خیانت در اموال یتیمان ممنوع
در هر اجتماعى بر اثر حوادث گوناگون پدرانى از دنیا میروند و فرزندان صغیرى از آنها باقى میمانند منتها در جوامع نا سالم که گرفتار جنگهاى داخلى هستند ، مانند جامعه عرب در زمان جاهلیت ، تعداد اینگونه کودکان یتیم بسیار
زیادتر است ، که باید از طرف حکومت اسلامى و فرد فرد مسلمانان ، تحت حمایت قرار گیرند.
در آیه فوق سه دستور مهم در باره اموال یتیمان داده شده است.
1 -و اتوا الیتامى اموالهم - در این جمله دستور میدهد که : اموال یتیمان را به هنگامى که رشد پیدا کنند به آنها بدهید یعنى تصرف شما در این اموال تنها به عنوان امین و ناظر و وکیل است نه به عنوان یک مالک .
2 -و لا تتبدلوا الخبیث بالطیب : و هیچگاه اموال پاکیزه آنها را با اموال نا پاک و پست خود تبدیل نکنید این دستور در حقیقت براى جلوگیرى از حیف و میلهائى است ، که گاهى سرپرستهاى یتیمان به بهانه اینکه تبدیل کردن مال به نفع یتیم است یا تفاوتى با هم ندارد ، و یا اگر بماند ضایع میشود ، اموال خوب و زبده یتیمان را برمیداشتند و اموال بد و نا مرغوب خود را بجاى آن میگذاشتند.
3 -و لا تاکلوا اموالهم الى اموالکم - و اموال آنها را با اموال خود نخورید یعنى اموال یتیمان را با اموال خود مخلوط نکنید بطورى که نتیجهاش تملک همه باشد ، و یا اینکه اموال بد خود را با اموال خوب آنها مخلوط نسازید که نتیجهاش پایمال شدن حق یتیمان باشد ( الى در جمله بالا در حقیقت به معنى مع است ) .
انه کان حوبا کبیرا در پایان آیه ، براى تاکید و اثبات اهمیت موضوع میفرماید : اینگونه تعدى و تجاوز به اموال یتیمان گناه بزرگى است.
راغب در کتاب مفردات میگوید : الحوبة در اصل به معنى احتیاج و نیازى است که انسان را به گناه میکشاند ، و از آنجا که تجاوزهاى سرپرستان به اموال یتیمان ، غالبا بر اثر نیاز و یا به بهانه احتیاج صورتمیگیرد در آیه فوق به جاى کلمه اثم ( گناه ) کلمه حوب بکار رفته است ، تا اشاره به این حقیقت بوده باشد.
بررسى آیات مختلف قرآن نشان میدهد که اسلام اهمیت فوقالعادهاى براى
این موضوع قائل شده و با شدت تمام خیانت کنندگان در اموال یتیمان را به مجازاتهاى شدید تهدید میکند و با عباراتى محکم و قاطع سرپرستان را به مراقبت کامل از اموال یتیمان دعوت میکند ، که شرح آن در همین سوره در چند آیه بعد و در ذیل آیات 152 سوره انعام و 34 سوره اسرى خواهد آمد.
لحن شدید این آیات بقدرى در قلوب مسلمانان مؤثر واقع شد ، که حتى میترسیدند غذاى مشترکى براى خودشان و یتیمان درست کنند ، بهمین جهت غذاى آنها را از غذاى خود و فرزندان خویش جدا میساختند ، و این امر موجب ناراحتى هر دو طرف میشد لذا در آیه 220 سوره بقره به آنها دستور داده شد که اگر هدفشان از مخلوط ساختن اموال یا غذاى یتیمان با اموال یا غذاى خود ، خیر خواهى و اصلاح بوده باشد مانعى ندارد .
[ نظرات / امتیازها ]