هر جا کلمه «فرض» در مورد رسول خدا (صل‍ی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) در قرآن آمده، و با حرف «على» متعدى شده، دلالت دارد بر وجوب آن عمل بر همه امت، که رسول خدا (صل‍ی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) هم داخل آنان است، و هر جا این کلمه در مورد آن جناب به وسیله حرف «لام» آمده، دلالت دارد بر اینکه آن عمل براى آن جناب ممنوع و حرام نیست، مثلا وقتى مى‏بینیم فرموده: «ما کانَ عَلَى النَّبِیِّ مِنْ حَرَجٍ فِیما فَرَضَ اللَّهُ لَهُ» (احزاب/38)، و یا فرموده: «قَدْ فَرَضَ اللَّهُ لَکُمْ تَحِلَّةَ أَیْمانِکُمْ»، باید بفهمیم که آن جناب در این موارد منعى ندارد. [ نظرات / امتیازها ]

کلمه «تحلة» در اصل «تحللة» بر وزن تذکرة و تکرمة بوده، و این کلمه مانند کلمه «تحلیل» مصدر است. راغب گفته: معناى آیه «قَدْ فَرَضَ اللَّهُ لَکُمْ تَحِلَّةَ أَیْمانِکُمْ» این است که خداى تعالى راه چاره شکستن سوگند را که همان دادن کفاره است براى شما بیان کرده. در نتیجه معناى آیه چنین مى‏شود: خداى تعالى براى شما تقدیر کرد- گویى شکستن سوگند سود و بهره‏اى است که خداى تعالى به انسان داده، و از آن منع نفرموده، چون فرمود: «لکم»، و نفرمود: «علیکم»- که سوگند خود را با دادن کفاره بشکنید، و خدا ولى شما است، چون تدبیر امورتان به دست او است، و او است که برایتان تشریع احکام مى‏کند و هدایتتان مى‏نماید، و او است داناى فرزانه. [ نظرات / امتیازها ]

این آیه دلالت دارد بر اینکه رسول خدا (صل‍ی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) به ترک عملى سوگند خورده بوده، و به وى دستور مى‏دهد سوگند خود را بشکند، چون فرموده: «فَرَضَ اللَّهُ لَکُمْ تَحِلَّةَ أَیْمانِکُمْ»، و نفرمود: «فرض اللَّه لکم حنث ایمانکم»، و «تحلة» از حل به معناى گشودن است، معلوم مى‏شود سوگندى که آن جناب خورده بود آزادیش را سلب کرده بوده، و این با سوگند بر ترک عملى مناسب است، نه سوگند بر انجام فعلى. [ نظرات / امتیازها ]