کلمه «طغوى» مانند کلمه «طغیان» مصدر است. [ نظرات / امتیازها ]

حرف «باء» که بر سر آن در آمده باى سببیت است. [ نظرات / امتیازها ]

آیه شریفه و آیات بعدش تا آخر سوره جنبه استشهاد دارد، و مى‏خواهد براى آیه «قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاها ... » نمونه‏اى ذکر کند. [ نظرات / امتیازها ]

کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَئهَا(۱۱)إِذِ انبَعَثَ أَشْقَئهَا(۱۲)

فَقَالَ لهَُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَ سُقْیَهَا(۱۳)

فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّئهَا(۱۴)

وَ لَا یخََافُ عُقْبَاهَا(۱۵)

دسّ نفس تا جایی پیش می رود که ظهور و بروز اجتماعی پیدا می‌کند و سمت و سوی حرکت یک جامعه را منحرف می سازد. در چنین شرایطی، طغیان و هواپرستی، محور تصمیم گیری قرار می‌گیرد و حتی روشنی نشانه های حق و مدافعان راستین آن، مانع تصمیمات برخاسته از هوای نفس نمی گردد.

قوم ثمود و عاقبت آن به عنوان مصداق و شاهدی برای آیات قسمت اول سوره ذکر شده است. آنان پس از مواجهه با آیت و نشانه روشن خدای متعالی، یعنی ناقه (شتر)، آن را در تعارض با منافع دنیوی خود یافتند و بدین سبب به تأکیدات فرستاده خدا، حضرت صالح۷(علیه‏السلام) درباره اذیت نکردن (ناقة الله)، توجهی نکردند و با پی کردن آن، رسول خدای خویش را تکذیب کردند.

قوم ثمود بر اثــر طغیانشان پیام الهى را دروغ انگاشتند؛«۱۱» آن گاه که تیره بخت ترینشان برانگیخته شد تا ناقه الهى را پى کند.[۱]«۱۲» پس صالح، فرستاده خدا به آنان ابلاغ کرد که ناقه خدا و آب خوردنش را واگذارید و مانع آن نشوید،«۱۳» ولى قومش او را تکذیب کردند و ناقه را کشتند؛ پس پروردگارشان آنان را به سزای گناهشان، به عذابى فرو گرفت که نسلشان را قطع و آثارشان را محو و نابود کرد و با خاک یکسانشان ساخت«۱۴» و از فرجام کارى که کرد، باکى ندارد.«۱۵»

داستان قوم ثمود علاوه بر اینکه بیان مصداق آیات قسمت اول است، تعریضی به مردم زمان رسول‌اکرم (صلی‏الله‏علیه‏و‏آله) و در افقی وسیع تر، به تمامی کسانی است که با دلیل و حجت بیّن الهی روبه‌رو هستند. به آنان هشدار می دهد که مبادا تحت تاثیر عدم تزکیه و تربیت صحیح نفس، نشانه روشن حق را انکار کنند و دچار عاقبتی مثل قوم ثمود گردند.

تکذیب سرکشانه قوم ثمود و عقاب سخت الهی

قوم ثمود براثر طغیان، حق آشکار الهی را تکذیب کرد و گرفتار عذاب سخت الهی شد.
[ نظرات / امتیازها ]

قوم ثمود چنانکه گفتیم در سرزمینى میان مدینه و شام ( بنام وادى القرى ) زندگى مى‏کردند ، آئینشان بت‏پرستى و در انواع گناهان غوطه‏ور بودند ، صالح پیغمبر بزرگ الهى از میان آنان برخاست ، و براى هدایت و نجاتشان همت گماشت ، ولى آنها نه دست از بت‏پرستى برداشتند ، و نه در طغیان و گناه تجدید نظر کردند .
هنگامى که تقاضاى معجزه‏اى کردند خداوند ناقه ( شتر ماده‏اى ) را به طریق اعجازآمیز و خارق العاده از دل کوه برآورد ، ولى براى اینکه آنها را در این مورد بیازماید دستور داد یک روز تمام آب قریه را در اختیار این ناقه بگذارند ، و روز دیگر در اختیار خودشان باشد ، حتى در بعضى از روایات آمده که در آن روز که از آب محروم بودند از شیر ناقه بهره مى‏گرفتند ، ولى این معجزه بزرگ نیز از لجاجت و عناد آنها نکاست ، هم طرح نابودى ناقه ریختند ، و هم کشتن صالح (علیه‏السلام‏) را چرا که او را مزاحم امیال و هوسهاى خود مى‏دیدند .
نقشه نابودى ناقه چنانکه گفتیم به وسیله مرد بسیار بیرحم و شقاوتمندى بنام قدار بن سالف عملى شد و او با ضرباتى ناقه را از پاى در آورد.
این در حقیقت اعلان جنگ با خدا بود ، چرا که مى‏خواستند با از میان بردن ناقه که معجزه صالح بود نور هدایت را خاموش کنند ، اینجا بود که حضرت صالح به آنها اخطار کرد که سه روز در خانه‏هاى خود از هر نعمتى مى‏خواهند
متمتع شوند ولى بدانند بعد از سه روز عذاب الهى همه را فرا مى‏گیرد(سوره هود آیه 65).
این سه روز مهلتى بود براى تجدید نظر نهائى ، و آخرین فرصتى بود براى توبه و بازگشت ، ولى آنها نه تنها تجدید نظر نکردند بلکه بر طغیانشان افزودند ، در اینجا بود که عذاب الهى بر آنها فرو بارید ، صیحه آسمانى سرزمینشان را در هم کوبید ، و همگى در خانه‏هایشان بر زمین افتادند و مردند و اخذ الذین ظلموا الصیحة فاصبحوا فى دیارهم جاثمین ( هود - 67).
آنچنان نابود گشتند و سرزمینشان خاموش شد که گوئى هرگز کسى ساکن آن دیار نبود ، ولى خداوند صالح و یاران مؤمنش را از این مهلکه نجات داد ( هود - 66).
شرح بیشتر در باره سرگذشت قوم ثمود را در جلد 9 تفسیر نمونه صفحه 161 به بعد مطالعه فرمائید.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْواها
شاید مؤنث بودن کلمه (کَذَّبَتْ) به مناسبت این است که کلمه (ثَمُودُ) به معناى قبیله باشد. مفعول کلمه (کَذَّبَتْ) که کلمه (نبیها) بوده حذف شده است. کلمه (طغوا) به معناى طغیان و (یاء) آن به (واو) مبدل شده. یعنى قبیله ثمود طغیان و سرکشى نمودند و پیامبر خود را که حضرت صالح علیه السّلام بود تکذیب کردند [ نظرات / امتیازها ]