یک فرمان تکوینى به موجود شدن جهان فرمان داد پس جهان به‏وجود آمد و این فرمان او حق است همان گونه که خلقت آسمانها و زمین حق است. منظور از حق بودن جهان آفرینش، استوارى و مطابق با حکمت بودن آن است و اینکه در جهان همه چیز در جاى خود آفریده شد و باطل و بیهودگى در آن راه ندارد و این در واقع ردّ سخن کافران است که در اثر بى‏اطلاعى از استوارى و هدفدارى جهان آفرینش، آن را باطل و بیهوده مى‏انگارند [ نظرات / امتیازها ]

خداوند آسمانهاى متعددى در این جهان آفریده است.
خلق السموت و الأرض [ نظرات / امتیازها ]

و یوم یقول کن فیکون
«فاء» در موردى به کار مى رود که ترتیب در بین معطوف و معطوف علیه بدون فاصله باشد. بنابراین بین «کن» و «یکون» که به وسیله «فاء» عطف بر یکدیگر شده اند فاصله اى نیست. [ نظرات / امتیازها ]

فرمان خداوند بر پدیدار شدن هر چیزى بر اساس حق و به دور از بیهودگى و بطلان است.
و یوم یقول کن فیکون قوله الحق
جمله «قوله الحق» مى تواند مبتدا و خبر و «یوم» ظرف مقدم شده براى مضمون جمله «قوله الحق» باشد. در این صورت مفاد جمله چنین مى شود: روزى که او فرمان به ایجاد چیزى دهد، گفتار او حق است. [ نظرات / امتیازها ]

و هو الذى خلق السموت ... و یوم یقول کن فیکون

«یوم»، عطف بر «السماوات» مى تواند باشد. لذا معنى جمله چنین مى شود: «خلق السماوات و خلق یوم». البته مراد از «یوم»، به قرینه جملات بعدى آیه، روز قیامت است. [ نظرات / امتیازها ]

دمیده شدن در صور، نقطه عطف و برهه تحولى مهم و اساسى در صحنه آفرینش است.
و له الملک یوم ینفخ فى الصور
بیان انحصار مالکیت براى خداوند در روز نفخ صور، با وجود آنکه مالکیت خداوند همواره بوده و خواهد بود، بیانگر دگرگونى و تحول مهمى است که در هنگام نفخ صور رخ خواهد داد. [ نظرات / امتیازها ]

مبناى حکومت الهى بر حکمت و علم است. «له الملک ... و هو الحکیم الخبیر»
[ نظرات / امتیازها ]