در این آیه التفاتى دیگر به کار رفته و آن التفات از خطاب به مؤمنین به غیبت فرضى آنان است، (با اینکه قبلا از مؤمنین مى‏پرسید: آیا کسى که پیرو رضوان خدا است مثل کسى است که چنین و چنان کند؟) در اینجا آنان را غایب فرض کرده و مى‏فرماید: "خدا بر مؤمنین واجب کرده که چنین و چنان کنند"، و ما در سابق به طور کلى وجه اینگونه التفاتها را بیان کردیم و اما وجه آن در خصوص این مورد این است که آیه شریفه در زمینه منت‏گذارى بر مؤمنین به خاطر صفت ایمانشان سخن مى‏گوید و مى‏خواهد بفرماید علت این منت‏گذارى صفت ایمان ایشان است و این معنا را تنها با آوردن صفت یعنى کلمه- مؤمنین مى‏توان رسانید، حتى تعبیر «الَّذِینَ آمَنُوا» هم آن را نمى‏رساند، چون بطورى که گفته‏اند تنها صفت مى‏تواند مشعر به علیت باشد، نه فعل، و اگر ما به این شورى نگوئیم حد اقل مى‏گوئیم صفت بهتر علیت را مى‏رساند تا فعل، معناى آیه روشن است. [ نظرات / امتیازها ]