در اینجا آیا می‌توان گفت که «همزه» و «لمزه» مطلق هست و هر عیب جوی بدگویی را شامل می‌شود؟
توضیح : اگر دلالت استقلالی به آیه اول قائل شدیم، می‌توان گفت که این «همزه» و «لمزه» را به طور مطلق بیان می‌کند. ولی در ارتباط با آیات دیگر این «همزه و لمزه» قید می‌خورد و منظور سوره آن «همزه و لمزه» به طور مطلق نیست و تنها آن «همزه و لمزه‌ای» را میگوید که با جمع مال آن ویژگیهای ذکر شده را پیدا کرده است و آن را تهدید می‌کند.
و در برابر سایر همز و لمزها ساکت هست، ولی نفی نمی‌کند و نمی‌خواهیم بگوییم که همزه و لمزه‌ای که جمع مال ندارد تهدید ندارد. نه سوره با آن کاری ندارد و یک بحث دیگری هست که ممکن است سوره‌های دیگری یا آیات دیگری به آن بپردازند. اما در نگاه استقلالی علامه طباطبایی یک روایتی را آورده‌اند که در آن امام معصوم در آن آیه‌ای را ، این گونه معنا می‌کنند که دو کلمه از آیه را می‌گویند و یک معنا از آن می‌گیرند و بعد کلمه‌ای دیگر را بیان می‌کنند و یک معنا دیگر می‌گیرند و کلمه چهارم را اضافه می‌کنند و یک معنای دیگر از آن می‌گیرند و همین طور کلمه به کلمه آیه که جلو می‌رود، امام یک معنا از آن برداشت می‌کنند و تا آخر آیه کلی معنا از آن آیه برداشت می‌شود. و علامه در ذیل هیمن روایت بحث دلالت استقلالی ارتباطی را بیان می‌کنند. که آنچه که باهم ارتباط دارند، استقلالاً هم دلالت دارد.
در اینجا هم یکی بیاید از آیه «ویل لکل همزه لمزه» دلالت استقلالی استفاده کند و بگوید هر کسی که همز و لمز دارد مشمول این آیه هست، اما در ارتباطی هر چه جلوتر می‌رویم دایره‌اش محدودتر می‌شود. همزه و لمزه‌ایکه جمع مال می‌کند و آن را می‌شمارد و خیال می‌کند که این مال او را جاودان می‌کند.
[ بستن توضیحات ]