توضیح : بعضى از مفسرین (مجمع البیان، ج 10، ص 435) گفته‏اند: معناى آیه این است که: ذکراى قیامت، از مسائل مربوط به بعثت تو نیست، تو تنها مبعوث شده‏اى که افراد ترسنده از قیامت را انذار کنى.

بعضى دیگر (روح المعانى، ج 30، ص 37) گفته‏اند: کلمه «فِیمَ» انکارى است از سؤال سائلین، و جمله «أَنْتَ مِنْ ذِکْراها» هم جمله‏اى است استینافى و هم تعلیلى است براى نادرست بودن سؤال آنان، و معناى آیه این است که: این سؤال در چیست؟ (خلاصه چه سؤال بیهوده‏اى است)، وظیفه تو اى پیامبر تنها ذکراى ساعت است، چون بعثت تو متصل به آن است، و تو خاتم انبیایى، و همین مقدار علم از مساله قیامت براى ایشان کافى است، در نتیجه این آیه همان را مى‏گوید که رسول خدا (صل‍ی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) به روایتى فرمود: «بعثت انا و الساعة کهاتین ان کادت لتسبقنى- بعثت من با قیامت مثل این دو انگشت پشت سر همند، به هیچ وجه ممکن نبود قیامت جلوتر از بعثت من بیاید» (سنن ترمذى، ج 4، ص 496).

بعضى دیگر (روح المعانى، ج 30، ص 38) گفته‏اند: این آیه تتمه سؤال مشرکین است، که در آن به رسول خدا (صل‍ی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) خطاب مى‏کنند، و معناى آن این است که: از علم به قیامت و به وقت آن نزد تو چه مقدار هست؟ و یا این است که: تو که این همه بیاد قیامت هستى خودت از آن چه فهمیده‏اى؟

و خواننده محترم مى‏داند که سیاق آیات با هیچ یک از این معانى آن طور که باید نمى‏سازد، علاوه بر این هیچ یک از آنها خالى از تکلف نیست. [ بستن توضیحات ]