سپس به دنبال این اخطار شدید به مؤمنان، دستور انفاق در راه خدا را صادر کرده، میفرماید: «از آن چه به شما روزی دادهایم انفاق کنید پیش از آنکه مرگ یکی از شما فرارسد و بگوید: پروردگارا! چرا مرگ مرا مدت کمی به تأخیر نینداختی تا انفاق کنم و از صالحان باشم»؟! (و انفقوا مما رزقناکم من قبل ان یأتی احدکم الموت فیقول رب لو لا اخرتنی الی اجل قریب فاصدق و اکن من الصالحین).
گرچه بعضی امر به انفاق را در اینجا به معنی وجوب تعجیل در ادای زکات تفسیر کرده اند ولی روشن است که منظور آیه هرگونه انفاق واجب و مستحب را که وسیلهی نجات انسان در آخرت است، شامل میشود.
جالب این که: در ذیل آیه میگوید: «من انفاق کنم و از صالحان شوم» این تعبیر بیانگر تأثیر عمیق انفاق در صالح بودن انسان است، گرچه بعضی، صالح بودن را در اینجا به معنی انجام مراسم «حج» تفسیر کردهاند و در بعضی از روایات نیز، صریحاً آمده ولی اینها نیز از قبیل ذکر مصداق روشن است.
جمله ی «من قبل ان یأتی احدکم الموت» اشاره به قرار گرفتن انسان در آستانه مرگ و ظاهر شدن علائم آن است، زیرا این سخن را انسان بعد از مرگ نمیگوید بلکه در آستانهی مرگ میگوید.
تعبیر به «مما رزقناکم» (از آنچه به شما روزی دادهایم) علاوه بر اینکه منحصر به اموال نیست، بلکه تمام مواهب را در بر میگیرد، بیانگر این حقیقت است که همهی اینها از ناحیهی دیگری است و «چند روزی این امانت نزد ما است»، بنابراین بخل ورزیدن چه معنی دارد؟
به هر حال بسیارند کسانی که وقتی چشم برزخی پیدا میکنند و خود را در آخرین لحظات زندگی و در آستانه قیامت میبینند، و پردههای غفلت و بیخبری از جلو چشمان آنها کنار میرود، و میبینند باید اموال و سرمایهها را بگذارند و بروند بیآنکه بتوانند از آن توشهای برای این سفر طولانی برگیرند، پشیمان میشوند، و آتش حسرت به جانشان میافتد، و تقاضای بازگشت به زندگی میکنند، هر چند بازگشتن کوتاه و گذرا باشد، تا جبران کنند، ولی دست رد بر سینه آنها گذارده میشود، چرا که سنت الهی است که این راه، بازگشت ندارد!
[ نظرات / امتیازها ]