(فمن افتری علی الله الکذب من بعد ذلک فاولئک هم الظالمون ):(پس هر کس از این به بعد به خدا دروغ ببندد ،چنین کسانی از ستمگران هستند)یعنی اگر این مطلب را نپذیرید و حاضر نیستید تورات را بیاورید و بخوانید ،پس محققا به خدا افترا و دروغ می بندید و ستمکار هستید و این جمله برای آرامش خاطر پیامبر(ص ) است که به ایشان می فرماید: دشمنان تو از یهود، ستمکار وظالم هستند،چون به خدا تهمت می زنند و دروغ می بندند. [ نظرات / امتیازها ]

یعنی حالا که آن ها حاضر نمی شوند تورات را بیاورند ، و برخدا دروغ می بندند ، پس ستمکارند . آن ها نه تنها برخود ستم کردند ، بلکه به دیگران هم ستم روا داشتند . چرا که موجب انحراف مردم از حقیقت شدند [ نظرات / امتیازها ]

در این آیه مى‏گوید، اکنون که آنها حاضر به آوردن تورات نشدند و افترا بستن آنها بر خدا مسلم شد باید بدانند: «آنها که بعد از این به خدا دروغ مى‏بندند ستمگرند» زیرا از روى علم و عمد چنین مى‏کنند (فَمَنِ افْتَرى‏ عَلَى اللَّهِ الْکَذِبَ مِنْ بَعْدِ ذلِکَ فَأُولئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ) [ نظرات / امتیازها ]

فَمَنِ اِفْتَرىٰ عَلَى اَللّٰهِ اَلْکَذِبَ مِنْ بَعْدِ ذٰلِکَ فَأُولٰئِکَ هُمُ اَلظّٰالِمُونَ آیه مفتریان بر خدا را از ظالمین و ستمکاران بشمار آورده و اعتراض به یهودیان است که چیزى را که خدا حرام ننموده مثل همان خوردن گوشت و شیر شتر و بعضى چیزهاى دیگر اینها به دروغ نسبت بخدا مى دهند که خداى تعالى اینها را حرام کرده و نسبت بدین ابراهیم مى دهند و آنها در این نسبت از چند جهت خطا کرده اند:یکى افتراء بخدا که بدترین گناهان کبیره بشمار مى رود و نسبت دروغ بحکم او مى دهند،و دیگر نسبت به دین ابراهیمى که در دین ابراهیم حرام بوده،سوم اعتراض برسول که تو بر ملت ابراهیم چنانچه مدعى آن مى باشى عمل نمى کنى این است که بجمله اسمیه «هُمُ اَلظّٰالِمُونَ » ظلم آنها را در این نسبت مؤکد گردانیده اشاره به اینکه ظلمشان بسیار قبیح است و مجازاتش شدید خواهد بود
[ نظرات / امتیازها ]

فَمَنِ اِفْتَرىٰ عَلَى اَللّٰهِ اَلْکَذِبَ این هم چنانست که جاى دیگر گفت: وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ اِفْتَرىٰ عَلَى اَللّٰهِ کَذِباً و إِنَّمٰا یَفْتَرِی اَلْکَذِبَ اَلَّذِینَ لاٰ یُؤْمِنُونَ بِآیٰاتِ اَللّٰهِ و أَفْتَرىٰ عَلَى اَللّٰهِ کَذِباً أَمْ بِهِ جِنَّةٌ و وَ یَوْمَ اَلْقِیٰامَةِ تَرَى اَلَّذِینَ کَذَبُوا عَلَى اَللّٰهِ وُجُوهُهُمْ مُسْوَدَّةٌ گفته اند که: دروغ بر دو قسم است: یکى آنکه از بر خویش سخنى اختراع کند که آن را هیچ اصل نبود دیگر قسم آنست که: در سخنى زیادت آرد یا از رمّت و قاعدۀ خویش بگرداند، و آن را اصلى باشد این هر دو قسم ناپسندیده و نشان نفاق است مصطفى (ص) گفت: «دروغ بابى است از ابواب نفاق» و فرمود: چنان دیدم که مردى مرا گفتى: «بر خیز»، برخاستم دو مرد را دیدم، یکى بر پاى و یکى نشسته او که بر پاى بود آهنى کژ در دهن این نشسته افگنده و یک گوشۀ دهن وى میکشید تا بسر دوش و دیگر جانب هم چنین، پس هر دو طرف با هم مى شد، و دیگر باره قلاب در مى افکند گفتم این چیست ؟ گفتند: این دروغ زنى است، هم این عذاب میکنند وى را در گور تا بقیامت میمون بن ابى شبیب مى گفتند: نامه اى مى نبشتم کلمه اى فراز آمد که اگر بنویسم آراسته شود لیکن دروغ بود، عزم کردم که ننویسم هاتفى آواز داد که: «یثبّت اللّٰه الّذین آمنوا بالقول الثّابت فى الحیاة الدّنیا و فى الآخرة» و صحّ عن النّبی (ص) انّه قال: «ویل لمن یحدّث فیکذب لیضحک به القوم، ویل له! ویل له!» و قال: «کبرت خیانة ان تحدّث اخاک حدیثا، هو لک مصدّق، و انت به کاذب» اهل معانى گفتند که دروغ از آن حرام است که دل از آن مى تباه شود و تاریک مى گردد، امّا اگر بدروغ حاجت افتد و بر قصد مصلحت گوید، و آن را نیز کاره بود پس حرام نباشد و از آن در دل هیچ تاریکى و کژى نیاید، نه بینى که اگر مسلمانى از ظالمى بگریزد نه رواست که بوى راه نمونى کند، بل که دروغ اینجا واجب است اگر خلاص مسلمانى در آنست، و رسول (ص) خدا رخصت دادست بدروغ گفتن در سه جایگه: یکى در حرب که عزم خویش با خصم راست نتوان گفتن، دیگر در صلح دادن میان دو کس، سدیگر کسى که دو زن دارد، با هر یکى گوید که ترا دوستر دارم

و بزرگان دین چون حاجت افتادى بدروغ گفتن مصلحتى را، تا توانستندى از دروغ پرهیز کردندى و سخن با معاریض گردانیدندى چنان که مطرف در نزدیک امیرى شد، امیر گفت: چرا کمتر آیى بنزدیک ما؟ جواب داد که تا از نزدیک امیر برفتم پهلو از زمین برنگرفته ام الاّ آنچه خداى نیرو داده است امیر پنداشت که او بیمار بوده است، و آن سخن در نهاد خویش راست بود و شعبى کنیزک خویش را گفت: اگر کسى مرا طلب کند تو دائره اى مى برکش، و دست خویش بران نه و گوى که درین جا نیست و معاذ جبل (رض) عامل عمر بود چون از عمل باز آمد عیال او گفت: ما را چه آوردى ؟ معاذ گفت: نگهبانى با من بود چیزى نتوانستم آورد، یعنى که خداوند عزّ و جلّ با من بود زن او پنداشت که عمر بر وى مشرفى گماشته بود، پس بخانۀ عمر شد آن زن و عتاب کرد، و گفت: معاذ امین رسول خدا (ص) بود و امین بو بکر

چونست که تو با وى مشرفى فرستادى ؟ عمر معاذ (رض) را بخواند و از وى پرسید که این زن چیست که میگوید معاذ معلوم وى کرد آنچه که گفته بود آن گه عمر بخندید و با وى نیکویى کرد

فَمَنِ اِفْتَرىٰ عَلَى اَللّٰهِ اَلْکَذِبَ یعنى باضافة هذا التحریم الى اللّٰه تعالى على ابراهیم فى التوریة، مِنْ بَعْدِ ذٰلِکَ اى من بعد ظهور الحجّة بانّ التّحریم انّما کان من جهة یعقوب، فَأُولٰئِکَ هُمُ اَلظّٰالِمُونَ [ نظرات / امتیازها ]

بعد از وضوح حق و اقامه حجت برآن و الزام خصم پس هرکس بگمان آنکه محرمات بر بنى اسرائیل بخصوص از قدیم بوده نه بعد از نزول توریة قائل به این قول شود افترا بخدا بسته و نسبت دروغ به پیغمبر داده و چنین شخصى ظالم بر نفس خود است براى آنکه مکابره بى وجه نموده و خود را در معرض عذاب ابدى قرار داده و ظالم بر پیغمبر است براى تهمتى که به او زده است و ظالم بر مؤمنین است اگر موجب اضلال آنها شود
[ نظرات / امتیازها ]