کلمه (رهان) به معناى مالى است که به گرو گیرند و به جاى آن، کلمه (رهن-به ضمه را و ضمه ها) نیز قرائت شده است و (رهن) نیز به معناى مالى است که به گرو گیرند. [ نظرات / امتیازها ]

امام باقر علیه السلام فرمود: »لا رهن الاّ مقبوضة« رهن، بدون قبض نمى‏شود. [ نظرات / امتیازها ]

هرگاه براى تنظیم سند بدهى نویسنده‏اى نبود، مى‏توان از بدهکار گرو و وثیقه گرفت، خواه در سفر باشیم یا نباشیم. بنابراین جمله‏ى «ان کنتم على سفر» براى آن است که معمولاً در سفرها انسان با کمبودها برخورد مى‏کند. نظیر جمله‏ى «اذا حضر احدکم الموت الوصیة» یعنى هنگامى که مرگ به سراغ شما آمد وصیّت کنید. با اینکه مى‏دانیم وصیّت مخصوص زمان مرگ نیست، لکن آخرین فرصت آن، زمان فرا رسیدن مرگ است.

[ نظرات / امتیازها ]

عمیقى در آگاهى و روشن بینى و فزونى علم و دانش دارد، آرى هنگامى که قلب انسان به وسیله تقوا صیقل یابد، همچون آیینه حقایق را روشن مى سازد، این معنى کاملا جنبه منطقى دارد زیرا صفات زشت و اعمال ناپاک حجابهائى بر فکر انسان مى اندازد و به او اجازه نمى دهد چهره حقیقت را آن چنان که هست ببیند، هنگامى که به وسیله تقوا حجابها کنار رفت ، چهره حق آشکار مى شود.
حقیقت سرائى است آراسته
هوى و هوس گرد برخاسته
نبینى که جائى که برخاست گرد
نبیند نظر گر چه بینا است مرد
ولى پاره اى از صوفیان جاهل از این معنى سوء استفاده کرده و آن را دلیل بر ترک تحصیل علوم رسمى گرفته اند. در حالى که چنین سخنى مخالف بسیارى از آیات قرآن و روایات مسلم اسلامى است .
حق این است که قسمتى از علوم را از طریق تعلیم و تعلم رسمى باید فرا گرفت و بخش دیگرى از علوم الهى را از طریق صفاى دل و شستشوى آن با آب معرفت و تقوا فراهم ساخت ، و این همان نورى است که خداوند در دل هر کس که بخواهد و لایق ببیند مى اندازد ((العلم نور یقذفه الله فى قلب من یشاء)).

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

1 آیه ى قبل مقررات مربوط به تنظیم اسناد تجارى را بیان کرد و این آیه در حقیقت مکمل همان مقررات است و چند قانون دیگر را بیان مى کند که عبارت اند از:

الف) اگر در هنگام دادوستد دسترسى به نویسنده اى نبود، تا قرارداد را بنویسد، در این صورت بدهکار چیزى به عنوان گرو و وثیقه به طلبکار خود مى پردازد، تا اطمینان او را جلب کند

از ظاهر این آیه به نظر مى رسد که «قانون رَهْن» مخصوص سفر است، ولى با توجه به جمله ى «و نویسنده اى نیافتید» معلوم مى شود که سفر فقط یک نمونه است و معیار قانون رهن آن است که نویسنده و تنظیم کنندۀ سند پیدا نشود؛ بنابراین، طرفین معامله در غیر سفر هم مى توانند تنها به وثیقه گذاشتن اکتفا کنند در روایات اهل بیت علیهم السلام نیز به این حقیقت اشاره شده است

ب) وثیقه باید حتماً در اختیار طلبکار باشد، تا اثر «اطمینان بخشى» داشته باشد در روایتى از امام صادق علیه السلام مى خوانیم:

رهن نیست مگرآنکه طلبکار آن را تحویل بگیرد

ج) همه ى این احکام (شاهد گرفتن و وثیقه گذاشتن)، مخصوص مواردى است که طرفین معامله نسبت به همدیگر اطمینان کامل نداشته باشند، ولى اگر بین آنها اطمینان باشد، نیازى به سند و گروگان ندارند البته بدهکار نیز باید اطمینان او را محترم شمارد و به موقع حق طلبکار را بپردازد

د) افرادى که از حقوق دیگران اطلاع دارند، موظف اند که وقتى از آنان براى گواهى دادن دعوت شد حاضر شوند و کتمان شهادت ننمایند؛ چرا که پنهان کردن گواهى از گناهان بزرگ به شمار مى آید [ نظرات / امتیازها ]