بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ
تَبارَکَ الَّذِی نَزَّلَ الْفُرْقانَ عَلى عَبْدِهِ لِیَکُونَ لِلْعالَمِینَ نَذِیراً «1»
تَبارَکَ الَّذِی نَزَّلَ الْفُرْقانَ عَلى عَبْدِهِ: عظیم است برکات، و بسیار است نعمت و خیر و وسعت دارد رحمت ذاتى که نازل فرمود قرآن را بر بنده خود که حضرت محمد صلّى اللّه علیه و آله باشد. یکى از اسامى قرآن شریف «فرقان» است، یعنى فارق است میان حق و باطل و جدا کننده است محق را از مبطل و صواب را از خطا در امور دین به سبب آنچه در آنست از ترغیب بر افعال خیر، و پسندیده و منع و تحذیر از قبایح و اعمال ناشایسته.
در کافى از حضرت صادق علیه السّلام مروى است که قرآن تمام کتاب است، و فرقان محکمات باشد که واجب است عمل به آن. «1» در علل الشّرایع- از حضرت پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله: قرآن، فرقان نامیده شد به جهت آنکه آیات و سور آن متفرق نازل شده در غیر الواح و صحف، تورات، انجیل و زبور نازل شد یک مرتبه بتمامه در الواح و ورق. «2»
نازل فرمود خداى تعالى قرآن را بر حضرت پیغمبر، لِیَکُونَ لِلْعالَمِینَ نَذِیراً:
تا باشد حضرت محمد صلّى اللّه علیه و آله به قرآن براى تمام مکلفین از جن و انس ترساننده از عقاب و خواننده ایشان به رشد و هدایت.
تنبیه: لفظ «عالمین» شامل است جمیع مخلوقات را، پس آیه شریفه دلالت دارد بر آنکه پیغمبر ما، رسول براى خلق است در تمام اعصار و ازمان تا روز قیامت، چنانکه در آیه دیگر فرماید: «وَ ما أَرْسَلْناکَ إِلَّا کَافَّةً لِلنَّاسِ» پس واجب است آن حضرت خاتم انبیاء باشد، و بعد از آن حضرت پیغمبرى مبعوث نشود تا انقراض عالم. بنابر این قرآن و شریعت نیز خاتم تمام شرایع، و باقى، و بعد از آن کتاب و شریعتى نازل نخواهد شد تا قیام قیامت.
[ نظرات / امتیازها ] بِسم‌ِ اللّه‌ِ الرَّحمن‌ِ الرَّحِیمِ
تَبارَکَ الَّذِی نَزَّلَ الفُرقان‌َ عَلی عَبدِه‌ِ لِیَکُونَ لِلعالَمِین‌َ نَذِیراً «1»
اما در فضیلت اینکه سوره کافیست حدیث مروی از حضرت رضا علیه السلام که به اسحق بن عمار فرمود:
( یا بن عمار لا تدع قراءة سورة تبارک الذی نزل الفرقان علی عبده فان من قرأها فی کل لیلة لم یعذبه اللّه ابدا و لم یحاسب و کان منزله فی الفردوس الاعلی)
با برکت است آنکه نازل فرمود فرقان را بر بنده خود تا اینکه بوده باشد بر تمام عالمین بیم دهنده.
(تَبارَکَ) تمام خیر و خوبی و بزرگی و عظمت و محامد صفات که کامل است فوق الکمال و منزه است از جمیع عیوب و نواقص.
(الَّذِی) خداوند متعال جل و علی.
(نَزَّلَ الفُرقان‌َ) که قرآن مجید باشد و یکی از اسامی او فرقان است چون فارق بین حق و باطل و خیر و شر و نفع و ضرر و سعادت و شقاوت و ایمان و کفر و اطاعت و معصیت و ثواب و عقاب است و مراتب نزول قرآن را در مقدمه جلد اول و در اثناء اینکه تفسیر بیان کرده‌ایم که اول نزولش بر نور مقدس نبوی در عالم انوار که اول مخلوق خدا و نداست سپس در لوح محفوظ سپس در آسمان تا آخر مرتبه نزولش بتوسط روح الامین علی قلب سید المرسلین چنانچه می‌فرماید (نَزَل‌َ بِه‌ِ الرُّوح‌ُ الأَمِین‌ُ عَلی قَلبِک‌َ لِتَکُون‌َ مِن‌َ المُنذِرِین‌َ) شعراء آیه 193.
(عَلی عَبدِه‌ِ) حقیقت مقام عبودیت در وجود مقدس نبوی و آل طاهرین اوست
و از امیر المؤمنین علیه السلام است:
(کفانی فخرا ان اکون لک عبدا و کفانی عزا ان تکون لی ربا)
که خردلی از وظایف عبودیت خارج نشدند (لِیَکُونَ لِلعالَمِین‌َ) بعضی گفتند مراد جن و انس است که حضرتش مبعوث بر کافه جن و انس بود لکن جمع محلی به الف و لام افاده عموم می‌دهد شامل جمیع عوالم می‌شود حتی طیور و انواع حیوانات حتی بر ملائکه چنانچه در خبر است فرمود:
«سبّحنا فسبحت الملائکة و هللنا فهللت الملائکة الخبر»
حتی دارد موقعی که خداوند جبرئیل امین را خلق فرمود خطاب شد.
(من انا و من انت) ندانست چه بگوید نور علی علیه السلام باو فرمود (قل انت الرب الجلیل و انا العبد الذلیل) لذا معلم جبرئیل بود.
(نَذِیراً) بیم دهنده از عذاب الهی و از بدبختی و از معاصی و شقاوت و شرک و کفر و فسق و فجور و سایر مفاسد و بلیات دنیوی و اخروی.
[ نظرات / امتیازها ]