1) رمضانی (داور) : برای درک معنی خوف در این آیه، ابتدا باید معنای اوجس بررسی شود. راغب در مفردات مى‏گوید: ماده:" وجس" به معناى صداى آهسته است، و" ایجاس"، احساس آن صدا در دل است.
پس بنا به گفته راغب: ایجاس خیفه در نفس، احساس آن است، البته آن احساسى که خفیف و پنهانى باشد، یعنى آثارش در رنگ پوست آدمى بروز نکند، و اینکه مى‏بینیم کلمه "خیفه" را نکره آورده به این معنا اشاره دارد، گویا فرموده: در نفس خود نوعى ترس احساس نمود که خیلى قابل اعتناء نبود.
بنا بر قول علامه طباطبایی در المیزان، معلوم شد خیفه‏اى که موسى در نفس خود احساس کرد، ترسى بود آنى و زودگذر، نظیر خاطره‏اى که بعد از ترس به دل مى‏افتد، در دل موسى (ع) هم عظمت سحر آنان خطور کرد، و چنین تصور کرد که سحر ایشان هم دست کمى از معجزه او ندارد و به خاطر همین خطور، احساس ترس کرد، اما ترسى که مانند خود خاطره‏اش اثرى نداشت.
پس این خیفه، ترس از ایمان نیاوردن مردم و به شک افتادن آنها نبوده چون این معنا با اطمینانى که او به خدا و وثوقى که به امر او داشت منافات دارد، چرا که خداى تعالى قبل از این به او فرموده بود: "بِآیاتِنا أَنْتُما وَ مَنِ اتَّبَعَکُمَا الْغالِبُونَ" «بسبب آیات ما شما و پیروانتان غالبید. سوره قصص، آیه 35».
همچنین ترس حضرت، ترس از غلبه فرعونیان نبوده چون اگر ترسش از این بود، هرگز راضى نمى‏شد که ابتدا آنها سحر خود را ارائه دهند، علاوه بر این، این وجه با تقویتى که خداى تعالى از دل او کرد و فرمود: " قُلْنا لا تَخَفْ إِنَّکَ أَنْتَ الْأَعْلى‏" (طه/68) جور در نمى‏آید.