اولین حرفی که موسی کلیم زد در باره جامعه بود سخن از رود نیل و معدن مصر و امثال ذلک نبود برای اینکه آزاد بشوند سرزمین خودشان را می‌گیرند تا برسد به جایی که فرمود ﴿وَ أَوْرَثْنَا الْقَوْمَ الَّذینَ کانُوا یُسْتَضْعَفُونَ مَشارِقَ اْلأَرْضِ وَ مَغارِبَهَا﴾ اول آزادی دینی مردم، مردم که آزادی دینی پیدا کردند حکومتی دارند نظامی دارند رهبری دارند سرزمین خودشان را استعداد خودشان را و تمامیت ارضی خودشان را حفظ می‌کنند این چنین نبود که اول ذات اقدس اله برنامه اصلی او این باشد که رود نیل و سرزمین مصر را به بنی اسرائیل بدهد اول می‌خواهد ایمان مردم را درست بکند مردم مسلمان زیر بار غیر خدا نمی‌روند زیر بار ظلم نمی‌روند همان دین می‌گوید اگر در راه وطن کشته شدی شهیدی «من تقل دون ماله فهو شهید من قتل دون عرضه فهو شهید من قتل دون مظلمته فهو شهید» همان دین می‌گوید «لا یحتمل الذل الا الذلیل» فرمود هیچ انسان کریمی ستم را قبول نمی‌کند مگر فرومایه باشد همین دین می‌گوید وقتی دین آمد این حرفها بدنبال اوست تا رسید به جایی که فرمود ﴿وَ أَوْرَثْنَا الْقَوْمَ الَّذینَ کانُوا یُسْتَضْعَفُونَ مَشارِقَ اْلأَرْضِ وَ مَغارِبَهَا﴾ فرمود ﴿فَأَرْسِلْ مَعِیَ بَنی إِسْرائیلَ﴾ حالا فرعون دید حرف تازه است اینجا اینکه عرض کردیم قسمت دوم جریان است نه قسمت اول قسمت اول در سور بعدی است که وجود مبارک موسی کلیم فرعون را به توحید الهی دعوت می‌کند فرعون می‌گوید و ما رب العلمین و بحثهای دیگر چون اول توحید است بعد آزاد سازی مردم اینجا از آزاد سازی جامه سخن به میان آمد [ نظرات / امتیازها ]

- انبیا، جز سخن حقّ چیزى نمى‏گویند، پس در ابلاغ رسالت معصوم هستند. «لا أقول على اللّه الاّ الحقّ»
2- انبیا باید معجزه داشته باشند، «قد جئتکم ببیّنة» و در رسالت خود هیچ تحکّم و تحمیلى ندارند.
3- همه‏ى مردم، یک پروردگار دارند، پس ادّعاى ربوبیّت بیجاست. «ربّکم»
4- تا مردم به آزادى از سلطه‏ى طاغوت‏ها نرسند، نمى‏توان برنامه‏ى فرهنگى و ارشادى کاملى براى آنان در نظر گرفت. «فأرسل معى بنى‏اسرائیل»
5 - آزادسازى بنى‏اسرائیل، فرمان الهى و جزو رسالت موسى است، نه آنکه تصمیم شخصى باشد. «انّى رسول من ربّ العالمین... فارسل...»
6- آزادى انسان‏ها، از اوّلین اهداف پیامبران است. «فأرسل معى بنى‏اسرائیل» و جز آنان هر کس به حکومت برسد، مردم را به بندگى مى‏کشاند. حضرت على علیه السلام مى‏فرماید: «مَن نال استطال» [1]
1) نهج البلاغه، حکمت 216 [ نظرات / امتیازها ]