این آیه مبارکه در مورد نسل یهود مى‏ فرماید:
فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ وَرِثُوا الْکِتابَ یَأْخُذُونَ عَرَضَ هذَا الْأَدْنى‏
در مورد آیه دیدگاه‏ها متفاوت است.
1 - به باور ابن عباس منظور این است که پس از پیشینیان یهود، فرزندان ونسل‏هایى جانشین آنان شدند و کتاب آسمانى را به ارث بردند، امّا با این وصف تنها به دنیا و ارزش‏هاى نا پدیدار آن فکر مى ‏کردند. یادآورى مى‏گردد که دنیا بدان دلیل عارضى و غیر اصیل تعبیر مى‏ شود که هم نیکوکار وبدکار از آن بهره ور مى‏ گردند و هم کالاها و نعمت‏ها و مقامات آن نا پایدار است.
2 - اما به باور برخى منظور این است که آنان باوجود به ارث بردن کتاب آسمانى، رشوه خوارى پیشه ساخته و به بیداد حکم مى‏ کردند.
3 - و از دیدگاه پاره‏اى منظور این است که به حق داورى مى‏کردند و رشوه مى ‏گرفتند.
گفتنى است که همه این بهره‏ورى‏ها و منفعت طلبى‏ها به خاطر دل بستن به کالا و منافع ناپایدار این دنیاى فرومایه و پست بود.
منظور از واژه «ادنى» دنیاست که به پست و یانزدیک تعبیر شده است.
وَیَقُولُونَ سَیُغْفَرُ لَنا
اینان هر آنچه به دست مى ‏آوردند، به روا و ناروا بودن آن نمى‏اندیشیدند، بلکه مى ‏گفتند: خدا ما را خواهد بخشید، و همه را بالا مى ‏کشیدند.
وَإِنْ یَاْتِهِمْ عَرَضٌ مِثْلُهُ یَأْخُذُوُهُ‏
و با وجود آرزوى آمرزش و طلب بخشایش از بارگاه خدا، از منافع دنیوى نمى ‏گذشتند و با حرص و آز بسیارى در اندیشه دنیا طلبى و ثروت اندوزى بودند.
به باور گروهى از جمله «ابن عباس»، «مجاهد» و«سعید بن جبیر» منظور این است که اگر به رشوه یا مال حرام و ناروایى دست مى‏یافتند، به گونه‏اى، آن را حلال جلوه مى‏دادند و در راه بردن و خوردن آن بیم و پروایى به دل راه نمى ‏دادند.
و به باور برخى، اینان از دنیا و دنیاطلبى سیر نمى‏ شدند.
اَلَمْ یُؤْخَذْ عَلَیْهِمْ میثاقُ الْکِتابِ أَنْ لایَقُولُوا عَلَى اللَّهِ اِلاَّ الْحَقَّ
آیا از این رشوه خواران که در آرزوى آمرزش خدا بودند پیمان گرفته نشده بود که به آفریدگار هستى دروغ نبندند و جز آنچه در تورات بر موسى فرود آمده است به ذات پاک او نسبت ندهند؟ روشن است که هرگز در تورات نیامده است که انسانى در دنیا پرستى و گناه و حرام خوارگى و تباهى شتاب ورزد و خدا وارزش‏هاى معنوى را نادیده گیرد، و در همان حال به خود و دیگران به دروغ وعده دهد که مورد بخشایش خدا قرار خواهد گرفت.
وَدَرَسُوا ما فیهِ
اینان تورات را هماره مى‏خواندند و به مقررات آن نیز توجّه داشتند.
برخى بر آنند که این فراز به «ورثوا الکتاب» پیوند مى‏خورد و منظور این است که: اینان وارث کتاب آسمانى شدند و آن را مطالعه نمودند، امّا مقررات آن را پایمال ساختند.
وَالدَّارُ الْاخِرَةُ خَیْرٌ لِلَّذینَ یَتَّقُونَ اَفَلا تَعْقِلُونَ.
و سراى آخرت و آنچه خدا در بهشت وعده فرموده است، براى مردم پرواپیشه بهتر است؛ پس چرا خرد خویش را به کار نمى ‏گیرد تا به درستى فرمان خدا پى ببرید؟
[ نظرات / امتیازها ]