توضیح : دلیل این مدعا این است که خداوند تعالى دنبال این کلمه، یعنى کلمه (متقین)، وقتى اوصاف آنان را بیان مى ‏کند، طبقه معینى را مورد نظر قرار نمی ‌دهد و طورى متقین را توصیف نمی ‌کند که شامل طبقه معینى شود. [ بستن توضیحات ]

توضیح : در خصوص کفار فرمود: «خَتَمَ اللَّهُ عَلى‏ قُلُوبِهِمْ وَ عَلى‏ سَمْعِهِمْ وَ عَلى‏ أَبْصارِهِمْ غِشاوَةٌ» (بقره/7) غشاوت را به خود آنان نسبت داد و مهر زدن بر دل ‌هاشان را به خودش. همچنانکه در آیات بعد درباره منافقین مى ‏فرماید: «فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَهُمُ اللَّهُ مَرَضاً» (بقره/10)، مرض اولى را به خود منافقین نسبت می ‌دهد و مرض دومى ایشان را به خودش، به همان معنایى که از آیه «یُضِلُّ بِهِ کَثِیراً وَ یَهْدِی بِهِ کَثِیراً وَ ما یُضِلُّ بِهِ إِلَّا الْفاسِقِینَ» (بقره/16) خدا با این قرآنش بسیارى را گمراه و بسیارى را هدایت مى ‏کند و با آن گمراه نمی ‌کند مگر فاسقان را، آن هایى را که قبل از برخورد با قرآن فاسق بوده ‏اند و آیه «فَلَمَّا زاغُوا أَزاغَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ» (صف/5) استفاده می ‌شود. [ بستن توضیحات ]

توضیح : متقین بخاطر اینکه از ناحیه خداى سبحان هدایت شده‏اند، داراى این پنج صفت کریمه گشته‏اند، ساده ‏تر اینکه ایشان متقى نشده ‏اند، مگر به هدایتى از خداى تعالى، آن گاه خداوند کتاب خود را چنین معرفى مى ‏کند که هدایت همین متقین است (لا رَیْبَ فِیهِ هُدىً لِلْمُتَّقِینَ)، پس مى ‏فهمیم که هدایت کتاب، غیر آن هدایتى است که اوصاف نامبرده را در پى داشت و نیز مى ‏فهمیم که متقین به خاطر اینکه از ناحیه خداى سبحان هدایت شده ‏اند، داراى این پنج صفت کریمه گشته ‏اند.

چون هدایت دومى متقین به وسیله قرآن صورت مى ‏گیرد، معلوم می ‌شود هدایت اولى قبل از قرآن بوده است و علت آن سلامت فطرت بوده است. این وجدانى همه ما است که اگر فطرت کسى سالم باشد، ممکن نیست که به این حقیقت اعتراف نکند که من موجود محتاجم و احتیاجم به چیزى است که خارج از ذات خودم است و همچنین غیر من تمامى موجودات و آنچه که به تصور و وهم یا عقل درآید محتاج به امرى هستند خارج از ذاتشان و آن امر و آن چیز امرى است که سلسله همه حوائج به او منتهى می ‌شود. پس شخصى که سلامت فطرت داشته باشد خواه ناخواه ایمان به موجودى غایب از حس خودش دارد؛ موجودى که هستى خودش و هستى همه عالم مستند به آن موجود است. شخص سلیم الفطره بعد از آن‌ که به چنین موجود غیبى ایمان آورد و اعتراف کرد، فکر مى ‏کند که این مبدا که حتى دقیقه ‏اى از دقائق از حوائج موجودات غافل نمی‌ ماند و براى هر موجودى آن چنان سرپرستى دارد که گویى غیر از آن دیگر مخلوقى ندارد، چگونه ممکن است از هدایت بندگانش غافل بماند و راه نجات از اعمال مهلک و اخلاق مهلک را به آنان ننماید؟

همین سؤالى که از خود مى ‏کند و سؤالات دیگرى که از آن زائیده می‌ شود سر از مسئله توحید و نبوت و معاد در مى ‏آورد. و در نتیجه خود را ملزم می داند که در برابر آن مبدا یکتا خضوع کند چون خالق و رب او و رب همه عالم است و نیز خود را ملزم می داند که در جستجوى هدایت او برآید و وقتى به هدایت او رسید، آنچه در وسع او هست از مال و جاه و علم و فضیلت همه را در راه احیای آن هدایت و نشر آن دین بکار بندد و این همان نماز و انفاق است، اما نه نماز و زکاة قرآن، چون گفتار ما درباره شخص سلیم الفطره ‏اى است که این ها را در فطرت خود مى ‏یابد، بلکه نماز و زکاتى که فطرتش به گردنش مى‏ اندازد و او هم از فطرتش مى ‏پذیرد.

از اینجا معلوم شد که این پنج صفتى که خداى تعالى آن ها را زمینه هدایت قرآنى خود قرار داده است، صفاتى است که فطرت سالم در آدمى ایجاد مى ‏کند و در آیات مورد بحث به دارندگان چنین فطرتى وعده می دهد که به زودى به وسیله قرآنش ایشان را هدایت مى ‏کند، البته هدایتى زائد بر هدایت فطرتشان، پس اعمال پنج ‏گانه نامبرده شده متقین، متوسط میان دو هدایت هستند، هدایتى سابق بر آن اعمال و هدایتى لاحق به آنها و اعتقاد صادق و اعمال صالح میان دو هدایت واسطه ‏اند، به طورى که اگر بعد از هدایت فطرت آن اعتقاد و آن اعمال نباشد هدایت دومى دست نمى ‏دهد.

دلیل بر اینکه هدایت دومى از ناحیه خداى سبحان و فرع هدایت اولى است، آیات بسیارى است که چند آیه از آن ها ذیلا از نظر خواننده مى ‏گذرد: «یُثَبِّتُ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا بِالْقَوْلِ الثَّابِتِ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ فِی الْآخِرَةِ» (ابراهیم/27) {پس معلوم می شود به قول معروف چشمه باید از خودش آب داشته باشد تا با لایه ‏روبى زیادترش کرد (مترجم)}؛ «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ آمِنُوا بِرَسُولِهِ یُؤْتِکُمْ کِفْلَیْنِ مِنْ رَحْمَتِهِ وَ یَجْعَلْ لَکُمْ نُوراً تَمْشُونَ بِهِ» (حدید/28) {فراموش نشود که فرمود اى کسانى که ایمان آورده ‏اید ایمان بیاورید، معلوم مى ‏شود ایمان اولى فطرى است و ایمان دومى به رسول و به کتاب او است (مترجم)}؛ «إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْکُمْ وَ یُثَبِّتْ أَقْدامَکُمْ» (محمد/7) (معلوم مى ‏شود یارى کردن دین خداوند که همان هدایت اولى است، ثبات قدم را که خود هدایت دومى و زائد بر اولى است، سبب مى ‏شود)؛ «وَ اللَّهُ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الْفاسِقِینَ» (صف/5) پس معلوم می شود انحراف از هدایت اولى که همان تبه ‏کارى باشد، باعث محرومیت از هدایت خداوند مى ‏گردد و از این قبیل آیاتى دیگر. [ بستن توضیحات ]

توضیح : 98) تفسیر نورالثقلین.
99) بحارالانوار، ج‏88، ص‏7.
100) بحارالانوار، ج 89، ص 384. [ بستن توضیحات ]

توضیح : ین حروف حروفى بریده از هم به نظر مى رسد، و کلمه مفهومى را ظاهرا نمى سازد. [ بستن توضیحات ]

توضیح : قرآن در آغاز این سوره ، مردم را در ارتباط با برنامه و آئین اسلام به سه گروه متفاوت تقسیم مى کند: [ بستن توضیحات ]

توضیح : فراموش نکنید ذلک ؛ الف دارد = ذالک.
کتاب؛ کلمة کاملا عربی هست وبا توهم وازخود دراوردنی اینتوری ریشه کردند:
کتاب= کِت - آب
کِت = خِت< خَط< خِرت< خَراط
کَتبیدن/ خَتبیدن / خراشیدن
خَراب : خَر - آب ( چیزی که خراشیده شده )
کِت ، کَت ، خَط، خَت، خَراشیدن ، خَراط ، سدای خِرت هنگام تراشیدن
کِتبیدن و کِتباندن را مانند چَسبیدن ، چَسباندن را برساخت و از آن واژه های دیگری درست کرد: کِتبَنده ، کِتبیده ، کِتبش، کِتبشگاه. . . .
خیال پردازی وهوش بیش ازحد!
ژرف: کلمه اصلش فرانسوی هست.
حرف "ژ" در فارسی قدیم(پهلوی، اوستائی،پارثی ...) وجود ندارد ومُستحدث هست.
تاریخ زبان را با عمق کامل بررسی کنید. [ بستن توضیحات ]