توضیح : در این مورد باید گفت که در لایه اول فقط مال هست و معنای مال هم مشخص است. اما اگر به مال این طور نگاه کنیم که مانند سوره فجر که مال نماد دنیاست و «لبدا» هست و اگر به این نگاه به آیه نگاه کردیم، هر چیزی را با اینکه خودش مال نیست، ولی یک دارایی قابل فخر فروشی است و من به آن به عنوان یک دارایی قابل فخر فروشی به آن نگاه می‌کنم و آن یک جور باعث حب دنیا و اتصال من و دنیا و انقطاع من و خدا شده است، می‌شود گفت که آنها مشمول این آیه هستند. ولی آنها ظاهر اول آیه نیستند.
ولی هر چیزی که این پندار جاودانگی را آنچه که جمع کرده در او بوجود بیاورد همان هم مصداق این آیات هست، چون اینجا بحث همان پندار هست و گمانی که شخص به خاطر داشتن مال می‌کند، که او را جاودانه خواهد کرد نه خود مال.
پس می‌توان گفت که ممکن است در مورد عالمی باشد که علم اندوزی کند و به سبب این علمی که اندوخته است، بر دیگران فخر فروشی کند و گمان کند که این علم او مایه جاودانگی او می‌شود و به کسی که علم ندارد، به دیده حقارت نگاه می‌کند و یا مثالهای دیگر. و این قبیل استفاده‌ها از قرآن قواعد و قوانین خاص خود را دارد که هر چه بتوانیم در همان چهار چوبهای خود الفاظ بمانیم مناسب‌تر هست. [ بستن توضیحات ]