در تکرار کلمه (رب) و قرار دادن آن بین اسم (کان) و خبرش در جمله (وَ لَمْ أَکُنْ بِدُعائِکَ رَبِّ شَقِیًّا) بلاغتی است که ممکن نیست با هیچ مقیاسی اندازه گیری نمود و همچنین در نظیر آن، یعنی جمله (وَ اجْعَلْهُ رَبِّ رَضِیًّا). [ نظرات / امتیازها ]

در تکرار کلمه (رب) و قرار دادن آن بین اسم (کان) و خبرش در جمله (وَ لَمْ أَکُنْ بِدُعائِکَ رَبِّ شَقِیًّا) بلاغتی است که ممکن نیست با هیچ مقیاسی اندازه‏گیری نمود و همچنین در نظیر آن، یعنی جمله (وَ اجْعَلْهُ رَبِّ رَضِیًّا). [ نظرات / امتیازها ]

1- در دعا از کلمه‏ ى «ربّ» استمداد بجوییم، «ربّ... ربّ... ربّ» از ضعف‏هاى خود بگوییم، «واشتعل الرأس شیبا» نعمت‏ها و الطاف خدا را ذکر کنیم. «ولم اکُن بدعائک ربّ شقیّا» آنگاه حاجت خود را به زبان آوریم. «فهب لى من لدنک ولیّاً»
2- پایه‏ ى بدن آدمى استخوان است و ضعف استخوان، ضعف تمام بدن را به دنبال دارد. «وَهَن العظم»
3- مؤمن، هرگز از رحمت خدا مأیوس نمى‏ شود. (زکریّا در پیرى از خداوند فرزند مى‏ خواهد) «ربّ اِنّى وهن العظم... لم اکُن بدعائک ربّ شقیّاً»
4- انسان مأیوس، بدبخت وشقى است. «ولم اکُن بدعائک ربّ شقیّا» حتّى در سخت‏ ترین شرایط، در دل مردان خدا یأس راه ندارد.
5 - مردان خدا، از وارث بد مى‏ ترسند. «خفت الموالى من ورائى» [ نظرات / امتیازها ]