در مورد آیه اول، چنین نقل شده: یکى از یاران با اخلاص پیامبر(صلى الله علیه وآله)عرض کرد: اى پیامبر خدا! من پیر مردى نابینا و ناتوانم، حتى کسى که دست مرا بگیرد و به میدان جهاد بیاورد، ندارم، آیا اگر در جهاد شرکت نکنم معذورم؟ پیامبر(صلى الله علیه وآله)سکوت کرد، سپس آیه نخست نازل شد و به این گونه افراد اجازه داد.(1)

از این شأن نزول، چنین استفاده مى شود: حتى نابینایان به خود اجازه نمى دادند، بدون اطلاع پیامبر(صلى الله علیه وآله)از شرکت در جهاد سر باز زنند، و با این احتمال که شاید، وجودشان با همین حالت براى تشویق مجاهدان، و یا حداقل سیاهى لشکر مفید واقع شود، از پیامبر(صلى الله علیه وآله)کسب تکلیف مى کردند.

در مورد آیه دوم نیز، در روایات مى خوانیم: هفت نفر از فقراى انصار خدمت پیامبر(صلى الله علیه وآله)رسیده، و تقاضا کردند وسیله اى براى شرکت در جهاد در اختیارشان گذارده شود، اما چون پیامبر(صلى الله علیه وآله)وسیله اى در اختیار نداشت، جواب منفى به آنها داد، آنها با چشم هاى پر از اشک از خدمتش خارج شدند، و بعداً به نام «بَکّائُون» مشهور گشتند.(2)



[ نظرات / امتیازها ]

تأمین امکاناتِ جنگى رزمندگان، به عهده‏ى حکومت است. «اَتوک لتحملهم»
2- ارزش انسان‏ها، به انگیزه‏ها و روحیّات آنان است، نه تنها حرکت و امکانات مادّى ومالى. «اعینهم تفیض من الدّمع » (آیه کسانى را مى‏ستاید که پول و امکانات ندارند، ولى ایمان و سوز و شور جبهه رفتن دارند)
3- مؤمن از شرکت نداشتن در جبهه، ناراحت وگریان است. «تفیض من الدمع» [ نظرات / امتیازها ]