ظاهرا این آیه شریفه تنها موردی است که در آن تزکیه بر تعلیم مقدم شده است (آن هم از قول دو پیامبر بزرگوار و نه خدای متعال)
میتوان اینگونه استنباط نمود که پیامبران در مقام عمل به تعلیم کتاب و حکمت میپردازند و تزکیه حقیقی به دست خداست و نتیجه این تعلیم است.
یا میتوان گفت تزکیه برای انسانها از مسیر همین کتاب و حکمت (دستورات دینی) ممکن است و راههای دیگر (و عرفانهای مادی و انسانی) راه بهجایی نمیبرد.
درباره قابلیت برداشت چنین نتایجی خود بنده هم مرددم.
[ نظرات / امتیازها ]