7) اگر تهیه کردن را توصیف کرد به آسانى، در حقیقت نوعى مجاز گویى شده، پس منظور از آن این است که توفیق اعمال صالحه را به او بدهد، و انجام اینگونه اعمال را برایش آسان سازد، به طورى که هیچ گونه دشوارى در آن نباشد، و یا منظور این است که او را آماده حیاتى سعید کند، حیاتى نزد پروردگارش، حیاتى بهشتى، و به این نحو آماده‏اش کند که توفیق اعمال صالحى را به او بدهد. و وجه دوم، هم به ذهن نزدیک‏تر است و هم انطباقش با وعده‏هایى که از قرآن معهود ما است منطبق‏تر. [ نظرات / امتیازها ]

5) شاید مراد از عطاى همراه با تقوا، این باشد که عطا با نیّت خالص و بدون منت، آن هم از مال حلال و در مسیر خدا باشد که تمام این امور در کلمه تقوا جمع است. {اعطى و اتقى‏} [ نظرات / امتیازها ]

5) عطا همراه با تقواکار ساز است. {اعطى‏ واتقى‏} [ نظرات / امتیازها ]

5) عطا باید بدون ریا و غرور و منت و آزار باشد. {اعطى‏ و اتقى‏...} [ نظرات / امتیازها ]

5) آنچه عطا مى‏کنید مهم نیست، چگونه و با چه انگیزه و حالت عطا کردن مهم است. {اعطى و اتقى} [ نظرات / امتیازها ]

5) شرط پذیرفته شدن عطا، تقواست. {اعطى و اتقى} (وگرنه عطاى مال حرام یا با نیّت غیر خالص اجرى ندارد، زیرا «انّما یتقبّل اللّه من المتّقین» (مائده/27)) [ نظرات / امتیازها ]

6) آخرت، بهتر از دنیا است. {الحُسنى‏} [ نظرات / امتیازها ]

6) کسى مى‏تواند به عطاى خود رنگ الهى داده و اهل پروا باشد که به معاد ایمان داشته باشد. {و صدق بالحُسنى‏}
(قرآن به وعده‏هاى قیامت حُسنى گفته است. «کُلاً وعد اللّه الحُسنى» (نساء/95)) [ نظرات / امتیازها ]

5) گشایش یا گره خوردن کارهاى انسان، نتیجه سخاوت یا بخل انسان نسبت به دیگران است. {اعطى... للیسرى، بخل... للعسرى} [ نظرات / امتیازها ]

5) نیکى، نیکى مى‏آورد و شر، شر. {اعطى واتقى... فسنیسره للیسرى - بخل واستغنى... فسنیسره للعسرى} [ نظرات / امتیازها ]

6) ایمان به قیامت، شرط پذیرفته شدن عمل است. {و صدق بالحسنى‏} [ نظرات / امتیازها ]

7) پاداش و کیفر الهى متناسب با رفتار انسانهاست، اگر گره از کار فقرا باز کنیم، خداوند گره از کار ما باز مى‏کند. {فسنیسره للیسرى‏}
و اگر فقرا را در عُسرت گزاریم، خداوند هم عسرت را پیش پاى ما مى‏گذارد. {فسنیسره للعسرى} [ نظرات / امتیازها ]

5) فَأَمَّا مَنْ أَعْطَى‏ وَ اتَّقَى‏(5) وَ صَدَّقَ بِالحُْسْنَى‏(6) فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیُسْرَى‏(7) وَ أَمَّا مَن بخَِلَ وَ اسْتَغْنَى‏(8) وَ کَذَّبَ بِالحُْسْنَی‏(9) فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْعُسْرَى‏(10- لیل)
اما کسى که [ثروتش را در راه خدا] انفاق کرد و پرهیزکارى پیشه ساخت و وعده نیکوتر را [که وعده خدا نسبت به پاداش انفاق و پرهیزکارى است‏] باور کرد؛ پس به زودى او را براى راه آسانى [که انجام همه اعمال نیک به توفیق خداست‏] آماده مى‏کنیم و اما کسى که [از انفاق ثروت‏] بخل ورزید و خود را بى‏نیاز نشان داد و وعده نیکوتر را تکذیب کرد؛ پس او را براى راه سخت و دشوارى [که سلب هرگونه توفیق از اوست‏] آماده مى‏کنیم.
در این آیات سختی و آسانی و یا اعطای توفیق و سلب توفیق نسبت به انجام کارهای خیر تحلیل شده است. ابتدا در مورد صاحبان توفیق سخن می گوید و بعد، علت بی توفیقی عده دیگر را بیان می کند.
آنان که توفیق دارند و کار خیر برایشان آسان است
مراد از «اعطاء»، انفاق مال در راه رضاى خداست و منظور از «وَ صَدَّقَ بِالْحُسْنى» تصدیق وعده حُسنی است‏ که آن، وعده ثوابى است که خداوند متعال در مقابل انفاق به انگیزه رضاى او داده است. بی شک چنین انفاقی، تصدیق عملی مبدأ و معاد و رسالت است.
کلمه«تیسیر» به معناى تهیه کردن و آماده نمودن است و کلمه «یسرى» به معناى خصلتى است که در آن آسانى باشد و هیچ دشوارى در آن نباشد و منظور از آن این است که توفیق اعمال صالحه را به او می دهد و انجام اینگونه اعمال را برایش آسان می کند؛ به طورى که هیچ گونه دشوارى در آن نباشد و یا منظور این است که او را آماده حیاتى سعید کند؛ حیاتى نزد پروردگارش، حیاتى بهشتى، و برای نیل یه این هدف توفیق اعمال صالحى را به او می دهد.
آنان که توفیق ندارند و کار خیر برایشان دشوار است
کلمه«بخل» در مقابل کلمه «اعطاء» به معناى ندادن است و کلمه «استغناء» به معناى طلب ثروت از راه ندادن به دیگران و جمع کردن آن است و مراد از «تکذیب به حسنى»، انکار وعده حسنى و ثواب خدا است که انبیاء علیهم السلام آن را به بشر رسانده‏اند و معلوم است که کفر به آن وعده، کفر به مبدأ و معاد و رسالت است.
و مراد از «تیسیر للعسرى»، ندادن توفیق اعمال صالح است به این شکل که اعمال صالح را در نظرش سخت و دشوار جلوه می دهد و تحملش را براى ایمان به خدا زیاد نمی کند و یا او را برای عذاب شدن آماده می کند.(9)
نتیجه اینکه هر کس ایمان را چاشنی عمل خیر کند و بر آن مداومت داشته باشد؛ رفته رفته انجام عبادات و کار خیر، بر او آسان می شود و اگر عکس این عمل کرد؛ یعنی نه ایمان داشت و نه اهل کار خیر بود؛ رفته رفته عبادات و اعمال صالح در نظرش از کندن کوه هم سخت تر خواهد شد و هیچ رغبتی به آن در خود نمی بیند. [ نظرات / امتیازها ]