در این سوره از شر وسوسه کننده ی پنهانی به سه صفت خدا رهنمون می شویم: رَبّ ، مَلِک ، و إله.
و این ترتیب هم مفهومی دارد. رب آغازکننده و پرورش دهنده ی انسان است؛ ملِک ، پادشاه و رهبر اوست و در ادامه راه ناظر بر اوست؛ و إله که از واله و شیدا گرفته شده است به معنای کسی ست که انسان شدیدا مشتاق اوست، زیرا او جمال و علم و نور و رحمت مطلق است و انسان مشتاق این هاست. پس إله به معنای مطلوب و مقصود نهایی انسان است.
این سه صفت ما را با ازلی و ابدی بودن خداوند پیوند داد.
از طرفی می دانیم که وسوسه به چیزی صورت می گیرد که لذتی در آن باشد و البته وسوسه ای که باید از آن پناه برد مربوط به لذات زودگذر و دروغین است
بنابراین، یکی از اهداف سوره اینست که "از وسوسه ی لذات زود گذر، به خدای ازلی و ابدی پناه ببر"
چرا که از هر چیزبدی باید به ضد آن گریخت؛ از ظلمت به نور، از ترس به امنیت و از لذات فانی به خدای جاویدی که منتهای لذات را دراختیار دارد...

خداوند در جای دیگری فرموده است: رسولی از خودتان برایتان فرستادم...رسولا من أنفسکم!
و این رسول به قول عوام '' اینقدر خودیه(!) '' که اجر رسالتش هم برای خودماست... ما سئلتکم من اجر فهو لکم
هر مزدی که به ایشان بخواهیم بدهیم، درواقع به نفع خود ماست.
پیامبر از ''خودتونه''...

از آنجا که آیات قرآن چندین بطن دارند، (در روایات از هفت تا هفتصد بطن برای مفاهیم قرآن ذکر شده است) غیر از مفهوم ظاهری انفاق از مال برای نیازمندان، می توان به مفهوم دیگری نیز توجه کرد و آن
"انـفــاق بــرای خـــود" است!
از مصادیق این انفاق میتوان به گذر از لذات زودگذر اشاره کرد، هرچند لذات مباح، که انسان با گذر از آنها راه را برای رشد و تکامل خود هموار تر کند.
مثلا "مِمَّا تُحِبّون" ممکن است برای من خواب زیاد باشد، که یک لذت مباح هم هست، اما اگر با سحرخیزی از این لذت خویش بگذرم و آن را برای خود انفاق کنم، میتوانم با استفاده بیشتر از وقتم، در جهت بهبود کیفیت زندگی مادی و معنوی خودم تلاش کنم..."تَنالو البِرّ"
یا اینکه لذت من پرخوری باشد، آن را کم کنم تا روحم برای نیایش با معبود آزاد تر و آماده تر باشد...
و ما به این "بِرّ" و نیک بختی نیاز داریم تا بنا به فرموده ی معصوم "مایه زینت امامان باشیم"
و از ظلم هایی که به خود کرده ایم با این انفاق ها بکاهیم.
" و من الله التوفیق" ان شاءلله با یاری خدا بتوانیم از لذات و لذایذ خود، برای خود و نیازمندان انفاق کنیم.

آیات پیش از 89نساء راجع به این است که مومنان مطمئن باشند منافقان که یک روی ایمان دارند و یک روی کفر، کافر واقعی اند... پس نباید بخاطر نیمه ی ایمانشان با آنان دوستی کنند. این نیمه ی ایمان برای جذب مومنان و سوق دادن آنان به سوی کفر است."ودّوا لو تکفرون کما کفروا... فلا تتخذوا منهم اولیاء..."

علت اینکه کفار چشم دیدن نزول خیرات پروردگار را بر شما ندارند همان حسادت است که در آیه 109 هم به آن اشاره ای شده است. می گوید " لو یردونکم من بعد ایمانکم کفارا حـــســـدا من عند انفـــســـهم"
اما حسادت آنان راه به جایی نمی برد و خدا به هر که میخواهد رحمتش را فرود می آورد.

در این سوره بیان شده است که تمامی انسان ها در زیان اند. "مگر" کسانی که 4 عمل را انجام دهند :1.آمنوا
2.عملوا (الصالحات)
3.تواصوا
4.تواصوا
و این نکته ی جالبی است که بدانیم ما اگر حتی مراحل1و2 را به خوبی انجام دهیم(با این فرض که عملوا الصالحات مربوط به اعمالی باشد که فایده ی آنها تنها نصیب خود شخص میشود، نه جامعه) ولی تواصی به خوبی ها نداشته باشیم ، بازهم جزء انسانهای زیان دیده ایم.
تاکید بر دعوت دیگران به سمت خدا، با اینکه پس از ایمان و عمل صالح ذکر شده ولی با تاکید بیشتری بیان شده است.