1- انکار قیامت فقط در دنیا و در شرایط رفاه و غفلت است، همین که نشانه های قیامت آشکار شود، دیگر کسی آن را انکار نمی کند.
2- تا فرصت هست قیامت را باور کنیم که پس از وقوع، نتیجه ای جز شرمساری ندارد.

1- در وقوع قیامت و زلزله های سخت آن تردیدی نیست. کلمه اذا در مواردی به کار می رود که قطعی الوقوع باشد.
2- قیامت، تنها واقعه ای است که نظیر و مانند ندارد. (الواقعه)
3- در تبلیغ آنگاه که در مقام هشدار به امری مهم هستیم، با حذف همه مقدمات به اصل مطلب بپردازیم. «إِذا وَقَعَتِ الْواقِعَةُ» یا «اذا الشمس کورت»

در آستانه قیامت، وقوع زلزله‏ها و رانش‏هاى زمین و کوهها حتمى است. «اذا وقعت... رجت الارض... بُست الجبال... »

قیامت، هنگامه‏ى فروپاشى پندارها و تجلّى حقایق است. (شکست و سقوط عدّه‏اى و پیروزى و صعود عدّه‏اى دیگر) «خافضة رافعة»

هر کجا وقوع امر و حادثه ای قطعی باشد، برای بیان آن می توان از فعل ماضی استفاده کرد.لذا بسیاری از آیات درباره قیامت، با فعل گذشته بیان شده است. «إِذا وَقَعَتِ الْواقِعَةُ» چنانکه با دیدن سیل بزرگی که به سوی شهر حرکت می کند، می توان گفت: سیل شهر را برد، با اینکه هنوز سیل به شهر نرسیده است.

وَ بُسَّتِ الْجِبالُ بَسًّا فَکانَتْ هَباءً مُنْبَثًّا" این آیه عطف است بر کلمه" رجت"، و کلمه" بس"- با تشدید سین- به معناى خرد کردن است، یعنى جسمى را که داراى حجمى بوده آن قدر بکوبى تا مانند آرد به صورت ذراتى در آید.
بعضى «2» هم گفته‏اند: کلمه" بس" به معناى به راه انداختن چیزى است، در حقیقت" بس جبال"، همان معنایى را مى‏رساند که آیه شریفه" وَ سُیِّرَتِ الْجِبالُ" «3» مى‏رساند.

آن گاه مى‏افزاید:
وَ بُسَّتِ الْجِبالُ بَسًّا
و کوه‏هاى سخت و سر به آسمان ساییده در هم کوبیده شده و از هم فرو پاشند.
به باور گروهى از جمله «مجاهد» منظور این است که: و کوه‏هاى سخت و استوار بر اثر آن زلزله سخت از هم فرو مى‏پاشند و ذرّه ذرّه مى‏شوند.
امّا به باور گروهى دیگر از جمله «سعید بن جبیر»، و کوه‏هاى سخت به گونه‏اى از هم فرو مى‏پاشند که تکه تکه مى‏شوند.
از دیدگاه «حسن»، از جاى خود کنده مى‏شوند،
امّا از دیدگاه «کلبى»، سخت به حرکت در مى‏آیند.
«ابن عطیه» بر آن است که: و کوه‏ها بسان خاک‏ها و شن‏ها پخش و گسترده و هموار مى‏گردند.
امّا «ابن کیسان» بر آن است که: و کوه‏هاى سر به آسمان ساییده از هم مى‏پاشند و به صورت تل‏هایى از شن درمى‏آیند.

إِذا رُجَّتِ الْأَرْضُ رَجًّا" کلمه" رج" که از ماده" راء، جیم، جیم" است، به معناى تکان دادن به شدت چیزى است، و در این آیه منظور از آن زلزله قیامت است، که خداى سبحان در آیه" إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَیْ‏ءٌ عَظِیمٌ" «1» آن را بس عظیم توصیف کرده، در خود آیه مورد بحث نیز با آوردن کلمه" رجا" همین عظمت را فهمانده، چون معمولا آوردن مفعول مطلق براى افاده اینگونه نکته‏ها است (وقتى مى‏گویى: من فلان کس را زدم و چه زدنى معنایش این است که نحوه زدنم طورى بود که دیگر قابل بیان نیست) در آیه مورد بحث نیز مى‏فرماید: چون زمین زلزله مى‏شود زلزله‏اى که شدتش قابل وصف نیست، و جمله مورد بحث بدل از جمله" إِذا وَقَعَتِ الْواقِعَةُ"، و یا عطف بیان براى آن است، به هر حال در مقام توضیح آن است.

بسّت :
 توضيح : بست: از ریشه «بس» بر وزن «حج» در اصل به مفهوم نرم کردن و ریز ریز نمودن است.

بسّت :
 توضيح : «بسّ» به معناى خرد شدن در اثر فشار شدید است

رجّت :
 توضيح : «رجّ» به معناى لرزش شدید و تند و از جا کنده شدن است.