(والنجم اذاهوی ): (قسم به ستارگان هنگامی که غروب می کنند) [ نظرات / امتیازها ]

به ستاره فروزان قرآن سوگند سوره پیش را خداى فرزانه با یاد بلند و باعظمت پیامبر به پایان برد و اینک این سوره را نیز با یاد آن حضرت آغاز مى‏کند و مى‏فرماید: وَ النَّجْمِ إِذا هَوى‏ سوگند به ستاره فروزان قرآن؛ آن گاه که فرود مى‏آید، در تفسیر این آیه دیدگاه‏ها متفاوت است: 1 - به باور گروهى از مفسران پیشین از جمله «مجاهد» در این آیه خداى فرزانه به قرآن شریف سوگند یاد مى‏کند؛ چرا که قرآن در مدت بیست و سه سال به تدریج و به صورت سوره سوره و آیه آیه و پراکنده بر قلب نورانى پیامبر فرود آمد و سرانجام به صورتى که در دست مردم است گردآورى گردید؛ از این جهت به ستاره نامگذارى شده است، چرا که ستارگان نیز در گستره آسمان پراکنده‏اند. در فرهنگ عرب به «تفریق»، «تنجیم» و به «مفرق»، «منجم» مى‏گویند. با این بیان، منظور این است که: سوگند به قرآن که در مدت بیست و سه سال بر قلب پاک پیامبر فرود آمد. 2 - امّا به باور پاره‏اى همچون «ابن عباس» منظور از این ستاره که خدا به آن سوگند یاد مى‏کند، ستاره «ثریا» مى‏باشد، و قرآن به هنگام فرو شدن و افول آن که طلوع فجر و سپیده سحر است، سوگند یاد شده است. گواه این مطلب آن است که در ادبیات و فرهنگ عرب، گاه و بى‏گاه به «نجم» سوگند یاد شده است که منظور ستاره «ثریا» مى‏باشد. «ابن درید» مى‏گوید: «ثریا» مجموعه ستارگان هفتگانه‏اى است که شش عدد از آن آشکار است و یکى از آن‏ها بسیار کم‏نور؛ که مردم براى آزمایش قدرت بینایى خویش، چشم خود را به وسیله آن مى‏آزمایند. 3 - از دیدگاه «حسن» منظور از واژه «نجم» در آیه، شمارى از ستارگان هستند که به تدریج افول مى‏کنند و از نظر نهان مى‏گردند. با این بیان سوگند به جنس ستاره است، نه ستاره‏اى مشخص؛ و خداى فرزانه با اشاره به غروب و افول ستارگان در حقیقت به طلوع آن‏ها توجّه مى‏دهد، چرا که آنچه افول و غروب مى‏کند، بى‏گمان ظهور و طلوع نیز دارد و طلوع و غروب آن خردمندان و خردورزان را به شناخت آفریدگار و نظام‏بخش توانا و فرزانه هستى توجه مى‏دهد [ نظرات / امتیازها ]

این سوره شصت و دو آیه دارد و در مکّه نازل شده و از سوره‏هایى است که داراى سجده واجب مى‏باشد.
نام سوره برگرفته از آیه اول است که خداوند به ستاره سوگند یاد مى‏کند.
در این سوره به جایگاه وحى و شیوه نزول آن بر دل پیامبر اشاره شده و همچون سوره اسراء، معراج پیامبر به آسمان‏ها مطرح شده است. بخش دیگرى از سوره، به رسوم خرافى مشرکان در مورد بت‏ها و پرستش فرشتگان پرداخته و آنها را محکوم کرده است.
امّا روح حاکم بر سوره، توجّه به قیامت و حالات نیکان و بدان است که معیار کیفر و پاداش الهى واقع مى‏شود. [ نظرات / امتیازها ]