غرض این سوره تهدید و انذار است، و این هدف را از این راه دنبال مى‏کند که به انسانها بفهماند مساعى و تلاشهایشان یک جور نیست، بعضى از مردمند که انفاق مى‏کنند، و از خدا پروا دارند، و وعده حسناى خدا را تصدیق مى‏کنند، و خداى تعالى هم در مقابل، حیاتى جاودانه و سراسر سعادت در اختیارشان مى‏گذارد، و بعضى دیگرند که بخل مى‏ورزند، و به خیال خود مى‏خواهند بى نیاز شوند، و وعده حسناى خدایى را تکذیب مى‏کنند، و خداى تعالى هم آنان را به سوى عاقبت شر راه مى‏برد، و در این سوره اهتمام و عنایت خاصى به مساله انفاق مالى شده است. [ نظرات / امتیازها ]

این سوره از نظر زمینه آیاتش هم مى‏تواند مکى باشد، و هم مدنى. [ نظرات / امتیازها ]

در این آیه به شب هنگامى که روز را فرا مى‏گیرد سوگند یاد شده، و فراگیرى شب نسبت به روز در جاى دیگر نیز آمده، فرموده: «یُغْشِی اللَّیْلَ النَّهارَ» (اعراف/54) و احتمال هم دارد که‏ مراد فراگیرى زمین و یا فراگیرى و پوشاندن قرص خورشید باشد. [ نظرات / امتیازها ]

در کافى (فروع کافى، ج 7، ص 449، ح 1) به سند خود از محمد بن مسلم روایت کرده که گفت: از امام باقر (علیه السّلام) معناى آیه «وَ اللَّیْلِ إِذا یَغْشى‏»، و آیه «وَ النَّجْمِ إِذا هَوى‏» و آیات نظائر این دو را که در آنها به حقایق تکوینى سوگند یاد شده پرسیدم و عرضه داشتم «آیا ما نیز مى‏توانیم مثلا به خورشید و ستاره سوگند بخوریم؟» فرمود: خداى تعالى مى‏تواند به هر یک از مخلوقاتش سوگند یاد کند، ولى بندگانش نمى‏توانند به غیر او سوگند بخورند.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

از حمیرى نقل شده که در قرب الاسناد (ص156) از احمد بن محمد، از احمد بن محمد بن ابى نصر، از ابى الحسن رضا (علیه السّلام) روایت کرده که گفت: از آن جناب شنیدم در تفسیر آیه «وَ اللَّیْلِ إِذا یَغْشى‏» مى‏فرمود: مردى در حیاط خانه مسلمانى درخت خرمایى داشت، و به همین بهانه باعث زحمت صاحب خانه مى‏شد، صاحب خانه نزد رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) شکایت کرد، حضرت، صاحب درخت را خواست وقتى آمد فرمود: درخت خرمایت را به درخت خرمایى در بهشت مى‏فروشى؟ آن مرد گفت: نه و نفروخت، مردى از انصار که کنیه‏اش ابى دحداح بود از این معامله خبردار شد نزد صاحب نخله رفت، و گفت درخت خرمایت را به حائط (حائط چهار دیوارى‏هاى اطراف شهر است که هر کس در حائط خود سبزى و حبوبات مورد حاجت خود را مى‏کارد) من بفروش، آن مرد پذیرفت، ابو دحداح نزد رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) شد و عرضه داشت: درخت خرماى فلانى را در مقابل حائطم خریدم، حضرت فرمود در مقابل حائطت یک درخت خرماى بهشتى خواهى داشت.
در اینجا بود که خداى تعالى بر پیامبرش این آیه را نازل کرد: «وَ ما خَلَقَ الذَّکَرَ وَ الْأُنْثى‏ إِنَّ سَعْیَکُمْ لَشَتَّى فَأَمَّا مَنْ أَعْطى‏» یعنى درخت خرما را بدهد «وَ اتَّقى‏ وَ صَدَّقَ بِالْحُسْنى‏» یعنى وعده نخله‏اى که رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) داد «فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیُسْرى‏ ... تَرَدَّى».

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

این سوره بیست و یک آیه دارد و در مکّه نازل شده است.
نام سوره، برگرفته از آیه اول است که با سوگند به شب هنگام آغاز شده است.
سوگند با تأکید به تفاوت تلاش‏ها و انگیزه‏هاى بشرى آغاز و با بیان قانون مکافات عمل ادامه مى‏یابد. قانونى که احسان به دیگران را اساس گشایش در کارها و بخل و بزرگى‏طلبى را عامل دشوار شدن امور انسان معرفى مى‏کند.
ادامه سوره به سنّت عام هدایت الهى اشاره داشته و سرانجام آنان را که به انذار الهى توجّه نمى‏کنند، آتش دوزخ و فرجام اهل تقوا را آزادى از آن بیان مى‏کند. البتّه متّقیانى که اهل زکات هستند و انگیزه‏اى جز رضاى الهى ندارند، که خداوند نیز اسباب خشنودى آنان را فراهم مى‏سازد. [ نظرات / امتیازها ]

در حدیث مى‏خوانیم: خداوند به هر چه از مخلوقاتش که بخواهد، حق دارد سوگند یاد کند ولى مردم باید تنها به خدا سوگند یاد نمایند.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

سایه‏ى شب یک نعمت بزرگ است که در آن تعدیل حرارت، آسایش جسم، آرامش روح و نیایش‏هاى خالصانه انجام مى‏گیرد. [ نظرات / امتیازها ]

در حدیث مى‏خوانیم: خداوند به هر چه از مخلوقاتش که بخواهد، حق دارد سوگند یاد کند ولى مردم باید تنها به خدا سوگند یاد نمایند.(75)
«شتّى‏» جمع «شتیت» به معناى متفرّق است. سوگند، تنها براى تفاوت سعى‏ها نیست، زیرا که این تفاوت بر همه روش است، بلکه سوگند به خاطر نتایج و آثار متفاوت کارها است.
سایه‏ى شب یک نعمت بزرگ است که در آن تعدیل حرارت، آسایش جسم، آرامش روح و نیایش‏هاى خالصانه انجام مى‏گیرد.
[ نظرات / امتیازها ]

مفسران براى کل این سوره شان نزولى از ابن عباس نقل کرده‏اند که ما مطابق آنچه مرحوم طبرسى در مجمع البیان آورده است روایت را مى‏آوریم : مردى در میان مسلمانان بود که شاخه یکى از درختان خرماى او بالاى خانه مرد فقیر عیالمندى قرار گرفته بود ، صاحب نخل هنگامى که بالاى درخت مى‏رفت تا خرماها را بچیند، گاهى چند دانه خرما در خانه مرد فقیر مى‏افتاد ، و کودکانش آن را برمى‏داشتند ، آن مرد از نخل فرود مى‏آمد و خرما را از دستشان مى‏گرفت ( و آنقدر بخیل و سنگدل بود که ) اگر خرما را در دهان یکى از آنها مى‏دید انگشتش را در داخل دهان او مى‏کرد تا خرما را بیرون آورد!.
مرد فقیر به پیامبر (صلى‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) شکایت آورد پیغمبر (صلى‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) فرمود : برو تا به کارت رسیدگى کنم.سپس صاحب نخل را ملاقات کرد و فرمود : این درختى که شاخه‏هایش بالاى خانه فلانکس آمده است به من مى‏دهى تا در مقابل آن نخلى در بهشت از آن تو باشد ، مرد گفت : من درختان نخل بسیارى دارم ، و خرماى هیچکدام به خوبى این درخت نیست ( و حاضر به چنین معامله‏اى نیستم ) .
کسى از یاران پیامبر (صلى‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) این سخن را شنید ، عرض کرد : اى رسول خدا ! اگر من بروم و این درخت را از این مرد خریدارى و واگذار کنم ، شما همان چیزى را که به او مى‏دادید به من عطا خواهى کرد ؟ فرمود : آرى.
آن مرد رفت و صاحب نخل را دید و با او گفتگو کرد ، صاحب نخل گفت : آیا مى‏دانى که محمد حاضر شد درخت نخلى در بهشت در مقابل این به من بدهد ( و من نپذیرفتم ) و گفتم من از خرماى این بسیار لذت مى‏برم و نخل فراوان دارم و هیچکدام خرمایش به این خوبى نیست .
خریدار گفت : آیا مى‏خواهى آن را بفروشى یا نه ؟ گفت : نمى‏فروشم مگر آنکه مبلغى را که گمان نمى‏کنم کسى بدهد به من بدهى گفت چه مبلغ ؟ گفت چهل نخل.
خریدار تعجب کرد و گفت عجب بهاى سنگینى براى نخلى که کج شده مطالبه مى‏کنى ، چهل نخل!
سپس بعد از کمى سکوت گفت : بسیار خوب ، چهل نخل به تو مى‏دهم.
فروشنده ( طمعکار ) گفت اگر راست مى‏گوئى چند نفر را به عنوان شهود بطلب ! اتفاقا گروهى از آنجا مى‏گذشتند آنها را صدا زد ، و بر این معامله شاهد گرفت .
سپس خدمت پیامبر (صلى‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) آمد و عرض کرد اى رسول خدا ! نخل به ملک من در آمد و تقدیم ( محضر مبارکتان ) مى‏کنم.
رسول خدا (صلى‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) به سراغ خانواده فقیر رفت و به صاحب خانه گفت این نخل از آن تو و فرزندان تو است.
اینجا بود که سوره و اللیل نازل شد ( و گفتنیها را در باره بخیلان و سخاوتمندان گفت).
در بعضى از روایات آمده که مرد خریدار شخصى بنام ابو الدحداح بود.

[ نظرات / امتیازها ]

سوره مبارکه لیل دو دسته یا دو سیاق یا دو مجموعه از آیاتی را شامل می‌شود که هر کدام برای خود استقلالی دارند.

در دسته اول بعد از قسم فرمود که سعی شما متفاوت است:

۱- «اعطی» و «اتقی» و تصدیق عاقبت نیک.

۲- «بخل» و «استغنی» و تکذیب عاقبت نیک.

خدا می‌فرماید که سعی شما متفاوت است، ولی عاقبتتان هم متفاوت است که سعی نوع اول عاقبت نیک، و سعی نوع دوم عاقبت بد و شوم دارد.

ما کاری می‌کنیم که آسان به سوی آسانی برود و یکی را هم کاری می‌کنیم که آسان به سوی سختی برود، و این سنت ماست و در ادامه می‌فرماید که «إنّ علینا للهدی» یعنی به نتیجه رساندن هر عملی متناسب با آن برعهده ماست. ولی سعیی که شما در دنیا انجام می‌دهید متفاوت است. انتخاب بین این دو سعی برعهده شماست، این که هر عملی که در دنیا انجام می‌شود، چه خاصیتی دارد، این بر عهده ماست. و این که چه عاقبتی دارد، برعهده ۀ ماست و فقط برای شما تفاوت در انتخاب در سعیها است.

پس ای انسانهایی که در انتخاب مسیر مختارید شما را انذار می‌کنم از آتشی که زبانه می‌کشد و در آن جز شقی‌ترین انسانها نمی‌افتند و شقی‌ترین انسانها کسانی هستند که «تولی» ( از انفاق روی برتافتند و بخل ورزیدند) و تکذیب کردند و باتقواترین انسانها از آن دور می‌مانند «الذی یوتی ماله یتزکی» یعنی باز می‌فرماید نتیجه ۀ این انتخاب در قبضه ۀ قدرت ماست و ماییم که اعمال را به نتیجه می‌رسانیم.

پس شما در دنیا راهی را انتخاب کنید، که شما را به عاقبت نیکو برساند، و نه راهی را که شما را در این آتش گرفتار کند و اگر کار به دور ماندن از آتش رسید خدا در آخرت او را راضی می‌کند. یعنی آنچه که در دنیا به خاطر تصدیق عاقبت نیکش به دیگران داده است، به او برمی‌گرداند.

سیاق اول سوره: متقیان اهل انفاق، در مسیر سعات ابدی و مکذبان بخیل در مسیر شقاوت ابدی.

سیاق دوم سوره: انذار مکذبان بخیل و تبشیر متقیان انفاق کننده.

ای انسانها برحذر باشید از آتشی که مکذبان بخیل را در برمی‌گیرد، و متقیان اهل انفاق از آن در امانند.

[ نظرات / امتیازها ]

۱ وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَى (١)وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى (٢)تفاوت شب و روز می‌تواند اشاره داشته

باشد به تفاوت سعی و آثار سعی انسانها. إِنَّ سَعْیَکُمْ لَشَتَّى (۴)

۲- وَمَا خَلَقَ الذَّکَرَ وَالأنْثَى (٣)ممکن است در جواب سوگند سوره که یک بخش آن را در «اعطی» آورد و یک بخش از آن را به بخل برد، ممکن است که تصوری وجود داشته باشد مبنی بر تفاوت مرد و زن در این حکم یعنی در این قائده‌ای که می‌گوییم که فَأَمَّا مَنْ أَعْطَى وَاتَّقَى (۵)وَصَدَّقَ بِالْحُسْنَى (۶)فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیُسْرَى (٧)وَأَمَّا مَنْ بَخِلَ وَاسْتَغْنَى (٨)وَکَذَّبَ بِالْحُسْنَى (٩)فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْعُسْرَى (١٠)وَمَا یُغْنِی عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّى (١١).

تفاوت به عمل هست ولی به جنسیت نه! و این طور نیست که این قائده مخصوص مردان است و زنان را شامل نمی‌شود، به خصوص در بحث اعطا و بخل است و اینکه گفته شده که بخل از زن خوب است و از مرد بد است، بخل نسبت به امانتی است که از مرد در دست زن است نه بخل به این معنا که وَأَمَّا مَنْ بَخِلَ وَاسْتَغْنَى (٨)وَکَذَّبَ بِالْحُسْنَى (٩) چرا که این بخل از هیچ کس خوب نیست.

با توجه به محتوای این تفصیل، که اعطا و بخل است می‌تواند جوابی باشد به کسانی که بین زن و مرد بخواهند تفاوتی قائل شوند که در این مورد تفاوتی بین مرد و زن نیست.

چون «من اعطی» آورده که اعم از مرد و زن است و اختصاص ندارد. چون در اینجا به مرد و زن قسم نخورده است و سنخ قسم عوض شده است به نظر می‌رسد که نمی‌شود از آنها همان نتیجۀ متفاوت بودن را که از لیل و نهار گرفتیم را، گرفت. چون تفاوت بین روز و شب از نوع تفاوت بین زن و مرد نیست و در مورد آنها تقابل است. یکی روشنایی و نور است و یکی تاریکی و ظلمت که با تفاوت سعیها متناسب است. ولی در مورد مرد و زن چنین تفاوتی نیست.

[ نظرات / امتیازها ]

تشویق برای انفاق و بر حذر داشتن از بخل.

انفاق در دنیا در آخرت راهگشاست و بخل در دنیا و آخرت مشکلزاست. [ نظرات / امتیازها ]

انفاق ریشه در یک باور که تصدیق عاقبت نیکو است دارد و بخل هم ریشه در یک باور که تکذیب عاقبت نیکو است دارد. [ نظرات / امتیازها ]

فخر رازى مى‏گوید : مفسران اهل سنت عموما معتقدند که منظور از اتقى در سیجنبها الاتقى ابو بکر است ، و شیعه عموما این حدیث را انکار مى‏کنند و مى‏گویند در حق على بن ابیطالب (علیه‏السلام‏) نازل شده است .
سپس او در یک تحلیل مخصوص به خود چنین مى‏گوید : امت اسلامى ( اعم از اهل سنت و شیعه ) اتفاق بر این دارند که برترین مردم بعد از رسول الله (صلى‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) یا ابو بکر بوده ، و یا على ، و این آیه را نمى‏توان بر على تطبیق کرد ، زیرا قرآن در باره این فرد اتقى مى‏گوید و ما لاحد عنده من نعمة تجزى : هیچکس نزد او حق و نعمتى ندارد که پاداش داده شود و این صفت بر على (علیه‏السلام‏) تطبیق نمى‏کند ، چرا که پیغمبر اکرم (صلى‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) بر او حق نعمت داشت ! ولى پیامبر (صلى‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) نه تنها بر ابو بکر حق نعمت مادى نداشت بلکه به عکس او انفاق بر رسول الله مى‏کرد و حق نعمت داشت ! نتیجه این مى‏شود که مصداق اتقى ابو بکر است و چون اتقى به معنى پرهیزکارترین مردم است افضلیت او ثابت مى‏شود ! .
گرچه مایل نیستیم در مباحث این تفسیر زیاد در این گونه مسائل وارد
شویم ، ولى اصرار بعضى از مفسران بر اثبات پیشداوریهاى خود به وسیله آیات قرآن تا آنجا که حتى تعبیراتى مى‏کنند که مناسب مقام شامخ پیامبر (صلى‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) نمى‏باشد باعث مى‏شود که چند نکته را در اینجا یادآور شویم .
اولا - اینکه فخر رازى مى‏گوید : اجماع اهل سنت بر این است که این آیه در باره ابو بکر نازل شده بر خلاف چیزى است که بعضى از مفسران معروف اهل سنت صریحا آورده‏اند ، از جمله قرطبى در تفسیرش در روایتى از ابن عباس نقل مى‏کند که تمام این سوره ( سوره اللیل ) در باره ابو - الدحداح نازل شده است ( که داستانش را در آغاز سوره آورده‏ایم ) مخصوصا به آیه و سیجنبها الاتقى که مى‏رسد باز مى‏گوید منظور ابو الدحداح است ، هر چند از اکثر مفسران نقل کرده که در باره ابو بکر نازل شده ، اما خودش این نظر را نپذیرفته است .
ثانیا - اینکه گفته است اتفاق شیعه بر این است که این آیه در باره على (علیه‏السلام‏) نازل شده درست نیست ، چرا که بسیارى از مفسران شیعه همان داستان ابو - الدحداح را ذکر کرده و پذیرفته‏اند آرى در بعضى از روایات از امام صادق نقل شده که منظور از اتقى پیروان و شیعیان او است ، و منظور از الذى یؤتى ماله یتزکى امیر مؤمنان على (علیه‏السلام‏) است ولى ظاهر این است که اینها جنبه شان نزول ندارد بلکه از قبیل تطبیق بر مصداق روشن و بارز است.
ثالثا - بدون شک اتقى در آیه فوق به معنى باتقواترین مردم نیست بلکه مفهوم آن همان متقى بودن است ، شاهد گویاى این سخن این است که اشقى در مقابل آن به معنى بدترین مردم نیست ، بلکه منظور کفارى است که از انفاق بخل مى‏ورزیدند ، بعلاوه این آیه زمانى نازل شده که پیغمبر اکرم
(صلى‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) در حیات بود آیا مى‏توان ابو بکر را حتى بر پیغمبر اکرم (صلى‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) مقدم داشت ، چرا براى اثبات پیشداوریها و ذهنیات خود تعبیرى کنیم که حتى به مقام شامخ پیغمبر لطمه زند.
و اگر گفته شود حساب پیغمبر (صلى‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) جدا است ، مى‏گوئیم پس چرا در آیه و ما لاحد عنده من نعمة تجزى حساب پیامبر (صلى‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) جدا نشد ، و براى اینکه على (علیه‏السلام‏) را از مورد آیه خارج کنیم بگوئیم چون مشمول نعمتهاى مادى پیغمبر بوده نمى‏تواند داخل در آیه باشد .
رابعا - چه کسى است که در زندگیش مورد محبت احدى واقع نشده ، و هیچکس براى او هدیه‏اى و ضیافتى نکرده است ، آیا واقعا چنین بوده است که ابو بکر در تمام عمرش نه به ضیافت کسى رفت ، و نه هدیه‏اى از کسى پذیرفت ، و نه هیچ خدمت مادى دیگرىرا ، آیا این باورکردنى است ؟ نتیجه اینکه منظور از آیه و ما لاحد عنده من نعمة تجزى این نیست که هیچکس بر آنها حق نعمت ندارد بلکه انفاق کردن آنها به خاطر حق نعمت نیست.
یعنى اگر آنها به کسى انفاقى مى‏کنند تنها براى خدا است نه به خاطر خدمتى که بخواهند آن را پاداش دهند.
خامسا - آیات این سوره نشان مى‏دهد که این سوره در یک ماجراى دو قطبى نازل شده یکى در قطب اتقى بوده است ، و دیگرى در قطب اشقى هر گاه شان نزول آن را داستان ابو الدحداح بدانیم مساله حل است ، اما اگر بگوئیم منظور ابو بکر بود مشکل اشقى باقى مى‏ماند که منظور از آن چه کسى است ؟ ! .
شیعه اصرارى ندارد که خصوص این آیه در مورد على (علیه‏السلام‏) است آیات در شان او بسیار زیاد است ولى اگر بر على (علیه‏السلام‏) تطبیق شود مشکل اشقى در آن حل است چرا که در ذیل آیه 12 سوره شمس ( اذا انبعث اشقاها ) روایات
زیادى از طرق اهل سنت نقل شده است که منظور از اشقى قاتل على بن ابى طالب (علیه‏السلام‏) است ( این روایات را چنانکه گفتیم حاکم حسکانى در شواهد التنزیل جمع کرده است).
کوتاه سخن اینکه گفتار فخر رازى و تحلیل او در باره این آیه بسیار ضعیف و مشتمل بر اشتباهات فراوان است و لذا حتى بعضى از مفسران معروف اهل سنت مانند آلوسى در روح المعانى این تحلیل را نپسندیده و بر آن خرده گرفته است آنجا که مى‏گوید : و استدل بذلک الامام على انه ( ابو بکر ) افضل الامة و ذکر ان فى الایات ما یایى قول الشیعه انها فى على و أطال الکلام فى ذلک و آتى بما لا یخلو عن قیل و قال : فخر رازى به این آیه استدلال کرده است که ابو بکر افضل امت است و اضافه کرده که در آیات بعضى قرائن است که با قول شیعه سازگار نیست ، و در اینجا سخن را طولانى کرده و مطالبى گفته که خالى از قیل و قال ( و اشکال ) نیست .
فراموش نباید کرد که خود آلوسى نیز نسبة مرد متعصبى است با این حال تحلیل فخر رازى را در این آیه نپسندیده است

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

(آیه 1)- تقوا و امدادهاى الهى: در آغاز این سوره به سه سوگند تفکر انگیز از «مخلوقات» و «خالق عالم» برخورد مى‏کنیم.
مى‏فرماید: «قسم به شب در آن هنگام که (جهان را) بپوشاند» (و اللیل اذا یغشى).
(آیه 2)- سپس به سراغ سوگند دیگرى رفته، مى‏افزاید: «و قسم به روز هنگامى که تجلى کند» (و النهار اذا تجلى).
و این از لحظه‏اى است که سپیده صبح پرده ظلمانى شب را مى‏شکافد و تاریکیها را به عقب مى‏راند و بر تمام پهنه آسمان حاکم مى‏شود.
(آیه 3)- و بعد به سراغ آخرین قسم رفته، مى‏فرماید: «و قسم به آن کس که جنس مذکر و مؤنث را آفرید» (و ما خلق الذکر و الانثى). [ نظرات / امتیازها ]

سوره واللیل در مکه نازل شده و شامل بیست و یک آیه و هفتاد و یک کلمه و سیصد و دو حرف است.

در خواص و ثواب این سوره در خواص القرآن از پیغمبر اکرم روایت کرده فرمود: هر کس سوره واللیل را تلاوت کند خداوند باو چیزی عطا کند که راضی و خوشحال گردد و عسرت از او بر طرف شود و او را پروردگار به فضل و کرم خود غنی گرداند و اگر در نماز عشا قرائت کند مانند کسی است که در نمازش یک ربع قرآن را تلاوت نموده و نماز او مقبول خواهد افتاد. [ نظرات / امتیازها ]