در آیه 92 سوره‏ى اسراء توقّعات نابجاى کفّار مطرح شده است که مى‏گفتند: ما به تو ایمان نمى‏آوریم مگر آنکه آسمان را بر ما فروریزى، یا خدا و فرشتگان را نزد ما آورى. این انتظارها در این آیه رد شده است.

«خالق کلّ شى‏ء» توحید در خلق است و «هو على کلّ شى وکیل» توحید در امر است. «له الخلق والامر»

این آیات به منزله‏ى جمع‏بندى آیات گذشته در مورد شرک است، چنانکه امام علیه السلام فرمود: مراد از ظلم در این آیه شرک است. [406]
در بعضى روایات مراد از ظلم را شک و تردید گرفته‏اند. [407] البتّه شک گاهى غیر اختیارى و مقدّمه‏ى تحقیق است، ولى گاهى جنبه بهانه و تشکیک دارد که این نوع دوّم، ظلم است. [408]
امام باقر علیه السلام فرمود: این آیه درباره حضرت على علیه السلام نازل شد که لحظه‏اى در طول زندگى به سراغ شرک نرفت. [409]
کلمه‏ى «لبس» به معناى پوشاندن است. بنابراین ایمان چون فطرى است، نابود شدنى نیست بلکه غبارهایى آن را مى‏پوشاند.

امام صادق علیه السلام فرمود: مراد از معروف در آیه، قرض‏الحسنة دادن است.[368]
امام صادق علیه السلام فرمود: ایجاد خوش‏بینى و اصلاح ذات‏البین حتّى با دروغ، عملى پسندیده است.[369]
368) کافى، ج‏4، ص‏34.
369) کافى، ج‏2، ص‏341.

این آیه اشاره دارد به تکلیف‏هاى سختى که براى امّت‏هاى پیشین بوده است، مثلاً خداوند به کیفر گوساله‏پرستى بنى‏اسرائیل، فرمان داد یکدیگر را بکشند. چون براى گناهى بزرگ مثل بت پرستى، جبرانى عظیم مانند کشتن یکدیگر و بیرون رفتن از شهر و دیار خود لازم بود.