1) رمضانی (داور) : یکی از لوازم تدبر در آیات قرآن، توجه به واژه‌های قرآن و فهم معنی آنها و توجه به ظرائفی که در هر لغت نهفته است.
برای یافتن پاسخ این سؤال نیز ابتدا باید ریشه (اصل الواحد) دو کلمه لباس و ثیاب بررسی شود و با توجه به آیه‌ای که در آن این کلمه بکار رفته، معنا بازیابی شود.
"لباس" از ریشه «لبس» می‌باشد و اصل الواحد در ماده، سَتر(پوشاندن) به عنوان حفظ است م از مصادیق آن: لباس بدن، لباس کعبه و پوششی است که بر هَودَج(محمل) قرار می‌گیرد و هر یک از دو همسر در زندگیشان، پوشاننده و حافظ یکدیگرند، می‌باشند و از همین باب است : سخن عرب که می‌گویند: لَبَستُ علیه الامر و لابَستُ الامر؛ یعنی امر را بر او مخلوط و مشتبه ساختم؛ زیرا اِلباس(ایجاد اشتباه) در امری واقعی، به آمیختن و اشکال کردن و ایجا شُبهه و پوشاندن حق باز می‌گردد. پس این معانی از لوازم سَتر(پوشاندن) در این موارد است.
"ثیاب" از ریشه «ثوب» می‌باشد و اصل الواحد در این ماده، بازگشتن به عنوان جزاء است نه مطلق بازگشت. پس ثَواب همان أجر است، با قید بازگشت آن به صاحبش. «ثَوب»(یعنی جامه) آن چیزی است که به شخص بازمی گردد و به یک فرد معین ارتباط دارد چرا که لباس هر کسی به کیفیت مخصوص و حدود و خصوصیات معینی است که مناسب با خود اوست و مانند صورت و زینت است برای جسم انسان، و معرف شخص است... و سائر اسباب معاش مانند غذا و مسکن و علوم و صنایع چنین نیستند چرا که آنها عام هستند برای همه افراد و اختصاص به شخص مخصوصی ندارند تا به او بازگردند.