مردم اهل هر دین و آیینی که باشند اگر تنها به یکتا بودن خداوند ایمان داشته باشند و تنها او را بپرستند در صراط مستقیم هستند و دیگر نباید اجازه دهند بینشان تفرقه دو دودسته گی ایجاد شود که از نظر خداوند ستمکار خواهند بود و موستوجب عذاب .این مفهوم که از آیات 64 و 65 سوره زخرف استنباط می شود لزوم وحدت شیعه و سنی را به روشنی تایید می کند.

گاهی نگاه ما به دین گزینشی است.همچنین شخصیتی که از خداوند در ذهن خود می سازیم آنطوریست که خودمان می پسندیم .
برخی ما یک خدای مهربان و بخشنده که همه بندگانش را به بهشت می برد و زیاد هم سخت نمی گیرد را دوست داریم.
برخی خدا را طوری می بینند که امیدی به نجات از دوزخ او نباید داشت و ...
خداوند به زیبایی در ابتدای سوره غافر خود را معرفی می فرماید: خدایی که توبه را می پذیرد ،گناهان را می بخشد ،در عین حال به سختی انتقام می گیرد (شاید اینجایش را خیلی ها نپسندند)،صاحب رحمت و نعمت است ،حق نداری کسی جز او را به خدایی بپذیری ،در پایان کار هم سر و کارت با او خواهد بود(معاد) یعنی مالک یوم الدین است.

یکی از بهانه هایی که مردم نادان برای فرار از اسلام آوردن و گردن نهادن زیر دستورات دین که همان دستورات خداست می آوردند این بود که : از کجا معلوم که خداوند به محمد (ص) چیز دیگری بگوید و محمد (ص) حرف خدا را تغییر دهد و به دروغ و طبق هوی نفسش به ما چیز دیگری تحویل دهد !!! (یعنی انگار خداوند از دل رسولش خبر ندارد و یا نمی تواند او را کنترل کند که پیام را درست برساند )