سمیه عیاسی ترکمان

منظور از ( حق تلاوته ) جیست؟ الف )تلاوت و حفظ قران
ب)تدبر و عمل به قران
ج) خواندن زیاد ایات
د)یاد دادن ایات به دیگران

متین رمضانی (داور) : سلام علیکم
روایتى درباره‏ى آداب تلاوت قرآن در تفسیر المیزان نقل شده، که هشت نکته را مورد توجّه قرار داده است: 1. ترتیل آیات. 2. تفقّه در آیات. 3. عمل به آیات. 4. امید به وعده‏ها.
5. ترس از وعیدها. 6. عبرت از داستان‏ها. 7. انجام اوامر الهى. 8. ترک نواهى. در پایان روایت نیز امام صادق علیه السلام فرمود: حقّ تلاوت تنها حفظ آیات، درس حروف، قرائت و تجوید نیست. وبر اساس روایات، کسانى که حقّ تلاوت قرآن را ادا مى‏کنند، تنها امامان معصوم مى‏باشند.
بنابراین حقّ تلاوت، در تلاوت با صوت زیبا ورعایت نکات تجوید خلاصه نمى‏شود، بلکه ملاک، ایمان و عمل است.(تفسیر نور)

رقیه مشعوف

با سلام طاعات و عبادات قبول،چرا سوره توبه که خطاب به مشرکین است بسم الله الرحمن الرحیم ندارد اما سوره مسد با اینکه با خطاب تند به ابولهب آغاز میشود، بسم الله الرحمن الرحیم دارد؟

متین رمضانی (داور) : سلام علیکم
در این که چرا سوره توبه با بسم الله شروع نشده است در بین مفسرین اختلاف هست
و در روایات صادر از ائمه معصومین علیهم السلام نیز این اختلاف مشاهده می شود.
دو قول وجود دارد:
برخی می گویند چون این سوره ادامه سوره انفال است به همین خاطر با بسم الله شروع نشده است . اواخر سوره انفال راجع به پیمان ها سخن به میان آمده و در اوایل سوره توبه از شکستن پیمان توسط مشرکین بحث شده است.
قول دیگر این است که این سوره ، سوره مستقلی است و علت نداشتن بسم الله این است که «لان بسم اللَّه للامان و الرحمة و نزلت برائة لرفع الامان و السیف فیه‏» بسم الله برای امان و صلح و دوستی و نشانه رحمانیت و رحیمیت خداوند است ولی این سوره با رفع امان و بیزاری جستن از دشمنان آغاز شده است.
البته به هر دو نظر نقد هایی وارد است و در نقد نظر دوم، همان فرمایش شما را می‌توان بیان کرد که مگر سوره ی تبت چنین شرایطی ندارد، چرا با بسم الله آغاز شده است؟
استاد جوادی آملی ضمن نقد این دو دیدگاه معتقدند نوع مفاد سوره مبارکه توبه با سور دیگر قرآنی متفاوت بوده و مانند یک قطعنامه است.
در نقد دیدگاه دوم معتقدند که؛ وجه دوم خیلی روشن نیست برای اینکه رحمت الهی همیشه پیشاپیش غضب او حرکت می‌کند «یامَن سَبَقت رَحمتَهُ غَضَبه» «یا من تَسعی رَحمتهُ إمام غضبه» این گونه تعبیرها نشانه آن است که غضب در تحت رهبری رحمت پدید می‌آید ...رحمت خدا امام سایر اوصاف است ... و رهبر سایر اوصاف است هرجا این رحمت الهی ظهور مخصوص دارد.
رحمت نسبت به موارد خاص خودش که جذب و عاطفه و مهر و لطف را به همراه دارد مشخص است اما رحمت نسبت به مراکز فساد به این است که اگر آنها قابل اصلاح نیستند کنده بشوند تا فساد آنها بیشتر نشود و صالح را هم فاسد نکند رحمت نسبت به یک غده سرطانی این است که عمل بشود قطع ... پس رحمت به حسب هر شیئی فرق می‌کند اینکه گفته شد رحمت خدا بیش از غضب اوست نه یعنی مثلاً رحمت خدا هشت مرتبه دارد و غضب خدا هفت مرتبه نظیر اینکه بهشت هشت درجه دارد و جهنم هفت درکه و اینها در عرض هم‌اند این‌طور نیست، بلکه رحمت امام غضب است، پیشاپیش غضب است ،رهبر غضب است، دستور می‌دهد کجا غضب باشد ،کجا غضب نباشد؛ بنابراین مهندسی ،طراحی نقشه ،پیاده شدن غضب به عهده رحمت است.
همان طوری که طبیب گاهی مرهم می‌دهد و گاهی دست به چاقو می‌برد و عضوی را قطع می‌کند اینجا هم همین‌طور است ... رحمت خدا سابق بر غضب اوست بیش از غضب اوست یا پیشاپیش غضب او حرکت می‌کند به همین معنا خواهد بود «یا مَن وَسعتْ کُل شَیءٍ رحمته یا مَن سَبَقت رَحمتَهُ غَضَبه» ...". (برگرفته از مرکز ملی پاسخگویی به مسائل دینی)

ارزیتا صالحین

سلام
منظور از وقت معلوم در آیه کریمه چه وقتی است؟
آیا تا روز رستاخیز است؟
آیا تا ظهور امام زمان است؟

متین رمضانی (داور) : سلام علیکم
در سوره مبارکه ص در بیان درخواست ابلیس و پاسخ خداوند به او آمده است که:
قَالَ رَبِّ فَأَنظِرْنىِ إِلىَ‏ یَوْمِ یُبْعَثُونَ(79)
قَالَ فَإِنَّکَ مِنَ الْمُنظَرِینَ(80) إِلىَ‏ یَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ(81)
عین این آیات در سوره مبارکه حجر آیات 36 تا 38 نیز بیان شده است.
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان بیان می‌کنند که ابلیس از خداوند خواست تا برای اغوای انسانها تا قیامت به او مهلت دهد و خداوند پاسخ داد که مهلت می‌دهم اما تا روزی معلوم نه تا قیامت؛ و معلوم مى‏شود که آن روز یعنى روز وقت معلوم‏ آخرین روزى است که بشر به تسویلات ابلیس، نافرمانى خدا مى‏کند و آن قبل از روز قیامت و بعث است.
دلیلى که مفسرین به آن استناد جستند این دلالت را دارد که "روز وقت معلوم" که سرآمد مهلت ابلیس است، روز اصلاح آسمانى بشر است که ریشه فساد به کلى کنده مى‏شود و جز خدا کسى پرستش نمى‏گردد.
در تفسیر عیاشی از امام صادق، علیه السلام، روایتی نقل شده که وهب از حضرت سؤال کرد: «روزی که در آیه شریفه آمده چه روزی است؟ حضرت فرمود: یا وهب آیا تو گمان می کنی آن روزی است که خدا مردم را در آن مبعوث می کند؟(خیر) و لکن خدای عز و جل او را مهلت می دهد تا روزی که قائم ما، علیه السلام، مبعوث شود و جلوی سر او را گرفته گردنش را می زند و آن روز، روز معلوم است.

SH.N

با سلام
در آیه 267 سوره مبارکه بقره میخوانیم :
ای کسانی که ایمان آورده اید ، از پاکیزه ها و حلال های آنچه کسب کرده اید و آنچه برای شما از زمین بیرون آورده ایم ( از کشت و معادن ) انفاق نمایید و قصد مال ناپاک ( بد و حرام ) نکنید که از آن انفاق نمایید ، در حالی که آن را ( اگر در برابر حق خودتان می دادند ) جز با چشم پوشی ( و بی میلی ) نمی گرفتید ، و بدانید که خداوند بی نیاز و ستوده است.

سوال :
مگر نه این است که اموال حرامی که وارد اموال انسان میشود تمام آن را تحت تاثیر قرار می دهد و ناپاک می کند ؟!
پس چرا در این آیه شریفه خداوند فرموده میتوان برای انفاق , اموال پاک را از نا پاک جدا کرد و از بخش پاک انفاق کرد ؟!

متین رمضانی (داور) : سلام علیکم
در این آیه خداوند کیفیت مالی که باید انفاق شود را بیان می‌کند. نکته اینجاست که خبیث به معنای حرام نیست و طیّب به معنای حلال نمی‌باشد هر چند این واژگان با هم ارتباط دارند. «طیّب» به معنای آن چیزی است که با طبع انسان سازگار است و مورد طبع انسان است و خبیث ضد طیّب است.
تفسیر المیزان در ذیل این آیه این طور بیان می‌کند که خداوند در این آیه مى‏فرماید: انفاق باید از اموال طیب باشد، نه خبیث، یعنى مالى باشد که فقیر به رغبت آن را بگیرد نه به کراهت و اغماض، براى اینکه کسى که نخواهد با بذل مال طیب، خویشتن را به صفت بخشنده متصف سازد، و بخواهد مال خبیث خود را از سر باز کند، و زندگى خود را از چنین آلودگیها رها سازد، چنین کسى دوستدار کار نیک نمى‏شود، و چنین انفاقى نفس او را به کمالى نمى‏رساند، و بهمین جهت است که مى‏بینیم آیه شریفه با جمله:" وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ حَمِیدٌ" پایان یافته است چون این جمله به ما مى‏فهماند که باید در انفاق خود بى‏نیازى و حمد خداى را در نظر بگیریم، که خدا در عین‏ اینکه احتیاجى به انفاق ما ندارد، مع ذلک انفاق طیب ما را مى‏ستاید، پس از مال طیب خود انفاق کنید. و نیز ممکن است جمله را چنین معنا کنیم: که چون خدا غنى و محمود است نباید با او طورى سودا کرد که لایق به جلال او (جل جلاله) نبوده باشد.

مهمان

سلام
دوستی دارم در آلمان که مسیحی هستند و در مورد دین ما خیلی مطالعه می کنند و ارتباط 18 ساله ما حول موضوع دین می باشد.
اخیرا آیه 51 سوره مائده موجب تشویش ذهن ایشان شده است.
ممنون میشم کمکم کنید.

متین رمضانی (داور) : سلام علیکم
اسلام، دین سیاست است و تنها به احکام فردى نمى‏پردازد، و قید یهود و نصاری در این آیه به علت کفر ایشان و دشمنی شان با اسلام است. نهى از دوستى با یهود و نصارا، دوستى به حدى است که باعث کشش روحى بین مسلمین و اهل کتاب شود و در نتیجه اخلاق اهل کتاب در بین مسلمین راه یابد چون چنین دوستى سر انجام سیره دینى جامعه مسلمان را که اساس آن پیروى از حق و سعادت انسان‏ها است، دگرگون ساخته، سیره کفر در بین آنان جریان مى‏یابد که اساسش پیروى از هواى نفس و پرستش شیطان و خروج از راه فطرى زندگى است.
ذکر یهود و نصارا در آیه، از باب نمونه است، وگرنه شکّى نیست که ولایت هیچ کافرى را هم نباید پذیرفت.
از آیات دیگر قرآن استفاده مى‏شود که بهره‏گیرى از غذاهاى غیر گوشتى اهل کتاب، یا ازدواج موقّت با آنان، یا داد و ستد و زندگى مسالمت‏آمیز با آنان جایز است و هیچ یک از این مسائل به معناى سلطه‏پذیرى آنان نیست.
و در این آیه صریحا بیان شده است که با وجود اختلافات شدید میان یهود و نصارا، پیوندشان به خاطر نابودى اسلام است «بَعْضُهُمْ أَوْلِیاءُ بَعْضٍ» و خداوند در این آیه به مسلمانان دستور می‌دهد که ولایت کفّار و دشمنان را نپذیریم، چون آنان تنها به فکر هم مسلکان خویشند.

مرتضی.ش

با سلام .. هر چند جواب سوالی که میپرسم نه در قالب منطق کلام بلکه در بطن اندیشه و احساس برام روشن و مبرهنه اما برای یادگیری از شما عزیزان جهت قانع کردن اشخاصی که سوال رو از بنده میپرسند و سعی در اثبات آن دارند وقت شریفتون رو میگیرم ... لطفا با بیانی گیرا بفرمایید چگونه خداوندی که در جای جای قران کریم و در بند بند خلقت چیزی جز مظهر مهربانی و عطوفت از او سراغ نداریم در آیه 56 سوره نساء اینگونه حرف از شکنجه ای میزند که نا تمام است و تحمل اجرای آن برای ما در حق منفورترین انسان در نظر ما غیر ممکن مینماید ؟

متین رمضانی (داور) : سلام علیکم
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُواْ بِآیَاتِنَا سَوْفَ نُصْلِیهِمْ نَارًا کُلَّمَا نَضِجَتْ جُلُودُهُم بَدَّلْنَاهُمْ جُلُودًا غَیرَهَا لِیَذُوقُواْ الْعَذَابَ إِنَّ اللَّهَ کاَنَ عَزِیزًا حَکِیمًا (نساء /56)
برای پاسخ به این سؤال لازم است که دیدگاه ما نسبت به بهشت و جهنم و قیامت اصلاح شود. مختصرا عرض می‌شود که بهشت یا جهنم جایی نیست که بعدا ما را در آن بیندازند بلکه انسان در این دنیا با انجام اعمالش خود را هم سنخ با بهشت و یا جهنم می‌کند یعنی در اثر انجام اعمالی که مطابق با فطرت است به تدریج از لحاظ مراتب انسانی رشد کرده و مراتب کمال را طی می‌کند و به معرفت خوبی‌ها و خیرها می‌رسد که بعد از برداشته شدن حجاب دنیا، به لذتی خالص که هیچ رنجی همراه با آن نیست می‌رسد که به آن بهشت گفته می‌شود و اگر بر خلاف ناموس خلقت گام بردارد، خودش را از لذت و منبع خیر و خوبی دور کرده که بعد از مفارقت از دنیا، تلخی این دوری را با تمام وجود حس کرده که به آن جهنم می‌گویند.
یعنی انسان صیر می‌کند، صیر یعنی شدن؛ انسان یا می‌شود بهشت یا جهنم. البته در این دنیا به صورت محدود از نعمتها و یا عذابها بهره‌مند هستند.
علامه طباطبایی می‌فرمایند که انسانِ بعد از دنیا انسانِ دیگری است و انسانِ بهد از معصیت انسانِ دیگری است. و این فرمایش به معنای همان حقیقتی است که ذکر شد یعنی انسان خودش دائما در حال تغییر است حال یا در جهت کمال یا در جهت خلاف آن.
و البته از واژگان آیات نیز این مطلب روشن است، مثلا در این آیه می‌فرماید «یذوقوا». ذوق یا ذائقه آن چیزی است که مورد پسند انسان است و در اینجا عذاب، آن چیزی است مورد پسند کافران بوده است.

هومن خلیلی

مفهوم دقیق آیه 11 سوره فصلت چیست ؟ خداوند در این آیه زمین و دود را نه تنها ذی شعور قرارداده بلکه طوری خطاب قرار داده که انگار آنها هم همانند انسان دارای اختیار در انتخاب هستند ؟!

متین رمضانی (داور) : سلام علیکم
در تفسیر المیزان در آمده است که به طورى که از کلام خداى تعالى استفاده مى‏شود، علم را براى تمامى موجودات قائل است، چیزى که هست سخن گفتن خدا با هر چیزى به حسب حال آن چیز و مناسب با آن است، و بنا بر این آیه مورد بحث که یکى از مواردى را که خدا با موجودات سخن گفته حکایت مى‏کند حقیقتى تحلیلى خواهد بود.
در جمله "ائْتِیا طَوْعاً أَوْ کَرْهاً" آمدن را بر آن دو واجب کرده و مخیرشان کرده به اینکه به طوع بیایند و یا به کراهت، و این را مى‏توان به وجهى توجیه کرد، به اینکه منظور از "طوع" و "کره"- که خود نوعى قبول کردن و نکردن و ملایمت و سازگارى و عدم آن است، این باشد که آسمان و زمین موجود شوند، چه اینکه قبلا استعداد آن را داشته باشند، و چه نداشته باشند. در نتیجه جمله "ائْتِیا طَوْعاً أَوْ کَرْهاً" کنایه مى‏شود از اینکه چاره‏اى جز هستى پذیرفتن ندارند و هست شدن آن دو امرى است که به هیچ وجه تخلف پذیر نیست، چه بخواهند و چه نخواهند چه درخواست داشته باشند و چه نداشته باشند، باید موجود شوند. آسمان و زمین هم این فرمان را پذیرفتند و پاسخ گفتند که ما امر تو را پذیرفتیم، اما نه به کراهت، یعنى نه بدون داشتن استعداد قبلى و قبول ذاتى، بلکه با داشتن آن و بدین جهت گفتند "أتینا طائعین" یعنى ما، استعداد پذیرفتن هستى را داریم.

سید ناصر موسوی

با سلام :
آیا حیوانات نیز مانند انسانها در قیامت مورد سوال قرار می گیرند و نتیجه کارهایشان را می گیرند؟

متین رمضانی (داور) : سلام علیکم
بله حیوانات نیز شبیه انسان مبعوث شده، و اعمالشان حاضر گشته و بر طبق آن پاداش و یا کیفر مى‏بینند. آیات و روایات بسیاری متضمن بیان مسأله حشر حیوانات هستند و از جمله آیه 38 سوره مبارکه انعام و آیه 5 سوره مبارکه تکویر.

راد

حضرت لوط باکدام یک ازپیامبران اواالغزم معاصربودندمربوط به کدام ایه است

متین رمضانی (داور) : سلام علیکم
حضرت لوط علیه‌السلام با حضرت ابراهیم علیه‌السلام معاصر بوده‌اند و این نکته در آیات 69 و 70 سوره مبارکه هود روشن است.

زهراقاراخانی

سلام ال تعریف را در قران چگونه می شود شناخت

متین رمضانی (داور) : سلام علیکم
(ال ) تـعـریـف ، شـامـل دو حـرف الف و لام مـى بـاشـد کـه الف آن ، هـمـزه وصـل است (در ابتداى کلام خوانده مى شود و در وسط جمله خوانده نمى شود) و لام آن نزد حروف دو حالت دارد: نزد چهارده حرف قمرى که در این کلمات خلاصه شده : (عجبا که خوف حق غمى ) اظـهـار و نزد چهارده حرف شمسى ، تبدیل به حروف شمسى شده و در هم ادغام مى شوند. براى راهـنـمـایـى قـارى در چـنـیـن مـواردى لام را بـدون علامت سکون ، و در عوض ، حرف بعدى را مشدّد نوشته اند.
حروف قمری عبارتند از: همزه ـ باء ـ جیم ـ حاء ـ خاء ـ عین ـ غین ـ فاء ـ قاف ـ کاف ‍ـ میم ـ هاء ـ واو ـ یاء.
حروف شمسی عبارتند از: تاء ـ ثاء ـ دال ـ ذال ـ راء ـ زاء ـ سین ‍ـ شین ـ صاد ـ ضاد ـ طاء ـ ظاء ـ لام ـ نون.
ال در حروف قمرى مانند:
وَالْمُطَلَّقاتُ ـ وَالْیَوْمِ الاْ خِرِ ـ مِنَ الْکِتابِ ـ وَالْحِکْمَةَ ـ وَالْوالِداتُ
ال در حروف شمسى مانند:
اِذا طَلَّقْتُمُ النِّساءَ ـ اَنْ یُتِمَّ الرَّضاعَةَ ـ عَلَى الصَّلَواتِ ـ وَاللّهُ عَلیمٌ بِالظّالِمینَ