توضیح : 1-(متن کامل روایت) در تفسیر قمی(ج 1 ص 154) در ذیل آیه «و ان امراة خافت من بعلها نشوزا ... » گفته: این آیه در باره دختر محمد بن مسلمه نازل شد که او همسر رافع بن خدیج بود و داشت پا به سن می‏گذاشت، و رافع بن خدیج زن جوانی سر او گرفت و اتفاقا در نظر او از دختر محمد بن مسلمه زیباتر هم بود ، لا جرم دختر محمد بن مسلمه به همسرش رافع گفت: من هیچ شکی ندارم که تو از من دلسرد و روی‏گردان شده‏ای و همسر جوانت را بر من ترجیح می‏دهی، آیا جز این است؟ رافع گفت: همینطور است و علتش این است که او جوان‏تر و در نظر من زیباتر از تو است، حال اگر مایل باشی قرار می‏گذاریم که من دو روز و یا سه روز سهم او باشم و یک روز سهم تو، دختر محمد بن مسلمه حاضر به این تقسیم نشد، رافع به ناچار او را طلاق داد و بعدها یک بار دیگر او را طلاق گفت، برای نوبت سوم که می‏خواست او را به خانه برگرداند دختر قبول نکرد و گفت: به شرطی بار دیگر همسرت می‏شوم که سهم مرا به کسی ندهی و خلاصه به فرموده آیه شریفه که می‏فرماید: «و احضرت الانفس الشح»، شح و بخل او گل کرد تا آنجا که رافع او را راضی کرد و طبق دلخواه او مصالحه کرد و خدای تعالی در این خصوص فرمود: «و لا جناح علیهما ان یصلحا بینهما صلحا و الصلح خیر».
بعد از آنکه آن زن راضی شد و در خانه شوهر قرار گرفت، رافع نتوانست بین او و همسر جدید و جوانش به عدالت رفتار کند، اینجا بود که آیه «و لن تستطیعوا ان تعدلوا بین النساء و لوحرصتم، فلا تمیلوا کل المیل فتذروها کالمعلقة» و بطور خلاصه فرمود: عدالت بطور حقیقی واجب نیست، چون مقدور شما نیست، هر قدر هم که در رعایت آن حرص بورزید بلکه این مقدار واجب است که حقوق همسری هر دو را اداء کنید و چنان نباشد که یکی را بلا تکلیف و پا در هوا بگذارید که نه بیوه باشد و نه شوهر دار و این سنت در همه مواردی که مشابه مورد آیه باشد جاری است، اگر زن خواست به همسری خود ادامه دهد و بر آنچه شوهرش با او مصالحه کرد رضایت داد، نه اشکالی متوجه شوهرش می‏شود و نه متوجه او، و اگر نخواست به آن کیفیت به همسری خود ادامه دهد شوهرش طلاقش می‏دهد و یا بین او و همسر دیگرش مساوات برقرار می‏کند، غیر از انتخاب یکی از این دو راه، راه دیگری ندارد.

علامه طباطبایی: این روایت را در المنثور(ج 2 ص 232) نیز از مالک و عبد الرزاق و عبد بن حمید و ابن جریر و ابن منذر و حاکم (وی حدیث را صحیح دانسته) بطور اختصار روایت کرده‏اند. [ بستن توضیحات ]

توضیح : 1-این روایت را در المنثور (ج 2 ص 232) از طیالسى و ابن ابى شیبه و ابن راهویه و عبد بن حمید و ابن جریر و ابن منذر و بیهقى از على بن ابى طالب (صلوات اللَّه علیه) روایت کرده‏است.

2-و در کافی(فروع کافى، ج 6 ص 145) به سند خود از حلبی از امام صادق (علیه‏السلام) روایت کرده که گفت: از آن جناب از معنای کلام خدای عز و جل پرسیدم که می‏فرماید: «و ان امراة خافت من بعلها نشوزا او اعراضا» فرمود: منظور زنی است که در عقد مردی قرار دارد که او را دوست نمی‏دارد و به او می‏گوید من می‏خواهم تو را طلاق بدهم، زن به او می‏گوید: این کار را مکن که من از شماتت دشمنان کراهت دارم و لیکن در باره حق اضطجاع و هم‏خوابگی من اختیار را به تو واگذار می‏کنم و در آن باره هر طوری که میل داری عمل کن و از این حق گذشته هر حق دیگری که دارم به تو می‏بخشم که تو مرا به همین نحو نگه داری و طلاقم ندهی، این است منظور از کلام خدای تعالی که می‏فرماید:« فلا جناح علیهما ان یصلحا بینهما صلحا» و صلح همین است.

علامه طباطبایی: در این معنا روایات دیگری هست که صاحب کافی(فروع کافى، ج 6 ص 145) و عیاشی(تفسیر عیاشى، ج 1، ص 278) آنها را نقل کرده‏اند. [ بستن توضیحات ]

توضیح : این روایت را تفسیر قمى (ج 1 ص 155) روایت کرده است. [ بستن توضیحات ]