از ظاهر این آیه بر مى‏آید که کلام خداى تعالى و خطابى از جناب او به پیامبرش باشد، بنا بر این منظور از آن این است که رسول گرامى خود را خوشدل سازد، که دشمنان یهودیش (با بیانى که گذشت) ستمکارند. چون بر خدا دروغ مى‏بندند، و هم تعریضى است بر یهود، و جریان کلام بر سبیل کنایه است.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

در جمله:«مِنْ بَعْدِ ذلِکَ» کلمه «ذلک» اشاره است به بیان و حجتى که قبلا آورده بود. در اینجا سؤالى پیش مى‏آید و آن این است که: مفترى دروغ‏پرداز همیشه ظالم است، چرا فرمود: بعد از این بیان ظالمند؟ جوابش این است: هم چنان که دیگران گفته‏اند: ظلم قبل از روشن شدن حقیقت محقق نمى‏شود.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

شان نزول آیهاز روایات و نقل مفسران استفاده مى‏شود که یهود، دو ایراد دیگر در گفتگوهاى خود به پیامبر (صلی الله علیه و آله) کردند، نخست این که چگونه پیامبر اسلام گوشت و شیر شتر را حلال مى‏داند با این که در آئین ابراهیم (علیه السلام) حرام بوده، و به همین دلیل یهود هم به پیروى از ابراهیم آنها را بر خود حرام مى‏دانند، نه تنها ابراهیم بلکه نوح هم‏ اینها را تحریم کرده بود با این حال چگونه کسى که آنها را حرام نمى‏داند دم از آئین ابراهیم مى‏زند؟! دیگر این که چگونه پیامبر اسلام خود را وفادار به آئین پیامبران بزرگ خدا مخصوصا ابراهیم (علیه السلام) مى‏داند، در حالى که تمام پیامبرانى که از دودمان اسحاق فرزند ابراهیم بودند، "بیت المقدس" را محترم مى‏شمردند، و بسوى آن نماز مى خواندند، ولى پیامبر اسلام از آن قبله روى گردانده و کعبه را قبله‏گاه خود انتخاب کرده است؟! این آیات به ایراد اول پاسخ گفته و دروغ آنها را روشن مى‏سازد، و آیات آینده به ایراد دوم پاسخ مى‏گوید. [ نظرات / امتیازها ]

1 افرادى که به خدا تهمت مى زنند و نسبت دروغ به او مى دهند، به خود و دیگران ستم مى کنند؛ چرا که خویش را گرفتار مجازات و کیفر الهى مى کنند و دیگران را با دروغ و نیرنگ از راه راست منحرف مى سازند

2 تهمت زدن و دروغ بستن بر افراد از گناهان کبیره است و دروغ بستن به خدا و تهمت به او از همه بزرگ تر است؛ ازاین رو، قرآن مکرر این گناه بزرگ را یادآورى کرده و در مورد آن هشدار داده است

3 در آیه ى قبل بیان شد که یهودیان ممنوعیت گوشت و شیر شتر را به دین و خدا نسبت مى دادند و خدا آن را ردّ مى کند و در اینجا هشدار مى دهد که از این به بعد اگر کسى چنین سخنى بگوید، تهمت بر خداست؛ بنابراین اگر کسى آگاهانه حکمى را به خدا نسبت دهد که او نفرموده، این دروغ گویى و تهمت زدن بر خداست [ نظرات / امتیازها ]