توضیح : یکى از مسائلى که از قرآن کریم و روایات ائمه معصومین(علیهم السلام) استنباط مىشود تجسم اعمال است.
یعنى: در آن روز علاوه بر این که انسان باقى و جاوید مىماند؛ اعمال و کردار انسان نیز در برابر او حاضر مىگردد و از بین نمىرود و انسان تمام اعمال خوب و بد خود را به صورت مصوّر و مجسّم مشاهده مىنماید. عمل یک امر عرضى و حرکت است که در آن روز به ذات و جوهر تبدیل مىگردد. لذا، این سؤال پیش مىآید که چگونه ممکن است یک امر عرضى تبدیل به ماده و جسم و جوهر گردد؟
و آیا ممکن است «عمل» باقى بماند با وجود این که بعد از انجام محو و نابود مىگردد؟
لذا بعضى از مفسرین منکر تجسم اعمال شدهاند و گفتهاند: امکان ندارد که عوارض چه در این دنیا و چه در سراى آخرت تبدیل به جوهر شوند.
آنان مسائل این جهان را با جهان آخرت مقایسه مىکنند و به چنین نتیجهاى دست مىیابند و ظاهر آن را نیز به تأویل مىبرند و مىگویند: مراد از تجسم و حضور اعمال، حضور و مشاهده جزاى عمل است.
ولى آنچه ظواهر آیه دلالت بر مطلبى بکند، داعى بر تأویل و یا رد آن را نداریم. گر چه ظاهر آیهاى گاهى تأویل برده شود ولى آن در صورتى است که با یک دلیل قطعى برخورد کند.
[ بستن توضیحات ]