1) رمضانی (داور) : در تفسیر المیزان در ذیل آیه آمده است: «کلمه "ملأ" به معناى "اشراف" از هر قوم است، آنهایى که چشم‏ها را پر مى‌‏کنند، و "ملأ أعلى" همان ملائکه مکرمى هستند که شیطانها مى‌‏خواهند به گفتگوى ایشان گوش دهند، و آنها سکنه آسمانهاى بالا را تشکیل مى‌‏دهند، به دلیل این آیه که مى‌‏فرماید:" لَنَزَّلْنا عَلَیْهِمْ مِنَ السَّماءِ مَلَکاً رَسُولًا - هر آینه از آسمان فرشته‏اى نازل مى‏کردیم تا رسول برایشان باشد" «اسراء/95»».

1) رمضانی (داور) : فعل یَسَّمَّعُون از باب «تفعُّل» است و در اصل «یتسَّمَّعون بوده است.
هرگاه حرف اول ریشه در دو باب‌ «تفعل و تفاعل» یکی از دوازده حروف «ت، ث، ج، د، ذ، ز، س، ش، ص، ض، ط، ظ» باشد، جایز است «تاء» باب را همجنس فاء الفعل و در آن ادغام کنیم. مانند: «أَ فَلَمْ یَدَّبَّرُوا القَولَ» («آیا در این سخن (که وحی خداست‌) نیندیشیدند»؟، [مؤمنون/68]
«لا یَسَّمَّعُونَ» («گوش فرا نمی‌دهند».)، [صافات/8]
«فَأَصَّدَّق» ((چرا اجل مرا اندکی تأخیر نینداختی) تا صدقه دهم.)، [منافقون/10]
و مانند آنها.
در مثال اول در حقیقت فعل مضارع از ریشه دبر بوده است؛ یعنی «یتدبّروا». از آنجا که فاء الفعل آن یعنی حرف دال جزء حروف دوازده‌گانه است، تاء باب نیز تبدیل به دال شده است یعنی «یددبّروا». سپس دو حرف همجنس دال در یک‌دیگر ادغام شده‌اند، «یدَّبَّروا».