(قال ان کنت جئت بایه فات بها ان کنت من الصادقین ):(فرعون گفت :اگر راست می گویی که معجزه ای آورده ای ، پس آن را بیاور)،شرطی که در اول آیه است ،صدق موسی (ع ) را می رساند، یعنی اگر واقعا معجزه ای آورده باشد درادعای خود صادق بوده ، لیکن شرط آخری در آیه تعریضی است که بوسیله آن اشاره می کند به اینکه او به صدق موسی در معجزه آوردن معتقد نبوده و نیزاعتقادی به راستگویی وی نداشته است . [ نظرات / امتیازها ]

فرعون گفت بحضرت موسى که اگر تو با بیّنه و دلیل آمده اى پس آیت و برهان خود را اقامه کن اگر هستى از راستگویان

قٰالَ إِنْ کُنْتَ جِئْتَ بِآیَةٍ آیة نشانه است و آن فعلى است از افعال الهى که از تحت قدرت بشر خارج است و از این جهت تعبیر بمعجزه میکنند که دیگران عاجز هستند، و در مفهوم معجزه و فرق بین آن و کرامت اینست که اگر مقرون بدعوى باشد معجزه است و اگر نباشد کراماتش نامند مثل کراماتى که از ذرارى ائمه(ع) و اصحاب آنها و از علماء اعلام و از قبور مطهره آنها صادر شده، و تعبیر معجزه بآیة براى اینست که اگر کسى پیغامى براى کسى بدهد بکسى باید یک نشانى که میان آنها هست باو بدهد که معلوم باشد این از جانب او آمده سر خود نیامده فَأْتِ بِهٰا چه نشانى دارى إِنْ کُنْتَ مِنَ اَلصّٰادِقِینَ پس بیاور آن نشانى را نکتة باصطلاح معروف است شاهد نطلبیده مجروح است انبیاء در مقابل امة بعد از مطالبه آنها باید اقامه معجزه کنند زیرا بسا اشخاصى که بمجرد دعوى نبوت قطع بصدق پیدا میکنند از خصوصیاتى که در طرف مشاهده کردند مثل حضرت امیر المؤمنین علیه السّلام و علیا علیّه خدیجه که بمجرد دعوى حضرت رسالت پذیرفتند و احتیاج باقامه معجزه نداشتند بلکه بسیارى بواسطه اخلاق حمیده آن حضرت ایمان آوردند و در انبیاء بوده چنین افرادى مثل لوط نسبت بابراهیم و هارون نسبت بموسى و امثال اینها [ نظرات / امتیازها ]

قٰالَ گفت فرعون: إِنْ کُنْتَ جِئْتَ بِآیَةٍ اگر آورده باشى تو در دعوى خود معجزه از نزد خدا فَأْتِ بِهٰا پس بیار آن معجزه را و حاضر کن نزد من إِنْ کُنْتَ مِنَ اَلصّٰادِقِینَ اگر باشى تو از جملۀ راستگویان درین دعوى اگر چه «فَأْتِ بِهٰا» جزائى است که میان دو جملۀ شرطیه واقع شده اما بحسب معنى مؤخر از هر دو جملۀ شرطیه است، تقدیر کلام چنین است که «ان کنت جئت بآیة ان کنت من الصادقین فأت بها عندى» [ نظرات / امتیازها ]

فرعون با شنیدن این جمله که من دلیل روشنى با خود دارم ،بلافاصله گفت: اگر راست مى گویى و نشانه اى از طرف خداوند با خود دارى آن را بیاور ( قٰالَ إِنْ کُنْتَ جِئْتَ بِآیَةٍ فَأْتِ بِهٰا إِنْ کُنْتَ مِنَ اَلصّٰادِقِینَ ) و با این تعبیر ضمن ابراز تردید در صدق موسى ظاهرا قیافه حق جویى و حق طلبى به خود گرفت،آن چنان که یک جستجوگر به دنبال حق مى گردد [ نظرات / امتیازها ]

قٰالَ إِنْ کُنْتَ جِئْتَ بِآیَةٍ فَأْتِ بِهٰا إِنْ کُنْتَ مِنَ اَلصّٰادِقِینَ چنین پیداست که فرعون گمان مى کرد موسى در ادّعاى خود دروغگوست و خواست که او را در نزد اطرافیان خود رسوا کند ازاین رو، به او گفت: اگر از راستگویان هستى آن معجزات را بیاور

موسى هم با آوردن دلیل کوبنده و معجزۀ قطعى خود، او را به سکوت واداشت [ نظرات / امتیازها ]

حضرت موسى (ع) پس از چندى اقامت در مصر به بارگاه فرعون راه یافت و دعوى خود را اظهار فرمود و مدّعى شد که تمام اقوال من از جانب خدا حق و صدق است و سزاوار براى قول حق که از جانب خدا باشد آنست که من قائل آن باشم نه غیر من و باین جهت حقیق على بتخفیف یا فرموده با آنکه اگر حقیق علىّ بتشدید مى فرمود معنى واضح تر بود ولى لطف کلام و مبالغه در سزاوارى آن حضرت به حق گوئى فوت مى شد و کسانى که متوجه باین نکته نشده اند گفته اند اصل کلام علىّ بتشدید بوده ولى براى امن از اشتباه و ملازمه بین سزاوارى کلام حق بشخص و سزاوارى شخص بکلام حق معنى قلب شده است و بعضى گفته اند حقیق متضمن معنى حریص است یا على بمعنى باء استعمال شده است یعنى سزاوارم به آنکه نگویم جز حق در هر حال مراد واضح است و علىّ بتشدید نیز قرائت شده است و آن حضرت مدّعى معجزۀ شد که خداوند به او کرامت فرموده بود و تقاضا فرمود که طائفه بنى اسرائیل را که فرعونیان به بندگى گرفته و باعمال شاقّه وادار نموده بودند اجازه دهد که با آن حضرت بوطن مألوف آباء خودشان یعنى بیت المقدس مراجعت نمایند و فرعون طلب معجزه نمود [ نظرات / امتیازها ]