بِسم‌ِ اللّه‌ِ الرَّحمن‌ِ الرَّحِیم‌ِ
کهیعص «1»
کلام در اینکه جمله در دو مقام واقع میشود.
اوّل در فضیلة اینکه سوره مبارکه در برهان از إبن بابویه مسندا از حضرت صادق علیه السّلام
(قال من ادمن قراءة سورة مریم لم یمت حتی یصیب منها ما یغنیه فی نفسه و ماله و ولده و کان فی الاخرة من اصحاب عیسی بن مریم و اعطی من الاجر مثل ملک سلیمان إبن داود فی الدنیا
و نیز از آن حضرت روایت کرده فرموده
(من کتبها و جعل فی زجاج ضیّق الرأس و جعلها فی منزله کثر خیره فی منامه کما یری اهله فی منزله و اذا کتبت علی حائط البیت منعت طوارقه و حرمت ما فیه و اذا شربها الخائف امن باذن اللّه تعالی
و از خواص القرآن از پیغمبر صلّی اللّه علیه و اله حدیث مفصّلی نقل کرده و چون سند نداشت ما نقل نکردیم.
اما مقام دوّم در اول سوره بقره گفتیم که اینکه حروف مقطّعه قرآن رموزیست بین خداوند و رسولش و هر چه بگوئیم تفسیر برأی است و در بعض اخبار اشاره بقضایای کربلا است کاف کربلاء ها هلاک عترت یا یزید عین عطش ابی عبد اللّه صاد صبر ابی عبد اللّه و در بعض اخبار اشار باسماء مقدسه الهیه کافی هادی ذو الایادی عالم صادق الوعد و غیر اینها از اخبار و ما باید علم آن را بخداوند متعال و رسول اکرم و ائمه اطهار محول کنیم مسلما اینکه حروف از متشابهات قرآن است و هر چه هر که بگوید مصداق فِی قُلُوبِهِم زَیغ‌ٌ میشود.
[ نظرات / امتیازها ]