سید محمد جعفری
===================«یا ذَا القرنین یا مهدی - اَن یَشاء الله ببینم چهره ات را»===================
[ همه پیام ها ] پیام های سيد محمد جعفري (55 مورد)
  سوره حمد آیه 6 - چه رابطه‎‌ای بین خواندن سوره حمد و غلبه بر دشمنان وجود دارد
این‌که ما در هر نمازی می‌گوییم «اهدنا الصراط المستقیم» یکی از حِکَم و اسرار این آیه این است که انسان بر سرِ دوراهی است - البته در حدّی که عقل قاصر و معلومات بسیار ضعیف امثال بنده قد می‌دهد. والّا مردان خدا و اهل معرفت و حکمت، حتماً چیزهای بیشتری می‌فهمند - پس، یکی از حِکَم این آیه این است که انسان در همه‌ی آنات زندگی بر سر دوراهی است. همین الان من و شما برای گفتنِ یک کلمه، برای گرفتن یک تصمیم، برای یک قضاوت کردن، برای برداشتن یک قدم و گرفتن و دادن یک چیز، در معرض انتخاب و بر سرِ دوراهی هستیم. انسان در معرض انتخاب است. یا راه خدا را انتخاب می‌کند یا راه هوای نفس را. لذا هر مقدار که انتخابِ خداییِ شما بهتر باشد، عروج شما بهتر خواهد شد و تکامل پیدا خواهید کرد. هرچه انتخابِ خدایی بیشتر شود، صفای روح بیشتر می‌شود، قوّتِ اراده بیشتر می‌شود، تواناییِ ذاتی بیشتر می‌شود، قدرتِ انجام کارهای بزرگ بیشتر می‌شود، حتّی تواناییِ غلبه بر دشمنانِ دنیایی و تواناییِ اداره‌ی کشور بیشتر می‌شود

توضیح : بیانات مقام معظم رهبری در دیدار فرماندهان سپاه. ۱۳۷۳/۰۶/۲۹

  سوره فلق آیه 3 - شر شروع فتنه
اگر غَسَقِ را تاریک و روشن یا هوای گرگ و میش معنی کنیم، تداعی کننده لحظات آغازین فتنه میشود که درست مشخص نیست کی کدوم طرفیه چی به چیه، ولی وقتی زمان بگذره گرد و غبارش بخوابه اون موقع میشه طرفین رو شناسایی کرد، اینجا هم خیلی زیبا دقیقا به زمان شروع فتنه اشاره میشه که باید به خدا پناه برد چون معلوم نیست بصیرتت چقدر جواب بده و تو چاه نیفتی
  سوره اعراف آیه 179 - غربال میشوید
آیه در سیاق سخن از دوزخیان و انذار نسبت به سرنوشت ایشان است. بر این اساس هشدار داده میشود که عموم انسانها و جنیان مورد غربال و سنجش قرار میگیرند تا سره و ناسرۀ ایشان از هم جدا شود. شیخ طوسی نیز یکی از وجوهی که برای »ذَرَأ« در آیه فوق ذکر میکند، معنای جداکردن و تمییز دوزخیان از بهشتیان است(طوسی، التبیان فى تفسیر القرآن، ج5 ،ص38.)
[ همه نکته ها ] نکته های سيد محمد جعفري (17 مورد)
  سوره مائدة آیه 114 - عید نوروز در قرآن و فرهنگ اسلامی
واژه عید در قرآن کریم تنها یک بار در آیه 114 سوره مائده آمده است؛ «عیسی بن مریم گفت: پروردگارا! برای ما از آسمان مائده ای بفرست؛ تا این روز برای ما و کسانی که پس از ما می آیند، عید باشد که تو بهترین روزی دهندگانی و آیت و حجتی از جانب تو برای ما باشد». عید، روزی است که در آن سود و منفعتی به دست بیاید و در شرع مقدس اسلام، روزهای غدیر، قربان و فطر، عید نامیده می شوند که در عید اضحی، قربانی و در عید فطر، زکات فطره مطرح است و در غدیر، حضرت علی علیه السلام به امامت منصوب شد. همچنین گفته شده که عید، روزی است که در آن نماز ویژه ای برگزار کنند یا روزی است که مجمعی در آن فراهم آید یا آن که عید روزی است که خلق از ماتم به شادمانی بازگردند یا روزی است که تفاوتی میان درویش و توان گر نباشد. از سوره مائده استفاده می شود که حضرت عیسی مسیح علیه السلام روز نزول مائده را که سال روز وقوع یک معجزه الهی در تاریخ است، برای همه انسان ها عید قرار داده است؛ تا این روز، آیت و حجتی از جانب خداوند، برای مردمان در تمامی اعصار باشد و به برکت این پدیده، همه ساله شادمانی و خجستگی آن روز تکرار شود.

از آن جا که مائده به معنای خوان پرنعمت، تنها دو بار در سوره مائده آمده، می توان گفت: نزول رزق از آسمان به درخواست حضرت عیسی مسیح علیه السلام، ویژگی خاصی داشته و به خاطر آن، عنوان مائده به آن تعلق گرفته است. راغب اصفهانی می نویسد: مائده، طبق و خوانی است که در آن طعام باشد که هم به آن طبق و هم به طعام، مائده گفته می شود. بنابراین، عید در این سوره، به نزول یک برکت آسمانی در پوشش طبق یا طبق هایی از طعام و خوردنی اشاره دارد که می تواند در تکرار و بازگشت آن روز نیز همان برکات وجود داشته باشد و از این جهت، آیت و حجتی دیگر از جانب خداوند متعال برای انسان ها و فرصتی دیگر برای ایجاد ارتباط با خدا و یادآور خدا در دل ها و زبان ها باشد.

عید در روایات اسلامی
جمعه، فطر، اضحی و غدیر خم، مهم ترین روزهایی هستند که از آنها در روایات اسلامی با عنوان عید یاد شده است و هر یک از این روزها، اعمال، آداب و مراسم مشترک یا خاصی دارند. مهم ترین اعمال و آداب مشترک این اعیاد عبارتند از: غسل، پوشیدن جامه نیکو، استعمال بوی خوش، خواندن نماز و دعا و علاوه بر اینها، هر کدام از آنها اعمال ویژه ای نیز دارند. نکته جالب توجه در این اعمال، آداب و دعاهای آن است که اغلب به نزول فرشتگان و ارواح وارستگان و فرود آمدن برکات آسمانی اشاره شده است؛ چنان که تلاوت سوره قدر، به منظور اشاره به قدر و شرف و عظمت این اعیاد و تأکید بر نزول فرشتگان و روح از آسمان، در نمازهای ویژه این اعیاد مطرح شده است.

در شب جمعه، ملائکه از آسمان به زیر می آیند و در پسین پنجشنبه و شب جمعه و روز جمعه تا غروب آفتاب، جز صلوات بر محمد و آل محمد صلی الله علیه و آله چیز دیگری نمی نویسد. شب عید اضحی (قربان) از شب های با برکت است و یکی از آن چهار شبی است که نگاه داشتن احیا در آن شب، توصیه شده است؛ زیرا درهای آسمان در این شب باز است. در روایات آمده است که فضیلت شب عید فطر، کمتر از شب قدر، یعنی شب نزول قرآن، ملائکه و روح نیست. عید غدیر خم نیز از عظیم ترین اعیاد است و نامش در آسمان، روز عهد معهود است و آن روزی است که حضرت رسول صلی الله علیه و آله، امیر المؤمنین علیه السلام را به خلافت خود برگزید. احسان و انفاق در این روز، مانند شب قدر، پاداشی چندین برابر روزهای دیگر دارد.

عید نوروز و آداب آن
در روایتی از معلی بن خنیس، از نوروز، این گونه تجلیل شده است: نوروز، روزی است که کشتی نوح بر کوه جودی

قرار گرفت؛ روزی است که جبرئیل بر نبی علیه السلام نازل شد؛ روزی است که رسول اکرم صلی الله علیه و آله، علی علیه السلام را بر دوش کشید؛ تا بت های قریش را از بالای کعبه رمی کند؛ روزی است که نبی علیه السلام به وادی جن رفت و از ایشان بیعت گرفت؛ روزی است که برای علی علیه السلام از مردم بیعت گرفت (غدیر خم)؛ روزی است که قائم آل محمد (عج) ظهور خواهد کرد و روزی است که امام عصر (عج) بر دجال پیروز خواهد شد. در مفاتیح الجنان چنین آمده است: «چون نوروز شود، غسل کن و پاکیزه ترین جامه های خود را بپوش و به بهترین بوهای خوش، خود را معطر گردان و چون از نمازهای پیشین و پسین و نافله های آن فارغ شدی، چهار رکعت نماز بگذار؛ یعنی هر دو رکعت به یک سلام و در رکعت اول بعد از حمد، ده مرتبه سوره قدر (انا انزلناه) و در رکعت دوم بعد از حمد، ده مرتبه سوره قل یا ایها الکافرون و در رکعت سوم بعد از حمد، ده مرتبه «قل اعوذ برب الناس» و «قل اعوذ برب الفلق» را بخوان و بعد از نماز به سجده شکر برو و این دعا را بخوان: اللهم صل علی. .. و بسیار بگو یا ذوالجلال و الاکرام».

نماز عید نوروز
نماز عید نوروز مشتمل است بر قرائت سوره حمد و یکی از سوره های قدر، کافرون، توحید، فلق و ناس و بسیار شبیه به نمازی است که ضمن آداب و اعمال روز جمعه و یا اعمال روز عید غدیر خم، وارد شده است.

از آن جا که قرائت سوره قدر در نماز عید نوروز توصیه شده است، می توان دریافت که عید نوروز نیز چون دیگر اعیاد اسلامی با نزول برکات و آیات الهی همراه است. تأکید بر قرائت سوره های کافرون، توحید، معوذتین نیز می تواند اشاره به درخواست دفع انواع شرور و بدی ها داشته باشد.

دعای عید نوروز
دعای مخصوص عید نوروز با درود و صلوات بر رسول اکرم صلی الله علیه و آله و آل او و اوصیا و همه انبیا و رسولان آغاز می شود و آن گاه با فرستادن درود بر ارواح و اجساد ایشان ادامه می یابد. در این دعا آمده است: «هذا الذی فضله و کرمته و شرفته و عظمته خطره».

این فراز با اندکی جابه جایی در کلمات، در دعای مخصوص ماه مبارک رمضان، نیز آمده است.

فراز پایانی دعای مخصوص عید نوروز این است: «اللهم... ما فقدت من شی فلا تفقدنی عونک علیه حتی لا اتکلف ما لا احتاج الیه یا ذوالجلال و الاکرام» و از آن جهت که در آن سخن از گم شدن و گم شده ها به میان می آید، بیش از اندازه قابل توجه است؛ زیرا عید نوروز، همان روزی است که حضرت سلیمان علیه السلام، انگشتری خویش را پس از مدتی پیدا کرد.

نوروز از دیدگاه امام صادق علیه السلام
معلی بن خنیس می گوید: صبح گاه نوروز، به حضور امام صادق علیه السلام رسیدم. حضرت از من پرسید: معلی! آیا از امروز چیزی می دانی؟ گفتم: خیر؛ اما ایرانیان، امروز را بزرگ می دانند و به همدیگر تبریک می گویند. امام فرمود: گرامی داشت امروز، به سبب وقایعی است که برای تو بازگو می کنم؛

نوروز همان روزی است که خداوند از بندگان خود میثاق گرفت که بنده خدا باشند؛ برای او شریک قائل نشوند و غیر از خداوند، کسی را عبادت نکنند؛ یعنی روز آزادی است.

نوروز، همان روزی است که برای نخستین بار خورشید طلوع کرد؛ یعنی روز روشنایی و درخشش است.

نوروز، روزی است که کشتی نوح علیه السلام بر «جودی» نشست؛ یعنی روز نجات از عذاب الهی است.

نوروز، روزی است که حضرت ابراهیم علیه السلام بت ها را شکست؛ یعنی روز مبارزه با شرک و بت پرستی است.

نوروز، همان روزی است که جبرئیل امین بر پیامبر صلی الله علیه وآله هبوط کرد؛ یعنی روز دریافت پیام الهی است.

نوروز، همان روزی است که رسول خدا صلی الله علیه وآله، حضرت علی علیه السلام را بر دوش گرفت و بت های قریش را از بالای کعبه بر زمین ریخت؛ یعنی روز پیراستن خانه های پاک از آلودگی هاست.

نوروز، روزی است که پیامبر صلی الله علیه وآله، حضرت علی علیه السلام را در محل غدیر خم به مردم به عنوان امیرالمؤمنین معرفی کرد؛ یعنی روز پیمان با ولایت است.

نوروز، همان روزی است که قائم آل محمد صلی الله علیه وآله، حضرت مهدی علیه السلام، ظهور پیدا می کند و بر دشمنان عدالت پیروز می شود و حکومت عدل الهی تشکیل می دهد.

امام صادق علیه السلام فرمود: «نوروز که می آید، ما منتظر فرج آل محمد صلی الله علیه وآله هستیم؛ زیرا نوروز از روزهای ما و روزهای شیعیان ماست و شما آن را از دست دادید و پارسیان آن را نگه داشتند».1

پی نوشت:
1. مجلسی، بحارالانوار، ج 59.

توضیح : نوروز روز آزادی ،روز روشنایی و درخشش، روز نجات از عذاب الهی،روز مبارزه با شرک و بت پرستی،روز دریافت پیام الهی، روز پیراستن خانه های پاک از آلودگی ها، روز پیمان با ولایت، روز انتظار فرج و روز ظهور قائم آل محمد (ص) و روز پیروزی حق بر باطل است.

  سوره اعراف آیه 179 - ترجمه اشتباه و تا ثریا می‌رود دیوار کج
معنای آفریدن برای ذَرَأ ، مفسران را با یک مسأله دشوار کلامی مواجه کرده است که چرا قرآن میگوید »بسیاری از جنیان و انسانها برای دوزخ آفریده شده اند«؟ این معنا، مفسران را ناگزیر کرده است تا ذیل آیه مذکور سطور متعددی را به ارائه ادله برای صحت چنین معنایی اختصاص دهند:

شیخ طوسی حرف لام در »لجهنم« را لام عاقبت میداند، به این معنا که اهل شقاوت به سبب کاربست نادرست اختیار خود و نیز کردار ناشایست به چنین عاقبتی گرفتار آمدهاند بنابراین میتوان گفت که ایشان برای جهنم آفریده شدهاند.
با اینحال ابن عاشور لام را لام عاقبت نمیداند بلکه آن را دال بر معنای تعلیل دانسته است. همچنین از نظر وی در این آیه، مجاز به علاقه مسبَّبیه به کار رفته است و واژه جهنم بر معنای اصلی خود دلالت ندارد. به بیانی دیگر در آیه مسبب یعنی جهنم ذکر شده است اما سبب یعنی اعمالی که باعث دخول در جهنم میشود، قصد شده است زیرا آفرینش کثیری از مخلوقات بخاطر آبادانی جهنم معنا ندارد.
از نظر مجمع البیان نیز آیه خبر از علم الهی درباره اهل شقاوت میدهد که بنا بر آن، چنین افرادی ایمان نخواهند آورد و عاقبت ایشان به دوزخ ختم خواهد شد.
المیزان با ذکر مثال نجاری که هدف اصلی وی ایجاد یک درب است اما به تَبَعِ آن مقداری از چوبها نیز ضایع میشود و یا مثال کشاورزی که هدف اصلی او برداشت گندم است اما به ناچار پارهای از بذرها نیز خراب میشود، معتقد است که در آیه نیز از غایت تبعی و ناگزیرِ خلقت سخن گفته میشود و در آیاتی مانند: إِلَّا مَنْ رَحِمَ رَبُّکَ وَ لِذلِکَ خَلَقَهُمْ )هود/119)به غایت اصلی خلقت اشاره میشود.

افزون بر این لازم است اشاره شود که برخی مفسران مانند فخررازی مفهوم جبر را برداشت کردهاند. وی اشاره میکند که: خداوند در آیه فوق تصریح میکند که بسیاری از جنیان و انسانها برای دوزخ آفریده شدهاند. بنابراین اگر ایشان جهنمی نشوند علم الهی به نادانی بدل میشود و گزارش راستِ خداوند دروغ میگردد و چون این امور ناشدنی هستند ملزومات آنها نیز محال خواهد بود و به تبع بسیاری از جنیان و انسانها باید به ناچار داخل در جهنم شوند. نقد کلی به این گونه تفاسیر آن است که با پیش فرضهای کالمی به تفسیر آیات می پردازند و در نتیجه پارهای توجیهات تکلف آمیزی لغوی و کالمی به دست میدهند. برای مثال وقتی ابن عاشور از مجاز به کار رفته در آیه یاد میکند سخن خود را بر ادله کالمی مبتنی میسازد و یا تفسیر المیزان با تکیه بر رویکرد کالمی خود، آیه 179 اعراف
را حاکی از غایت تبعی خلقت و آیه 119 هود را دال بر غایت اصلی خلقت دانسته است. از سوی دیگر، مؤلف المیزان قید »کَثیراً« را در آیه کامالً نادیده گرفته است چرا که با تکیه بر همان مثال نجار یا کشاورز، اگر غایت فرعی یا تبعی آفرینش، دوزخ باشد معنا ندارد که بسیاری از جنیان و انسانها برای جهنم و شمار اندکی از ایشان برای رحمت و سعادت آفریده شوند بلکه در آن صورت، عکس این معنا صحیح خواهد بود. در باب تفسیر ارائه شده از سوی فخر رازی نیز ناگفته پیداست که چنین تفسیری از
آیه، مشکلات کلامی فراوانی پیش روی ما مینهد. چنانچه این معنا از آیه با مفهوم آیات زیر در تعارض کامل قرار میگیرد: إِنَّ اللَّهَ ال یَظْلِمُ النَّاسَ شَیْئاً وَ لکِنَّ النَّاسَ أَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ)یونس/44،)إِنَّا هَدَیْناهُ السَّبیلَ إِمَّا شاکِراً وَ إِمَّا کَفُوراً )انسان/3،)فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْها )روم/30،)إِلَّا مَنْ رَحِمَ رَبُّکَ وَ لِذلِکَ خَلَقَهُمْ )هود/119،)وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِالَّ لِیَعْبُدُونِ )ذاریات/56.)

دیدیم که عموم مفسران مسلمان ذیل آیه 179 سوره اعراف، مفهوم خلقت را برای واژه »ذَرَأ« پیشنهاد دادهاند و حاصل این معنا یعنی عبارت »بسیاری از جنیان و انسانها را برای دوزخ آفریدهایم« با مضمون دستهای دیگر از آیات در تعارض قرار میگیرد. از این رو مفسران، آیه را به معرکه آراء و اقوال کلامی خود بدل کردهاند تا این تعارض فرضی را برطرف سازند. با اینهمه مفسران در مقام متکلمانی ماهر آنچنان بر اثبات نظرگاه کلامی خود و تحمیل آن بر آیه 179 اعراف متمرکز شدهاند که مغز و مخ آیه را یکسره فراموش کردهاند. به تعبیر دیگر اگر به کاربست واژه و مطالعه تطبیقی آن در متون مقدس یهودی- مسیحی توجه جدی داشته باشیم بدون تردید به معنای پراکندن یا غربال کردن برای واژه و
به تَبَع، مفهوم استعاری آیه دست مییابیم و از این رهگذر به فهم مخاطبان نخستین متن نزدیکتر میشویم.

بنابر آنچه گذشت، آیه 179 سوره اعراف یک گزاره کلامی را صورتبندی نمیکند بلکه حقیقتی انتزاعی را که عبارت است از جدا کردن انسانهای سره از ناسره به صورت استعاری بیان میکند.

توضیح : حرف سوم واژه ذرء نه تنها در زبان عربی بلکه در زبانهای سامی نیز وضعیتی ناپایدار دارد و میان حروف همزه، واو، یاء، آلف، هِه و یود متغیر است یعنی ذرء ذرو ذرا یکی هستن

  سوره واقعة آیه 79 - ام الکتاب(کتاب مکنون)
اینجا منظور کتاب قرآن ما نیست، وقتی به آیات قبل توجه میکنیم میبینیم قرآن کریم در کتاب مکنون است که ه به آیه قبل بر میگردد که به کتاب مکنون یا ام الکتاب فقط مطهرون و متقین(با توجه به آیه 2 سوره مبارکه بقره : "ذلِکَ الْکِتابُ لا رَیْبَ فیهِ هُدیً لِلْمُتَّقینَ" و آیه 4 سوره مبارکه زخرف: "وَ إِنَّهُ فی‏ أُمِّ الْکِتابِ لَدَیْنا لَعَلِیٌّ حَکیمٌ" و همین آیه ) دست میابند

توضیح : در واقع به نوعی علم بیشتر و کمال بیشتر رو هدفی برای طالبانش قرار داده که هم پاداشی برای اهلش است و هم کشش و جاذبه ای برای پرواز به سویش

[ همه سوال ها ] سوال های سيد محمد جعفري (28 مورد)
  سوره کهف آیه 36 - رُجِعْتُ رُدِدْتُ
رُجِعْتُ در آیه 50 سوره مبارکه فصلت و رُدِدْتُ در اینجا چه فرقی میکند؟
  سوره نحل آیه 61 - ها: زمین یا ...
در عَلَیْها بعضیها چطور به زمین رسیدن؟
  سوره رعد آیه 2 - ستاره ها و اقمار
آیا ال در"الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ" ال جمع است؟
آیا منظور همه ستاره ها و همه اقمار و سیارات است و کُلٌّ به همه اینها برمیگردد؟!
[ همه ترجمه ها ] ترجمه های سيد محمد جعفري (6 مورد)
  سوره مومنون آیه 79 - قرآن
و اوست که شما را در زمین تکثیر و پراکنده کرد و به سوی او گرد آورده می شوید
  سوره اعراف آیه 179 - تدبر شخصی
و حقّا که بر وسعت جهنم افزودیم از جن و انسی که دل ها دارند ولی بدان نمی فهمند ، و چشم ها دارند ولی بدان نمی نگرند و گوش ها دارند ولی بدان نمی شنوند آنها مانند چهارپایانند بلکه بی اثرتر (در امور هستی) و آنها همان غافلانند
  سوره صافات آیه 10 - تدبر شخصی
مگر آنکه پنهانی میرباید پس شهاب ثاقب او را تبعیت میکند
[ همه تفسیر ها ] تفسیر های سيد محمد جعفري (7 مورد)
  سوره صف آیه 9 - تأویل الآیات الظاهرة فی فضائل العترة الطاهرة، ص 663
امام صادق علیه‌السلام در تفسیری ذیل آیۀ 9 سورۀ صف می‌فرماید فَقَالَ وَ اللَّهِ مَا نَزَلَ تَأْوِیلُهَا بَعْدُ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ وَ مَتَى یَنْزِلُ تَأْوِیلُهَا قَالَ حِینَ‏ یَقُومُ الْقَائِمُ إِنْ شَاءَ اللَّهُ فَإِذَا خَرَجَ الْقَائِمُ لَمْ یَبْقَ کَافِرٌ وَ لَا مُشْرِکٌ إِلَّا کَرِهَ خُرُوجَهُ حَتَّى لَوْ أَنَّ کَافِراً أَوْ مُشْرِکاً فِی بَطْنِ صَخْرَةٍ لَقَالَتِ الصَّخْرَةُ یَا مُؤْمِنُ فِی بَطْنِی کَافِرٌ أَوْ مُشْرِکٌ فَاقْتُلْهُ قَالَ فَیَجِیئُهُ فَیَقْتُلُه؛ یعنی به خدا سوگند تأویل این آیه فرا نرسیده است. راوی می‌گوید فدایت شوم، تأویل و وقوع آن، چه زمان خواهد بود؟ فرمود هنگامِ قیام قائم ان‌شاءالله. زمانی که قائم خروج می‌کند، هیچ کافر و مشرکی باقی نمی‌ماند جز اینکه از خروج او کراهت دارد تا آنجا که اگر کافر و مشرکی درون صخره باشد، صخره به سخن در آمده و می‌گوید ای مؤمن، درون من کافر یا مشرک است؛ او را بکش. پس آن مؤمن، او را می‌کشد.

جلوۀ ظهور امام عصر عجل ‌الله تعالی فرجه در قالب مبارزه با بدان و بدی‌ها، به این صورت است که مأموریت ایشان برای غلبه دین حق نسبت به سایر ادیان، با درگیری یا همان «جهاد» همراه است

www.tasnimnews.com/fa/news/1400/01/07/2475341/ویژگی-منحصر-به-فرد-دربارۀ-کیفیت-ظهور-امام-زمان-عج
  سوره نازعات آیه 1 - استاد عزیز آیت الله مرتضی رضوی لینک: binesheno.com/سوره-نازعات-آن-چه-جهان-را-اداره-می-کند/
آن چه جهان را اداره می کند شبکۀ رشته ها و ریسمان هاست. نه قانون نیوتون.


سوره نازعات در ترتیب تاریخی نزول سوره های قرآن، پنجمین سوره از سوره های موضوع بحث ما است که پنج آیه اول آن مورد بحث ما می باشند. در ترجمۀ علی الحساب، این آیه ها را بر دو پایه می توان ترجمه کرد:

اول: بر پایۀ فیزیک نیوتونی و قانون جاذبه و گریز از مرکز، (البته اگر مبنای نیوتون را بپذیریم که مطابق قرآن و مکتب اهل بیت(ع) نمی توان آن را پذیرفت):

1- وَ النَّازِعاتِ غَرْقاً: سوگند به طرف خود کشندگانی که غرق شده ای را به طرف خود می کشند.

1- وَ النَّازِعاتِ غَرْقاً: سوگند به طرف خود کشندگانی که خود در حالت غرق هستند.

هر ماده ای از اتم تا کهکشان ها، همگی در حالت غرق در اقیانوس انرژی هستند. هسته اتم الکترون ها را به طرف خود جذب می کند، خورشیدها سیاره ها را و مرکز کهکشان منظومه ها را. هم کشندگان و هم کشیده شدگان همگی غرق در انرژی هستند.

2- وَ النَّاشِطاتِ نَشْطاً: سوگند به گره زنندگان، یک گره ناشناخته و نامأنوس برای عموم مردم.

3- وَ السَّابِحاتِ سَبْحاً: سوگند به شناورانی که در نوعی شنای ناشناخته و نامأنوس برای عموم، شناورند.

4- فَالسَّابِقاتِ سَبْقاً: پس؛ پیش روندگانی که سبقت ناشناخته و نامأنوس دارند.

5- فَالْمُدَبِّراتِ أَمْراً: پس؛ به دنبال کنندگان امر ویژه.

دوم: بدون توجه به فیزیک نیوتونی: علاوه بر این که در نظر خود غربیان، قانون نیوتون دارای اشکال و اشکالات اساسی است و افرادی مثل انیشتین می کوشیدند یک قانون جایگزین برای آن دست و پا کنند و نتوانستند- و انیشتین در این باره به «انحنای فضا» هم متوسل شد اما نتوانست به جائی برسد- از نظر مکتب قرآن و اهل بیت(ع) نیز نمی توان نظریه نیوتون را پذیرفت. زیرا اولاً: در هیچ آیه و حدیثی[1] اثری از جاذبه و نیروی جاذبه در نظام و سازمان جهان، نمی یابیم.

ثانیاً: اگر مراکز و مراتب جاذبه را پیش برویم می رسیم به مرکز جهان، بدین صورت: هسته اتم الکترون ها را جذب می کند، خورشیدها سیاره های خود را، و سیاره ها قمرهای خود را، مرکز کهکشان مجموعه منظومه های خود را جذب می کند. در این جا باید بگوئیم: مرکز جهان نیز همه کهکشان ها را جذب می کند. و اگر چنین نگوئیم، قانون از کلیّت
می افتد.

در حالی که در همۀ آیات مورد بحث که گذشت، دیدیم که مرکز جهان تنها و فقط «دافعه» دارد و هیچ گونه جاذبه ای در آن نیست. و از این دافعه با تعبیرات: مرسلات: فرستاده شدگان. عاصفات: وزندگان از مرکز به سوی اطراف ششگانه. زاجرات: به پیش رانندگان. ناشرات: نشر دهندگان به شش جانب. ذاریات: شدید وزندگان به سوی شش جانب. که همگی دفع و دافعه هستند.

یک هندوانه از خاک تغذیه می کند و بزرگ می شود؛ غذاهای وارده به درون آن، مواد پیشین را به جلو می رانند. آن چه هندوانه را در این تحول دائمی در صورت خود حفظ
می کند، جاذبه نیست. زیرا هیچ نقطه ای از هندوانه نقاط دیگر آن را جذب نمی کند. بل که آن چه آن را نظام داده رگه ها و رشته های ریسمانی هستند که به اجزای آن وحدت بخشیده و مدیریت می کنند.

کاردی را برداشته و نوک آن را به موضع دُمبارَک هندوانه بگذارید و آن را به دو بخش ببُرید، آن گاه به آن با دقت بنگرید؛ شبکۀ رگه ها، رشته های ریسمانی را مشاهده کنید، خواهید دید که نظام اندام هندوانه اعم از گوشته، تخمه، پوسته، همگی بر آن شبکه مبتنی است. بنابر این سه قانون در کنار هم جهان هندوانه را اداره می کنند: قانون تغذیه، قانون دفع و دافعه، قانون رگ و رشته.

شبکه رگ و رشته در هندوانه مانند شبکه اعصاب در بدن انسان، به ذره ذرۀ اجزای هندوانه، کشیده شده است. در این تشبیه، گوشته های هندوانه را انرژی جهان و توده های تخمۀ آن را کهکشان ها فرض کنید. و پوسته هندوانه را به آسمان اول جهان، تشبیه کنید.[2]

تنها فرق میان نظام و سازمان هندوانه با جهان، این است که: هندوانه از یک جانب خود تغذیه می کند و جهان از مرکز خود.

کدام جاذبه ای در نظام و سازمان هندوانه وجود دارد؟! جهان نیز همین طور.

درست است: ریشه هندوانه غذا را از زمین جذب می کند. اما وقتی که غذا به اولین نقطه پیکر هندوانه می رسد، دیگر جذبی وجود ندارد و هر چه هست دفع است، غذای وارده، وارده های پیشین را به پیش می راند.

نظر به این که غذای جهان از خارج از خودش تامین نمی شود بل که به فرمان «اَمرِ» دائمی، غذایش در مرکز خودش «ایجاد» می شود، بنابر این، همان جذبی که در ریشه هندوانه و خارج از پیکر او است، دربارۀ جهان، وجود ندارد.

مثال دیگر: شاید مثال هندوانه خالی از تشویش ذهنی نباشد، بهتر است مثال دیگری آورده شود: کودکان دهان شان را پر از آب می کنند سپس دهانه بادکنک پلاستیکی را به لب های شان می چسبانند، آب را به درون آن فوت می کنند، این کار را تکرار می کنند و بادکنک بزرگ و بزرگ تر می شود. در این بزرگ شدن بادکنک هیچ جاذبه ای وجود ندارد، هر چه هست دفع و دافعه است. بزرگ شدن و گسترش جهان نیز همین طور است با این فرق که: چیزی از بیرون به درون جهان وارد نمی شود، در مرکز آن ایجاد می گردد.


[1] برای مشاهده احادیث فراوان، رجوع کنید به پی نویس های «تبیین جهان و انسان» در سایت بینش نو

[2] برای شرح بیش تر درباره هفت آسمان، رجوع کنید «تبیین جهان و انسان» در سایت بینش نو
  سوره صافات آیه 1 - استاد عزیز آیت الله مرتضی رضوی لینک: binesheno.com/سوره-صافات/
سه آیه اول از سوره صافات، موضوع بحث ما است که باز علی الحساب ترجمه کرده و سپس به شرح و استدلال آن ها می پردازیم:

1- وَ الصَّافَّاتِ صَفًّا: سوگند به صف کشندگانی که صف شان یک صف ناشناخته و نامأنوس برای عامّۀ مردم است.

2- فَالزَّاجِراتِ زَجْراً: پس؛ به رانندگانی که رانش شان یک رانش ناشناخته و نامأنوس برای عامّۀ مردم است.

3- فَالتَّالِیاتِ ذِکْراً: پس؛ دنبال کنندگانی که به دنبال یک ذکر (اَمر) ویژه و ناشناخته، می روند.

شرح: جهان سرتاسر صف است؛ اعم از مواد جهان و انرژی هایش.

انرژی: پیش تر گمان می کردند که انرژی صرفاً ماهیت موجی دارد و مثلاً کودکان را محکوم می کردند که چرا نور خورشید را خط خطی نقاشی می کنند، اما در مبحث مرسلات اشاره شد که حق با کودکان است؛ انرژی در عین مواج بودن، رشته ای نیز هست و مانند موهای یال اسب (در کنار هم و بدون خلاء) می باشند. حتی انرژی که از انفجار مواد سوختی داخل موتور، حاصل می شود یک نظام خط خطی و رشته ای دارد که خطوط موّاج آن به پیستون ها فشار آورده و موتور را به حرکت در می آورند.

تجربه روزانه و همیشگی مردم درباره انرژی خورشید، مثال خوبی است[1]؛ حس می کنند که انرژی خورشید مانند نوک سوزن ها به بدن شان می رسد.

جهان سرتاسر صف است: صف انرژی ها به صورت رشته و بدون گره، و صف گره های اتم، مولکول، منظومه و کهکشان. و نیز صف سلول ها، کروموزوم ها، گلبول ها و… در همه جا و در همه چیز حتی ویروس، میکروب و باکتری.

سوگند به قانون سرتاسری جهان، به صف. اما «صفاً» صف ناشناخته و نامأنوس برای عموم.

فرمول: جهان- این دو نوع صف= جهان- جهان.

فالزاجرات زجراً: پس آنان رانندگانی هستند یک رانندگی ای.

جهان سرتاسر، در راندن و رانش است: انرژی ها و مواد در مرکز جهان ایجاد شده و به شش جانب مرسل می شوند؛ ایجاد شده های نو پدید، ایجاد شده های پیشین را به جلو
می رانند. و این رانش و راندن، گسترش و بزرگ شدن جهان را نتیجه می دهند؛ اگر قانون رانش نبود، جهان در حد همان ماده اولیه کوچک[2]، باقی می ماند و عنوان «جهان» به خود نمی گرفت.

سوگند به صف کشندگان که هم راننده و هم رانش پذیر هستند (زجراً) یک راندن و رانش ناشناخته و نامأنوس برای عموم مردم، یک رانش ویژه که همگان آن را نمی بینند.

فرمول: جهان- قانون رانش= ماده اولیۀ کوچک.

و نیز: جهان- قانون رانش= جهان بدون گسترش.

این قانون ها از کجا آمده اند؟ از «اَمر»: همان امری که بر گوش ماده اولیه خوانده شد که: برو و با این قوانین کار کن. سرتاسر جهان به دنبال آن ذکر و پیام می دوند و به ماموریت خود عمل می کنند:

والتالیات ذکراً: پس آنان دنبال کنندگان یک ذکر و امری هستند، امری ناشناخته و نامأنوس برای عموم.

فرمول: جهان- قانون دنباله روی آن امر= ماده کوچک اولیه.

هر کدام از سه آیه یک قانون را به ما یاد می دهد.

توجه: کیهان شناسی غربی به هیچ کدام از این قبیل قوانین دست نیافته است و این مکتب قرآن و اهل بیت(ع) است که غربیان را به دنبال خود می کشد و نشان می دهد که آنان تا چه قدر دچار نواقص و کمبودها هستند.

بررسی لغات: با یاد آوری مجدد که تفسیر صافات به ملائکه بر خلاف قواعد زبان عرب و از اساس، نادرست است به بررسی لغات آیه می پردازیم:

صافّات: صیغه جمع مؤنّث اسم فاعل از ماده صَفَفَ (صفّ). که کاربردش یا در مؤنّث های حقیقی است یا در اشیاء غیر ذوی العقول

صفاً: صف از نوع ناشناخته. به معنای تنوین تنکیر و وحدت، توجه شود.

زاجرات: همان صیغه از ماده زَجَر.

اقرب الموارد: اصل الزّجر الطّرد مع صوت: معنی اصلی زجر (به اصطلاح فارسی) دکّ کردن، راندن به همراه صوت.

اما اگر با حرف «عن» بیاید: زَجَرَه عن کذا: منعه: به معنی منع کردن، می باشد.

نظر به این که در آیه ما حرف «عن» وجود ندارد، بدیهی است که همان معنی اصلی، مراد است.


[1] گرچه در توضیح علمی آن، سخن زیاد، هست

[2] پیش تر گفته شد: مادۀ اولیه جهان چیزی کوچک مثلاً به بزرگی یک نخود و با نور شدید سبز، ایجاد شده بود. شرح بیش تر در «تبیین جهان و انسان» سایت بینش نو
[ همه لغت ها ] لغت های سيد محمد جعفري (9 مورد)
  سوره کهف آیه 45 - قرآن
تذروه : ذرو : پراکندن، پخش کردن، تفریق ، تکثیر
 توضيح : کلمه (تذروه) از«ذرو» است

حرف سوم واژه ذرء نه تنها در زبان عربی بلکه در زبانهای سامی نیز وضعیتی ناپایدار دارد و میان حروف همزه، واو، یاء، آلف، هِه و یود متغیر است یعنی ذرء ذرو ذرا یکی هستن

ابن منظور ذیل ریشه »ذ-ر-ء« پس از اشاره به سخن عمر بن خطاب »و إِنِّی ألَظُنُّکم آل المُغیرۀِ ذَرْءَ النار« میگوید که واژه »ذَرْءَ« به صورت »ذَرْوَ« نیز روایت شده است.

بنابر قول المنار، کاربردهای "ذرء" نشان میدهد که مفهوم اساسی این ریشه پراکندن، پخش کردن، تفریق و تکثیر است و البته یکی از معانی عمیق تر آن غربال کردن است

بررسی واژه »ذَرَأ« در قرآن و متون مقدس یهودی-مسیحی
  سوره کهف آیه 40 - abadis.ir/fatofa/حسبانا/
حُسْباناً : حساب کردن
 توضيح : «حُسْبان» (بر وزن لقمان) مصدر، از مادّه «حساب»، به معنای حساب کردن
  سوره اسراء آیه 78 - almaany.com و vajehyab.com
غَسَقِ : تاریک وروشن , هوای گرگ ومیش , هنگام غروب , تاریک نمودن
 توضيح : اولین مرحله از ظلمت و تاریکی شب (کلمه غسق به معنای اولین مرحله از ظلمت شب است ، وقتی گفته میشود قد غسق اللیل معنایش این است که تاریکی شب فرا رسید ، و غاسق شب ، آن ساعتی است که شفق و سرخی سمت مغرب ناپدید شود . )