به نظرم یاد آوری رحیم بودن خدا، یاد آور معامله با خداست؛ و بیان آن، بیان باور به معامله ی با خداست؛ یعنی یادآوری و بیان اینکه هر کس در راستای رضای خدا کاری کند شامل پاداش و رحمت خدا می شود بیش از آنچه انجام داده.

محدوده ی آیات قرآن (ابتدا و انتهای آیه) بر چه اساسی تعیین شده است؟

به نظرم یادآوری این آیه می تواند آرامش بخشی هنگام حظور در اجتماع و در هنگام برخورد با ناملایمات و رفتار های نا خوشایند دیگران باشد
به این معنی که با یادآوری اینکه امید ما به خدا است و تنها از او یاری می جوییم و چشم به یاری اشخاص نداریم که حالا با رفتار نا خوشایند آن ها نا امید شویم

به نظرم پرستش فراتر از صرف استعانت است و استعانت یکی از بخش های پرستش است و اینجور نیست که اینها یکی باشند
شاید قسمت دوم تاکیدی بر این بخش از بندگی، یعنی "تنها استعانت جستن از خدا" باشد


و شاید یادآوراینکه کسی که چیزی را میپرستد(نعبد) باید امیدش هم به همو باشد و ازاو بخواهد هر چه را که می خواهد (نستعین) نه اینکه او را بپرستیم و بنده او باشیم و امید به چیز یا شخص دیگری داشته باشیم
در واقع به نظرم یک نوع معیار برای سنجش بندگی ما همین می تواند باشد که آیا واقعا فقط از او می خواهیم و فقط چشم امیدمان به اوست
آیا وقتی می گوییم ایاک نعبد و ایاک نستعین راست می گوییم

به نظرم یاد آوری رحیم بودن خدا، یاد آور معامله با خداست؛ و بیان آن، بیان باور به معامله ی با خداست؛ یعنی یادآوری و بیان اینکه هر کس در راستای رضای خدا کاری کند شامل پاداش و رحمت خدا می شود بیش از آنچه انجام داده.