قوله تعـــالی: {یَقُولُ الْإِنْسانُ یَوْمَئِذٍ أَیْنَ الْمَفَرُّ کَلاَّ لا وَزَرَ إِلی رَبِّکَ یَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ یُنَبَّؤُا الْإِنْسانُ یَوْمَئِذٍ بِما قَدَّمَ وَ أَخَّرَ بَلِ الْإِنْسانُ عَلی نَفْسِهِ بَصیرَةٌ وَ لَوْ أَلْقی مَعاذیرَهُ}
"در آنروز انسان زشتکار میگوید گریز گاه کجا است تا از هول این روز بگریزم, هرگز راه فرار نیست آنروز جز بسوی خـــــدا پناهگاه و قرارگاهی نیست, در آنروز انسان هر نیک و بدی که در مقدم و مؤخر خود کرده از نتیجه آن آگاه شود, بلکه انسان خود بر نیک و بد خویش بخوبی آگاهست هر چند پرده های عذر بر چشم بصیرت خود بیفکند."
در کافی ذیل آیه فوق از عمر بن یزید روایت کرده که خدمت حضرت صادق ع بودم آیه فوق تلاوت شد فرمود: انسان میداند چه کاری آنجام میدهد تا تقرب به خــــدا پیدا کند و نیز آنچه را بخلاف امر خـــــداوند در پنهان بجا می آورد میداند, رسول اکرم ﷺ فرمود: هر کس پنهان کند امر خود را خـــــداوند او را می بیند, چه خیر باشد یا شر و فرمود: چکار میکند یکی از شما هر گاه ظاهر خود را آراسته کند و در باطن مرتکب عمل زشت بشود آیا نتیجه اعمال او بسوی خودش بر نمیگردد؟ و خـــــداوند فرموده: "هرگاه باطن شما نیکو بود ظاهرتان قوی خواهد شد."
[ نظرات / امتیازها ]