(بل الله فاعبدوکن من الشاکرین ): (بلکه فقط خدا را بپرست و ازشکرگزاران باش ) بعد از اینهمه حجت های آشکار بر توحید الوهیت و ربوبیت خدا، در اینجا خداوندبه رسول گرامی خود دستور می دهد مشرکینی که آنجناب را امر به پرستش بتهامی کردند، مخاطب قرار داده و بفرماید، آیا بعد از اینهمه دلایل و حجتهای آشکار بازهم شما مرا به پرستش بتها فرمان می دهید و غیر خدا را عبادت می کنید؟ و آیا این پیشنهاد به غیر از جهل ناشی از امر دیگری می تواند باشد؟ آنگاه خداوند می فرماید: سوگند می خورم که این معنا به تو و سایر پیامبران قبل تووحی شد که اگر شرک بورزید، اعمالتان باطل و بی اجر گشته و از زیانکارانی خواهیدبود، که به آیات الهی کفر ورزیده و از حجتهای آن اعراض کرده اند. پس صرف معصوم بودن انبیاء موجب ساقط شدن تکلیف از آنها نمی شود و معصوم کسی است که بتواند گناه کند، اما به سبب علم به آثار و تبعات گناه ، هرگز مرتکب آن نشود. لذا عصمت از شئون مقام علم است و منافاتی با اختیار که از شئون مقام عمل است ندارد. و بدیهی است که علم قطعی به مفسده گناه ، که مانع از صدور آن گناه از شخص عالم می شود،منافاتی با اینکه آن شخص صاحب اختیار باشد ندارد. مثلا کسی که علم قطعی دارد به اینکه خوردن سم باعث مرگ و یا بیماری می شود، سم را نمی خورد و علم او مانع قطعی از خوردن سم است . اما لازمه این منع این نیست که خوردن سم از جانب او محال باشدیا وی در خوردن سم مختار نباشد. لذا باز هم صحیح است که به او بگوییم : از خوردن سم اجتناب کن . به همین جهت در آیه بعدی پیامبر ص امر می نماید که فقط خدا رابپرستد و از شکرگزاران باشد (یعنی همان کسانی که شکر نعمت خود را در مرحله علم وعمل آشکار می نمایند.) [ نظرات / امتیازها ]

در این آیه براى تاکید بیشتر مى افزاید: ((بلکه تنها خداوند را عبادت کن و از شکرگزاران باش )) (بل الله فاعبد و کن من الشاکرین ). مقدم داشتن ((الله )) براى حصر است ، یعنى معبود تو باید منحصرا ذات پاک ((الله )) باشد، و به دنبال آن دستور به شکرگزارى مى دهد، چرا که شکر در برابر نعمتهائى که انسان در آن غوطه ور است همیشه نردبانى است براى ((معرفة الله )) و نفى هر گونه شرک ، شکر در برابر نعمت فطرى هر انسانى است و براى شکرگزارى قبل از هر چیز باید شخص منعم را شناخت ، و اینجاست که خط شکر به خط توحید منتهى مى شود، و بتها که مبداء هیچ نعمتى نیستند کنار مى روند. [ نظرات / امتیازها ]

بَلِ اللَّهَ فَاعْبُدْ وَ کُنْ مِنَ الشَّاکِرِینَ (66)


بَلِ اللَّهَ فَاعْبُدْ: بلکه خداى را پرستش کن، وَ کُنْ مِنَ الشَّاکِرِینَ‌: و باش از جمله سپاسداران بر نعمت توحید و اخلاص در عبادت. و حقیقت معنى آنکه: پرستش مکن آنچه جاهلان مشرک تو را به پرستش آن امر مى‌کنند، بلکه اگر عاقلى و از اهل خبرت و بصارت هستى، پس پرستش خداى کن و در عبادت غیر او را شریک مگردان تا اعمال تو به درجه قبول رسد، زیرا کسانى که شرک به ساحت کبریائى نسبت دادند و سخنان نالایق در حق او گفتند، هر آینه به مقام عظمت ربوبى توهین نمودند. [ نظرات / امتیازها ]

بَل‌ِ اللّه‌َ فَاعبُد وَ کُن‌ مِن‌َ الشّاکِرِین‌َ (66)

بلکه‌ خداوند متعال‌ ‌را‌ ‌پس‌ باید عبادت‌ کنی‌ و بوده‌ باشی‌ ‌از‌ شکرگزاران‌.

بَل‌ِ اضراب‌ ‌از‌ ‌ما قبل‌ ‌است‌ ‌یعنی‌ چون‌ شرک‌ موجب‌ حبط اعمال‌ می‌شود و مورث‌ خسران‌ و زیان‌ ‌است‌ باید موحد شد.

اللّه‌َ فَاعبُد اللّه‌ مفعول‌ فَاعبُد میشود و تقدیم‌ مفعول‌ ‌بر‌ فعل‌ دلیل‌ ‌بر‌ اختصاص‌ ‌است‌ مثل‌ إِیّاک‌َ نَعبُدُ وَ إِیّاک‌َ نَستَعِین‌ُ و فاء فاعبد تفریع‌ ‌بر‌ ‌ما قبل‌ ‌است‌ ‌یعنی‌ ‌بعد‌ ‌از‌ اینکه‌ شرک‌ نیاوری‌ ‌که‌ موجب‌ حبط اعمالت‌ میشود و خاسر میشوی‌ ‌پس‌ باید عبادت‌ کنی‌ و پرستش‌ نمایی‌ اللّه‌ ‌را‌ ‌که‌ اولین‌ کلمه دین‌ و اسلام‌ توحید عبادتیست‌ و مفاد کلمه (‌لا‌ اله‌ الا اللّه‌) ‌است‌ و توحید ذاتی‌ و صفاتی‌ و افعالی‌ بدلالت‌ التزامی‌ کلمه توحید ‌است‌ و ‌از‌ لوازم‌ اوست‌ چنانچه‌ توحید نظری‌ بدلالت‌ اقتضائیست‌ و مکررا اشاره‌ ‌شده‌ و امر بعبادت‌ امر ارشادیست‌ مثل‌ امر باطاعت‌ بحکم‌ عقل‌ مستقل‌ واجب‌ ‌است‌ عبادت‌ و اطاعت‌ ‌او‌ زیرا امر مولوی‌ موجب‌ تسلسل‌ میشود مثلا عبادت‌ صلوة امر مولوی‌ دارد ‌که‌ ‌در‌ ترکش‌ عقوبت‌ ‌است‌ ‌اگر‌ امر فاعبدهم‌ مولوی‌ ‌باشد‌ آنهم‌ عبادت‌ ‌است‌ باید کرد و هکذا ‌پس‌ امتثال‌ امر صلاتی‌ هزارها امر دارد ‌الی‌ ‌غیر‌ النهایه‌ و ترکش‌ هزارها معصیت‌ ‌است‌ ‌الی‌ ‌غیر‌ النهایة.

وَ کُن‌ مِن‌َ الشّاکِرِین‌َ ‌اینکه‌ ‌هم‌ امر ارشادیست‌ زیرا عقل‌ حکم‌ میکند بوجوب‌ شکر منعم‌ و شکر ‌هم‌ درجاتی‌ دارد اولا بداند ‌که‌ ‌از‌ جانب‌ ‌او‌ ‌است‌ مستند ‌به‌اسباب‌ و اقدام‌ ‌خود‌ و دیگران‌ نیست‌ ثانیا بداند ‌که‌ ‌از‌ راه‌ تفضل‌ ‌است‌ نه‌ استحقاق‌ کسی‌ ‌از‌ ‌او‌ طلبکار نیست‌ و ثالثا نعم‌ الهیه‌ بسیار ‌است‌ ‌که‌ إِن‌ تَعُدُّوا نِعمَةَ اللّه‌ِ لا تُحصُوها بالاخص‌ نسبت‌ بپیغمبر اکرم‌ ‌که‌ اشرف‌ مخلوقات‌ ‌است‌ نعم‌ ظاهریه‌ و باطنیه‌ جسمانیه‌ و روحانیه‌ داخلیه‌ و خارجیه‌ ‌الی‌ ‌ما شاء اللّه‌ و رابعا بداند ‌که‌ ‌از‌ عهده شکر کوچکترین‌ نعم‌ ‌او‌ ‌بر‌ نمیاید چه‌ رسد بنعم‌ عالیه‌. [ نظرات / امتیازها ]